Mijn man en ik zijn toe aan een nieuw bed. En niet omdat het alweer zo lang geleden is dat wij ons huidig bed kochten en wij zo graag een nieuw model in onze kamer willen hebben. Nee! Al maanden ontdek ik steeds nieuwe springveren in ons matras. Het is al zo erg dat ik iedere keer weer een nieuwe springveer ontdek-lees: voel-, terwijl ik dacht dat dat niet meer mogelijk was. Toch lijk ik schijnbaar nog niet aan de max te zijn gekomen.

Ik heb een geschiedenis met ons bed. Ik kocht ons bed toen ik zwanger was van onze laatste. Met mijn Ford Fusion reed ik naar de IKEA in Haarlem. Niet mijn vaste IKEA, maar ik reed vanuit Alkmaar die kant op met een missie, namelijk het kopen van een nieuw bed en Haarlem was dichterbij dan Amsterdam. Degenen die mij kennen weten dat ik geen IKEA liefhebber ben. Teveel kinderen, teveel zwangeren, teveel té verliefde stelletjes op zoek naar hun eerste samen gekochte meubeltjes. Ik heb dus een doel als ik de IKEA inloop en dat is om zo snel mogelijk die reusachtige winkel weer uit te lopen. In Amsterdam ken ik alle vluchtroutes en snelle tussenroutes, in Haarlem is dit niet het geval. Dat maakte het voor mij wel lastig want ik wist welk bed ik wilde maar waar moet ik al die 4 pakketten die erbij hoorden gaan halen? Daarnaast was ik ook nog nét zwanger en mijn zwangerschappen gingen gepaard met om de vijf minuten hollen naar een wc om over te geven.

Toch lukte het mij om alles bij elkaar te krijgen. Nu moest het ook nog in mijn auto passen. Nederland is voor mij een land waar je best wel aan je lot wordt overgelaten. En dat bedoel ik niet in de negatiefste zin van het woord maar als men een vrouw ziet strugglen, in haar eentje, zal men niet zo gauw komen helpen. Behalve als het om een zwangere dame gaat. In mijn geval was ik volgens mij maar net drie maanden zwanger en kon je het nét niet zien. Vergeet de extra hulp. Met veel moeite (en spijt) tilde ik die loodzware pakketten in mijn Ford Fusion (het is misschien een auto waar alleen bejaarden in rijden maar er past een half huis in qua meubels!) en reed ik anderhalf uur later weer weg. Op weg naar huis. Blij was ik met ons nieuw bed en ons matras.

Zoals ik net al aangaf, dit bed en ik, we delen een geschiedenis. Want nog geen half jaar later beviel ik van onze dochter. Op dit bed! Ik twijfelde tot op het laatst nog of ik thuis wilde bevallen of in het ziekenhuis maar toen dat kleine wezentje zich aankondigde en ik besloot om toch maar in het ziekenhuis te bevallen (schattingsgewicht was 10-11 pond!), bleek het te laat. Ik had al 8 cm ontsluiting dus ik zou op dat bed bevallen. We hadden alle voorbereidingen getroffen maar heel veel bescherming bood het beschermingsmatrasje niet. Ik laat het daarbij en dan mag je je fantasie gebruiken als je het aandurft.

Ik heb mijn kinderen borstvoeding gegeven op de matras, ik heb een keer mogen bevallen op dit matras. Mijn eigen vader heeft op dit matras geslapen en toen hij er voorgoed niet meer was heeft ons matras ontzettend veel tranen moeten absorberen om het verlies te verwerken. Wij hebben onze kindjes eindeloos gekieteld op ons bed en hebben ze heel veel kinderboekjes voorgelezen op ons matras. Daarnaast heeft ons bed ontzettend veel Thomas de Trein, Bumba, Dora en Nickelodeon moeten aanhoren. Een hele geschiedenis, al minimaal 8 jaar voor het bed en langer voor ons matras.

Het werd dus tijd voor een nieuw bed.

Totdat je op zoek moet. Hoe komt het dat er zoveel keus is voor iets simpels als een bed. Ik wil namelijk comfortabel slapen, het moet in mijn kleine slaapkamer passen én het moet betaalbaar zijn. Ook dan is er schijnbaar keuze genoeg. Bij de IKEA kwam ik er niet uit. Op internet kwam ik er niet uit. En toen stapte ik Beter Bed in. Ik zag een prachtig bed en ging er even op liggen. Ik besloot een week daarna terug te gaan met mijn man. Het was de herfstvakantie dus onze kinderen gingen mee. Wij liepen door de winkel en het verbaasde mij dat mijn man geen hartverzakking had gekregen van de prijzen. Er kwam een winkelmeneer bij staan en wij gaven aan op zoek te zijn naar wat nieuws. Ik wees mijn man op het bed wat ik mooi vond en mijn kinderen keurden het goed. Toen keurde mijn man het ook goed en nog geen vijf minuten later zaten wij aan een bureau om alles door te nemen. Ik moest even slikken want het bed kostte wel 2½ tickets naar Curaçao. Ik piepte nog even richting mijn man maar hij gaf aan dat we écht toe waren aan een nieuw bed. Dus hield ik wijselijk mijn mond en liet ik mijn man het verder afhandelen.

Over twee weken krijgen mijn man en ik (en onze kinderen erbij natuurlijk) een nieuw bed. Eén waarvan ik de veren niet kan tellen. Een bed dat niet piept zodra je erop gaat zitten. Een matras waarvan je de veren niet kunt tellen. Een bed dat ervoor zorgt dat ik niet meer met rugpijn opsta. Een hoger bed waardoor ik gemakkelijker uit mijn bed kan stappen (met een knipoog naar de toekomst). Een mooi bed. Een ontzettend duur bed (in mijn optiek maar uiteindelijk valt het reuze mee) maar één die de moeite waard is.

Retteketet naar Beter Bed!