Ik start deze blog met het vertellen dat ik mijzelf een goede chauffeur vind. De reden waarom ik dit als eerste benoem komt vanzelfsprekend bij de lezers straks binnen.

Als je een tiener bent, kan je niet wachten tot je je rijbewijs kan halen. Zeker als je op een klein eiland woont waar het openbaar verkeer een ramp is en je afhankelijk bent van je moeder of je vader of een grote broer die je overal naartoe moet brengen. Vooral een zes jaar oudere broer die zeker niet staat te wachten op het brengen of halen van een jonger vervelend zusje. Fietsen was ook zeker geen optie, behalve als je een doodswens hebt op het eiland. En die had ik niet. Verre afstanden lopen deed ik van tijd tot tijd maar in de hitte lopen (denk: ongeveer 32-38 graden) op een eiland waar men geen trottoirs kent: je begrijpt het, ook geen optie.

Toen werd ik dus 17 en mocht ik op zoek naar een rij instructeur. Op Curaçao werkt het zo: een telefoonboek is niet altijd leidend. Je moet vooral een pen en papier in je auto hebben en op het moment dat je een rijles auto voorbij ziet rijden, schrijf je het nummer op. Zo gezegd, zo gedaan. Ik lette er natuurlijk al een tijdje op en belde enkele instructeurs. Sommigen waren vol, anderen duur. Uiteindelijk vond ik er één en wist ik het zeker: ik ging op les bij rijschool RiRo. Ik mocht op theorieles komen en kreeg telefonisch een adres waar ik de week daarop moest zijn. Mijn moeder bracht mij heen en na een hoop gezoek vonden we het adres, in de wijk Suffisant. Het bleek bij meneer Riro thuis te zijn, op het balkon en dus buiten. Ik kreeg een boek, die half uit elkaar viel, en je mocht, samen met anderen oefenen op een groot houten bord waarbij er als hulpmiddel een aantal houten auto’s, fietsen en voetgangers waren. Het bord was één groot kruispunt. Ik denk dat ik een stuk of 4-5 keer ben geweest. Iedere keer werd ik gebracht door één van mijn ouders of een vriend, velen kwamen zelf met hun auto aanrijden. Vergeet niet: ze hadden nog geen rijbewijs.

En toen was het na een week of zes zo ver: ik mocht mijn theorie examen doen. Ik weet het nog heel goed: je zat in een klein lokaaltje, gelukkig was er airco, op het examenkantoor, toen nog op de Seru Lora weg. Ik deed mijn examen en je kon wachten op de uitslag, niets was nog digitaal. Een uurtje later wist ik dat ik hobbel één overwonnen had. En nu op naar de daadwerkelijke rijlessen. Ik werd thuis opgehaald, en ik mocht plaats nemen achter het stuur. Dat had ik nou ook weer niet verwacht (maar wat wel? Ik vraag het mijzelf nu nog steeds af, en dat na 23 jaar!). Maar goed, vol zenuwen ging ik achter het stuur zitten. En nu is het de tijd om jullie een beeld te schetsen van de auto..

Hij was volgens mij wit, een Nissan. Geen autogordels (je leest het goed!), volgens mij ontbrak er ergens ook een spiegel en de radio stond heel hard aan (we hebben het over Antillianen! Die zijn in staat om een heel salaris uit te geven aan een goede stereo installatie, terwijl ze voor de rest van de maand corned beef uit blik moeten eten). Ik moest de spiegels, althans, wat er nog over was, goed stellen, mijn stoel goed zetten (de leuning was zo ver naar achteren, dat het bijna in lig stand was) en vooral goed luisteren naar de instructeur. Een beetje het verloskundige verhaal als je op het punt staat te bevallen. Zo gezegd zo gedaan. Ik kon de auto starten en wegrijden. Ik ben tot de dag van vandaag nog steeds blij dat wij in een straat woonden met maar vijf huizen en dat het niet druk was op de weg. De auto sloeg zeker zes keer af maar toen was het echt zo ver en moest ik de weg op. Ik heb nog nooit zoveel gezweet als toen. En was vooral blij toen het uur voorbij was.

Ik werd steeds beter en dat terwijl ik onder erbarmelijke omstandigheden (van de auto) moest lessen. Ik had enkele gaten geconstateerd in de vloer, de toeter deed het niet en de kilometerteller ook niet. Inmiddels was die spiegel er nog niet op gezet en de gordel ontbrak nog steeds, maar goed, de radio deed het nog wel prima. Ik leste ongeveer zes keer en was volgens meneer RiRo toen klaar voor het examen. Ik vond ook dat het moest lukken. Echt waar!

Dus mocht ik op een dag mijzelf aanmelden bij hetzelfde examenbureau waar ik mijn theorie examen had gedaan. Ik weet het nog als de dag van gisteren, ik moest er zijn rond een uur of negen. Rond een uur of acht ging mijn vader, in zijn kamerjas en een sigaar in zijn mond zitten achter de telefoon in zijn geliefde woonkamer. Hij zocht in zijn adressenboekje naar een telefoonnummer en belde een meneer. Hij zei iets van ‘bon dia Maximo, mi brother (goedemorgen Maximo, mijn broer), mijn dochter komt zo haar examen bij je doen. Ik geef haar een sigaar mee’ en dat in het Papiaments en mijn instructeur haalde mij op zodat ik zelf naar de Seru Lora weg kon rijden. Ik was vreselijk nerveus en wachtte op de parkeerplaats, bij die fantastische auto op mijn examinator. Er kwam een hele lange meneer mijn kant oplopen in zeer netjes gestreken kleren. En vooral hele witte kleren. Hij wenkte mij en ik mocht plaats nemen achter het stuur. Ik gaf deze lange meneer Maximo zijn sigaar die hij tevreden in zijn borstzak stopte. En ik mocht de auto starten. We reden vooral veel éénrichtingsverkeer wegen in en uit en op een gegeven moment moest ik de hellingproef doen. Ik kan je één ding zeggen: mijn auto rolde half naar beneden maar toen ik na ongeveer 20 minuten weer de parkeerplaats opreed waar wij begonnen waren gaf hij mij een hand en feliciteerde hij mij met behalen van mijn rijbewijs.

Ik geloofde mijn oren niet maar kon hem alleen maar bedanken! Intussen zijn wij 23 jaar verder. En inmiddels ben ik een goede chauffeuse, al zeg ik het zelf. Iedere keer pest mijn man mij dat ik mijn rijbewijs heb gekocht. Hij kent het hele verhaal maar ik zie het niet zo. Ik was weliswaar op dat moment niet de beste chauffeur maar ik had geen ongeluk veroorzaakt tijdens mijn examen en ik reed zeer voorzichtig en zorgvuldig. Ik heb Maximo misschien nog maar één keer gezien, hij zat op een bankje bij het examenkantoor toen ik er een keer jaren later langsreed. Ook de auto’s van autoschool RiRo zie ik weleens langsrijden als ik op het eiland ben op vakantie. Gelukkig zien de auto’s er nu veel verzorgder en completer uit. Maar ja, ook ik heb het overleefd. Met een spiegel en een autogordel minder.