Ieder weekend sta ik vroeg op om een lange wandeling- ongeveer 6 km- te maken met een kennis. Ik moet er wel bij zeggen dat wij wandelen als het weer het toe laat want wij zijn beiden Antilliaans en alhoewel ik niet vies ben van wandelen in de regen vind ik 6 km toch net even te lang om in de regen te lopen. Gisteren begonnen wij iets later te lopen omdat mijn kennis later klaar was met werken maar dat maakte mij niet zoveel uit want het was weer mijn eerste keer wandelen in een maand tijd in verband met mijn familiebezoek op Curacao. Normaliter neem ik niets mee als ik wandel maar deze keer had ik een klein sport tasje mee met een flesje water (ik moet het drinken van water weer flink opkrikken) en mijn telefoon. Ook mijn telefoon neem ik normaliter niet mee maar ik wilde graag pronken met Imani, mijn nieuw neefje en alle foto’s staan op mijn telefoon.

Ondanks dat het erg warm was op dit vroege tijdstip stapten wij flink door. Ik was alweer bijna thuis, had nog wellicht driekwart kilometer te gaan toen mijn telefoon ging. Het was mijn man, lichtelijk in paniek met de woorden: “je moet heel snel naar huis komen”. Het eerste waar je aan denkt als moeder is dat er iets gebeurd is met één van je kinderen dus mijn eerste vraag was dan ook of één van onze kindjes van de trap was gevallen. Vooral ook omdat ik onze dochter flink hoorde snikken op de achtergrond. Toen dit niet het geval was zei mijn man dat ik écht thuis moest komen omdat onze dochter een flink stuk van haar haar had geknipt. Zij wilde mij ook heel graag spreken en toen ik haar aan de telefoon had hoorde ik haar lieve stemmetje: “mama, ik heb iets heel stoms gedaan. Ik raakte in paniek en deed iets heel stom”. Ik verzekerde haar ervan dat alles goed zou komen en stapte flink door naar huis.

Eenmaal thuis gekomen nam ik drie treden tegelijk de trap op en vond mijn man op bed samen met onze dochter. Hij probeerde haar haar te kammen. Op zijn nachtkastje zag ik veel gouden lokjes. Ze was heel verdrietig, mijn man in paniek. Het verhaal was als volgt: de dag daarvoor had mijn zoon een mooie kroon gekregen. Die wilde zij graag ook even op haar hoofd maar de kammetjes bleven in haar haar haken. Zij kreeg het niet meer los en daardoor raakte zij in paniek en knipte er een stukje uit. Voor haar gevoel een stukje. Toen ik ging kijken was haar haar op haar kruin bijna gemillimeterd. Ik trok al heel snel de volgende conclusie: “de tijd is aangebroken maar het moet kort”. Het bijzondere was dat onderin haar haar waar het nog wel erg lang was, er één grote knoop was. Niet zomaar een knoop maar alsof het een dreadlock was. Ik nam haar mee onder de douche, zette heel veel conditioner erin maar het enige wat in mijn kam achterbleef waren lange lokken die schijnbaar ook waren geknipt. Ik stopte met het proberen uitkammen van haar lange haar want het moest er toch af. Ik bereidde mijn dochter voor op wat komen zou. Ze was erg verdrietig maar vooral nog erg geschrokken van wat er gebeurd was. Wij kleedden ons aan en gingen richting de kapsalon, mét een pet op.

Eenmaal in de kapsalon kwam er een dame op mij af. Ik legde uit dat ik mij besefte dat ik geen afspraak had, dat het druk was maar dat ik met een noodgeval zat. Ik deed de pet af van mijn dochter en zij staarde het haar van mijn dochter aan. Ze liep naar haar agenda en tot de dag van vandaag weet ik niet hoe het mogelijk was maar ze had toevallig nog één gaatje over en dat was nu. Ik deed mijn ogen heel even dicht, bedankte mijn vader voor de woorden ‘toeval bestaat niet’ die hij altijd tegen mij zei en volgde de kapster. Ze bestudeerde het haar en pakte de schaar en de lange lokken waren er binnen 5 seconden af. Intussen was mijn dochter alweer vrolijk aan het praten, dat het goed uitkwam dat dit aan het begin van de vakantie gebeurd was. Dat als zij over zes weken weer met school begint, haar haar weer is gegroeid (mijn man heeft met mij afgesproken om haar nog even in deze waan te laten). Ik bleef stil en zag het hele proces voor mij gebeuren. Ik werd er stil van omdat mijn dochter prachtig haar heeft. Een enorme mooie bos met krullen, in één keer zo weg.

Nog geen half uur later was het voorbij en had ik een hele andere dochter voor mij staan. Een nog steeds prachtige maar nog stoerdere dochter. Eigenlijk precies zoals zij is. Zij vertelde mij dat ze het inmiddels niet meer erg vond dat ze geen lang haar meer had maar nog wel erg moest wennen aan het korte haar. Wij rondden het bezoek aan de kapster af door bij de Etos alle haarclipjes te kopen die zij mooi vond; 18 stuks in totaal. Ik verzekerde haar nogmaals dat zij nog steeds hetzelfde meisje was als daarvoor en even mooi bleef.

Op de vraag van haar wat ze aan kindjes moest vertellen als ze haar vroegen wat er gebeurd was was mijn antwoord: “wat je wilt. Maar hier een suggestie: ik ben naar de kapper geweest”. Die vond ze wel leuk en toen was het ook alweer klaar.

Ik heb een stoere dochter die het liefst de hele dag in voetbal kleren loopt en jongens kleren. Tot gisteren had ze lang haar, bijna tot aan haar billetjes. Maar nu heeft ze kort haar. Ik moet er aan wennen, zij moet er aan wennen maar het staat haar heel mooi. Ik heb bewondering voor deze kleine meid en ben dan ook heel trots op haar. Vanmorgen vroeg kwam ze naast mij liggen om met mij te knuffelen. Ik kriebelde haar op haar hoofdje en zij zei dat ze het heel lekker vond. En fluisterde in mijn oor dat ze nog wel een beetje moet wennen aan haar korte coupe. Eerlijk gezegd moet ik dat ook doen maar over een paar daagjes is het de normaalste zaak van de wereld.

En die kroon heeft ze nooit meer aangekeken!