2 is een mooi even getal

Afgelopen week hadden we drie in plaats van twee kinderen. Het was maar voor een week. Schoolvriendin A. onderging een operatie en belde mij op een dag op. Omdat ze het een paar weken rustig aan moet doen zocht ze betrouwbare opvang voor haar jongste zoon Z. Ik voelde me vereerd, Z. had nog nooit bij ons geslapen en woont zo een beetje aan de andere kant van Nederland, toch werd er aan ons gezin gedacht!

Omdat wij geen vakantieplannen in het buitenland hadden en ik graag mensen help gaf ik aan dat het prima was en de volgende dag er definitief op terug zou komen. Onze kinderen hebben namelijk zes weken vakantie en omdat wij geen opvang voor onze kinderen (meer) hebben heeft mijn man de eerste drie weken vakantie genomen om met de kinderen thuis te blijven en ik de laatste drie weken. Voor mijn werk kwam het ook goed uit; in de vakantie is het toch wat rustiger op het werk (niets blijkt trouwens minder waar, ik heb het drukker dan ooit) dus ik gebruik deze tijd om die beleidstukken af te maken waar ik al maanden tegenop kijk en ik heb drie weken achter elkaar piketdienst waardoor ik binnen een straal van 45 minuten van mijn werk moet blijven. Dus belde ik A. de volgende morgen op en gaf ik aan dat het geen probleem was maar dat mijn man wel thuis met ze zou zijn. We spraken af dat wij Z. op maandagmiddag op zouden komen halen en hem die zaterdagmiddag weer naar huis zouden brengen. Ik werkte weliswaar die week maar omdat ik zelf mijn uren in kan plannen werkte ik of in de buurt of stopte ik wat eerder doordat ik de avond daarvoor had overgewerkt. Op deze manier hoefde mijn man niet de hele dag alleen met drie kinderen thuis te zijn.

Z. blijkt een lief, keurig opgevoed jongetje (super gedaan lieve A!) te zijn. Hij verveelt zich wel snel maar daar hebben mijn man en ik ruime ervaring mee met dochter S. Het was natuurlijk wat drukker in huis dan voorheen maar mijn man was een pro. Hij zou een supervader kunnen zijn voor drie kinderen.

Maar zal dat nooit worden.

Want twee kinderen is voor ons meer dan genoeg. Als ik van het werk naar huis reed in die ene week besefte ik mij maar al te goed dat dít hét moment was om nog te kunnen ontspannen. Want zodra ik de sleutel in mijn voordeur zou steken het hard werken zou worden. Drie kinderen om zes uur ’s middags in het gareel houden aan de eettafel, drie kinderen netjes een toetje laten eten, minimaal één omgevallen beker drinken opruimen, ervoor zorgen dat drie kinderen hun handen wassen na het eten en de vaat van een gezin van vijf personen opruimen. En dan slaaptijd: drie kinderen apart laten douchen (nu ik dit schrijf bedenk ik mij opeens dat ik het veel efficiënter had moeten aanpakken! Gewoon drie kinderen in de badkuip gooien!), drie kinderen hun pyjama aan laten doen, drie keer gebitjes na poetsen en ervoor zorgen dat ze op tijd liggen; vakantie of niet.

Uitgeteld lag ik op de bank om half negen, van sporten kwam niet veel terecht: mijn energie was boven in de slaapkamer van de kindjes gebleven. Z. is nu al een weekje weer naar huis en langzaamaan wen ik weer aan het feit dat we twee kindjes hebben. Het was supergezellig, ik doe het zo weer! Maar ik ben wel tot de conclusie gekomen dat twee kinderen voor ons ook okay is.

Na de verassende maar o zo welkome zwangerschap van kind nummer één hadden mijn man en ik bedacht dat één voor ons

kind 1

voldoende zou zijn. Niet dat we niet meer wilden maar om zwanger te mogen worden van baby één was een wonder. En we zagen het niet zitten om nogmaals door die medische molen te moeten gaan. Als het spontaan zou gebeuren zou baby nummer twee meer dan welkom zijn maar het ziekenhuis zou ons niet nogmaals zo frequent zien. Niet lang, ongeveer een jaar na de bevalling van wonderkind één raakte ik in verwachting van baby nummer twee. Wat een geluk. Twee leek ons een mooi even getal. Ik heb daarnaast ook bedacht dat ik maar twee armen heb en daarom aan elke hand één kind kan vasthouden: meer is niet nodig. Toch bleef het altijd knagen. Niet zozeer dat ik echt voor kind nummer drie wilde gaan maar ik blijf toch een vrouw. En mijn ene eierstok bleef toch maar rammelen. Vooral, nee: eigenlijk alléén op de momenten waar ik op kraambezoek ging of een baby mocht vasthouden. Daarnaast heb ik een zwak voor programma’s als ‘one born every minute’ waar diverse camera’s hangen op een kraamafdeling in een ziekenhuis. Mijn man was duidelijk én standvastig: voor hem hoefde het echt niet meer. Bind die handel maar af bij wijze van spreken. Dat vond ik toch te ver gaan, wat als mij wat overkomt: mannen kunnen op hun zegtigste nog kinderen krijgen.

Mijn omslag kwam op de dag dat ik veertig werd. Voor mij betekende dit echt dé dag dat ik mijn lijf te oud vond om kinderen te krijgen. Dit was dus dé dag dat ik besloot: “ik wist het al maar nu weet ik het 100% zeker”. Behalve als ik bijvoorbeeld draagmoeder word voor een vriendin of zus. Want dat zou ik graag doen als het echt moet. Ik weet namelijk als geen ander hoe wanhopig je kan zijn als je zo graag moeder wilt worden maar de natuur niet meewerkt.

kind 2

Intussen besef ik mij dat ik definitief uit de luiers ben en de speentjes en borstvoeding fase voorgoed voorbij zijn. Ik hoef er niet meer midden in de nacht uit tenzij een kind ziek is of ik nodig naar de wc moet. Mijn kinderen lopen nu zelf de trap af als ze wakker worden en kunnen ook zelf een broodje maken (of ze dat doen is een ander verhaal maar technisch gezien moet dit ze lukken) en drinken zetten. Het wordt steeds gemakkelijker en, als ik het schaamteloos mag zeggen, steeds prettiger. Het is dus definitief: wij krijgen geen kinderen meer. En mijn kinderen weten dat ook. Ze weten het zo goed dat mijn dochter van zes al meerdere keren tegen haar juf en diverse (onbekende) ouders op het schoolplein, of vreemden in de stad heeft aangekondigd: “mijn moeder haar kippenhok is gesloten!”.

En meer kan ik er niet aan toevoegen.

beide kindjes