the natural look

Sinds vorige week rock ik een nieuwe look. Waarom? Omdat het kan. Én ik het leuk vind. Én het gemakkelijk is. Nu hou ik niet van negatieve praatjes maar ik zeg het toch: mijn haar is lastig. Het is niet fout of lelijk maar het is vrij onhandelbaar. En het kost veel tijd. Plus, ik heb niet altijd (vaak niet) tijd om 2 uur eerder op te staan om mijn haar nat te maken en proberen te temmen maar eigenlijk is dat wel wat mijn haar vraagt aan regime.

Dus werd het weer tijd om er wat mee te doen. Ik heb fases dat ik alleen maar met ingevlochten haar loop, en ik heb fases dat ik het laat zoals het is. Het was al zeker 9 maanden dat ik het had laten invlechten en ik werd echt wanhopig. De tijd was weer aangebroken. Ik stuurde Monica, mijn geweldige vlechtster een bericht of zij mij kon helpen. Dat kon uiteraard en zij stuurde direct een Youtube filmpje wat zij wilde doen en wat ik moest kopen. Dus reed ik twee weken geleden na het werk in Alkmaar naar Amsterdam en sprintte ik de Amsterdamse poort in. Ik liep linea recta naar dé haarwinkel en liet een foto zien van wat ik nodig had. Deze winkel is een bezienswaardigheid: overal haar! Nep haar, human hair, gels, shampoos, kraaltjes voor in je haar, borstels, álles wat je nodig hebt. De meneer in kwestie wist direct wat ik nodig had (hij wist het beter dan ik) en nam mij mee naar de overkant van de winkel. Het mooie aan dit haar was dat het al voorgevlochten was. De vorige keer moest Monica het gekochte haar namelijk zelf in mijn haar vlechten en toen nog draaien met mijn eigen haar. Zij was tien uur bezig! Daarna bleef ik zeker drie maanden nekklachten houden; het was niet alleen mooi maar ook veel en daardoor ook heel erg zwaar. Ik was zo blij als een kind toen ik het er na ongeveer drie maanden uitknipte. Ik was een heel weekend bezig maar had het er voor over.

relief! vlechten eruit..

Deze keer moest het dus anders! Zowel Monica als ik hadden wel andere dingen te doen dan 10 uur zitten en vlechten. Daarom stelde zij deze andere methode voor. Ik ging op haar stoel zitten, bewapend met veel leeswerk en met mijn gekoelde lunchtas. Het bleek allemaal niet nodig. Monica begon om half 10 en om half 1 was ik klaar. Ik was verkocht. Niet alleen door de duur van het vlechten maar ook door de look en door het feit dat het niet voelde alsof er betonnen blokken op mijn hoof waren geplaatst. Waar ik minder blij om was, was de pijn! Mijn beste vriend Luís zegt al 1000 jaar tegen mij dat als je mooi wilt zijn, je pijn moet lijden. Ik geloof niet in deze theorie. Het moet anders kunnen lijkt mij.

Maar het kon deze keer niet anders. Ik heb zó een pijn gehad, daar kon geen paracetamol tegenop. Ook twee pilletjes hielpen niet. Het hielp ook niet dat ik herstellende was van een griep en nog hoofdpijn naweeën had. Het deed zo een zeer dat ik fantaseerde en droomde van scharen! Scharen die mij zouden verlossen van de vlechten en de pijn. Ik stuurde Monica de dag erna een bericht en zij stuurde smiley’s terug met nog het antwoord dat het na ongeveer drie dagen maar zeker binnen een week over zou zijn. Een week! Toch bleek zij gelijk te hebben, wij zijn nu een week verder en de pijn is bijna weg.

Ik leed dus pijn maar was ook super beschermend naar mijn hoofdhuid toe. Ik verscheen namelijk de volgende dag op het werk en aangezien ik één van de enige gekleurde collega’s ben en ik er vaak anders uitzie weet ik wat mij te wachten staat:

• Vragen als ‘is dit je echte haar?’, ‘zijn het dreadlocks?’, ‘zijn het extensions?’
• Mensen die je haar ongevraagd aanraken en dan vragen ‘mag ik het even voelen?’ of ‘ik raak het even aan hoor!’

Gisteren liep ik de trap af bij een treinstation met mijn kinderen. Er liep een oudere Nederlandse dame achter mij en zij zei: “ik kan niet nalaten om het te vragen maar is het allemaal je eigen haar?”.

Ik ben wat gewend. Zo ben ik ook gewend om mij proberen in te houden. Als mensen namelijk de eerste dagen na het invlechten aan mijn haar gaan zitten, volgt er instinctief een klap. Want het doet zeer en iemand moet mijn hoofdhuid beschermen en die persoon dat ben ik!

Ondanks alle (positieve) aandacht (not really my thing) ben ik super enthousiast. Ik voel mij met mijn vlechtjes iets meer een meisje dan normaal én ik sta in de ochtend op, doe mijn ding en ben dan ook direct klaar! Ik maak tjoeries voor de gel en mijn tasje vol met kammetjes en borsteltjes die mij aan zitten te staren en loop direct de badkamer weer uit. Vorige week beloofde ik mijzelf om nooit meer mijn haar te laten invlechten in verband met de pijn maar je haar invlechten is net als een bevalling. Het doet in het begin ontzettend veel pijn. Geen paracetamol kan daar tegenop. Maar je begint eraan te wennen en op een gegeven moment is het een vage gedachte in je achterhoofd en na een tijd durf je het toch weer aan.

Je krijgt er zoveel moois voor terug.

the new look