Poging nummer 5 is hoe wij onze lieve zoon noemen. Want onze zoon is een fertiliteitsbaby. En bij poging nummer 5 in het ziekenhuis was het ein-de-lijk raak!

Het valt mij de laatste tijd wat vaker op dat als ik het heb over het feit dat hij een fertiliteitsbaby is andere moeders ook uit de ‘fertiliteits-kast’ komen. Ik heb in de afgelopen maanden al heel wat IUI, ICSI, IVF verhalen gehoord. Mijn man en ik praten er gewoon openlijk over want waarom zou het een taboe moeten zijn dat de natuur niet altijd doet zoals jij wilt dat het gaat?

Gemakkelijk is het proces die in totaal ongeveer 3-4 jaar geduurd heeft niet geweest. Sterker nog, het was slopend. Het was emotioneel. Het was pijnlijk van tijd tot tijd. Soms werd het zelfs vervelend. Maar de hoop. De hoop om zwanger te raken en een eigen kindje te mogen dragen. De hoop om zwanger te raken. De hoop was groter dan de angst. Vergis je niet, de angst was er ook. Dagelijks zelfs. Maar ik vergeet nooit dat na mislukte poging nummer 3 of 4 de gynaecoloog een keer zei ‘de aanhouder wint’.

Nu verstreek de tijd wel. Niet qua leeftijd want ik was jong. Maar in Nederland geven ze je 6 IUI pogingen. Daarna ga je een zwaarder traject in. En ik vond dit al zwaar genoeg. Dagelijks jezelf injecteren, dagelijks naar het ziekenhuis om eitjes te meten. En dat gebeurde niet met een echo op je buik. Nee, het moest minutieus gemeten worden. Ik bespaar je de details.

En dan iedere keer het wachten op een test. Soms was het wachten niet eens nodig. Want na een paar dagen kreeg je al een bloeding en was het einde oefening. En dat waren de moeilijkste momenten. De teleurstelling, de vrees. De hoop was dan ver te zoeken.

Op 06-07-06 om 10:45 reed ik de parkeergarage van het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis in Amsterdam weer in. Voor poging nummer 5. Voorlopig even de laatste poging want ik ging 16 dagen later trouwen met mijn grote liefde. Ik wilde even rust, rust in mijn hoofd en in mijn lijf. Even geen gepor aan mijn lijf, even geen teleurstelling. Om 12 uur werd er gedaan wat er gedaan moest worden en nam de natuur het over. 19 minuten later reed ik de parkeergarage uit. Hoop. Maar ook vrees. Die avond had mijn aanstaande man zijn vrijgezellenfeest. Ik zette hem af en reed naar het diepe zuiden. Ik ging luisteren naar Sting, mijn grootste muzikale held. Ik kwam helemaal tot rust tijdens het concert en dacht diep na over de laatste maanden en jaren. Ik hoopte dat het zou lukken, ik zong met mijn handen op mijn buik. Ik lachte en liet een traan. En reed na afloop weer naar het hoge noorden.

Dertien dagen later..

Het was druk bij ons thuis. Mijn ouders waren er voor mijn bruiloft. Ik kon niet meer wachten op een test. Ik deed een vervroegde test. En zie een dikke plus. Ik deed er nog 1 en zag weer een plus. Het mooiste was dat ik het kon delen met mijn vader en moeder. En dat ik vijf dagen later zwanger trouwde. Ik was het gelukkigste meisje op de hele wereld.

De aanhouder wint….

Noot:

Op 21 maart 2007 werd onze zoon geboren. Hij lag in een stuitligging en redigeerde toen al zijn eigen geboorte. Hij was het mooiste kindje die wij ooit gezien hadden. Tijdens de bevalling hield ik mijn man zijn hand én mijn vader zijn hand vast…