Momenteel heb ik 2 banen. En ben ik op zoek naar een derde. Heb ik veel tijd over? Niet echt. Want naast het werk heb ik ook nog een gezin. Met jonge kinderen. En ben ik met 2 studies bezig. Maar ik hou nu eenmaal van werken. En bezig zijn.

Een jaar of wat geleden zei ik tegen mijn man: “ik zou wel graag vrijwilligerswerk willen doen”. Maar ja, de tijd. Ik zat ook nog midden in een studie zodat ik baan 2 kon beoefenen en het was een hele pittige opleiding. Plus dat mijn kinderen ook nog een stuk jonger waren, en daardoor dus meer zorg nodig hadden. De tijd was niet rijp genoeg. Maar wanneer is de tijd wel rijp genoeg?

Nog geen jaar geleden overleed mijn oma. Ze was 102. Ik probeerde zo vaak als ik kon bij haar langs te gaan; ze woonde in een verzorgingstehuis in Buitenveldert, net buiten Amsterdam. Toch voelde het vaak alsof ik faalde, want al ging ik zo vaak als ik kon langs bij oma, het was in mijn optiek niet vaak genoeg. Ik zag dat mijn oma niet heel veel bezoek kreeg. Wel van haar dochters maar buiten haar dochters en andere kleinkinderen om niet al te veel. En ik zag wat het met haar deed. Ik zag het ook bij andere bewoners; veel kregen visite, veel ook niet. En toen besefte ik mij: eenzaamheid is iets vreselijks.

Ik begon mij meer en meer te beseffen dat ik het goed heb. Ik heb leuk werk, ik ben gelukkig getrouwd en heb een mooi gezin. Ik ben voor zo ver ik weet gezond en mijn gezin ook. Is het dan niet het juiste om wat terug te doen? Ik vind van wel. Ik ben ook zo opgevoed. Dus trok ik in december de stoute schoenen aan en ging op zoek naar vrijwilligerswerk, het liefst iets waarbij ik mijn heel gezin kon betrekken. Want ik vond het ook belangrijk dat mijn kinderen zagen dat het belangrijk is om buiten jezelf om, aan anderen te denken. Helaas lukte dat op kort termijn niet dus stapte ik op 31 december het verzorgingstehuis binnen in ons dorp. Ik trof er heel toevallig (al geloof ik dat toeval niet bestaat) de vrijwilligerscoördinator en vroeg haar of zij nog vrijwilligers zochten voor bijvoorbeeld 1 januari. Er waren vast wel bewoners die geen familie hadden en niet langs konden komen om het nieuwe jaar met hen te vieren. Gelukkig waren zij voor deze feestdag al voorzien van voldoende vrijwilligers maar ze waren altijd  wel op zoek naar vaste vrijwilligers.

Ik begon weer een beetje te zweten: tijd natuurlijk maar zegde toe om een week later op gesprek te gaan. Dat deed ik en ik gaf aan dat ik wel graag regelmatig langs wilde gaan bij iemand die in een sociaal element zat. Ik werd niet veel later teruggebeld: er was een match gevonden. En zo leerde ik meneer K. kennen. Meneer K. bleek al jaren in het tehuis te wonen en ontving nauwelijks bezoek. Ik mocht kennismaken en het klikte.

Inmiddels kom ik al bijna 4 maanden om de week bij meneer K. langs. Inmiddels weet ik al wat meer van hem maar wat mij vooral ontroerd is dat hij bijna nooit aanspraak heeft en er nauwelijks visite langskomt. Hij kijkt enorm uit naar mijn bezoeken en al is hij weinig spraakzaam, af en toe komt hij wel los. Hij is oud en heeft zeker een hoop deuken opgelopen in zijn leven maar is ook eenzaam en alleen. Er zijn wel wat raakvlakken met onze levens; zo heeft zijn ex-vrouw korte tijd ook op Curaçao gewoond, net als ik en is zij Joods, net als mijn moeder. Niet lang geleden was ik met mijn dochter naar Antwerpen en bezochten wij de hele oude dierentuin, toen ik een dag of twee later bij meneer K. was en hem vertelde over mijn bezoek, herinnerde hij zich plotseling daar heel lang geleden ook te zijn geweest met zijn gezin. Van zijn drie kinderen, spreekt en ziet hij er nog maar één en contact met zijn ex-vrouw heeft hij niet meer.

Als ik hem wat vraag heb ik geen garantie dat hij mij beantwoordt. Hij kijkt mij wel lang en indringerig aan. Hier ben ik inmiddels aan gewend. Als het prachtig weer is, help ik hem om een trui aan te doen en neem ik hem mee naar buiten, in zijn rolstoel. Ik neem altijd mijn laptop mee want meneer K. houdt van klassieke muziek. Ik heb inmiddels een privé mapje gemaakt in Youtube zodat ik muziek wat hij mooi vindt, kan bewaren in dat mapje. Iedere keer klap ik mijn laptop weer open en luisteren wij de ene week naar piano muziek en de andere week naar viool, of de chello. Wat hij ook maar wilt horen. Vaak dommelt hij even weg maar ik gun hem dat ook en blijf dan muisstil. Een aantal weken geleden kondigde ik aan gebak mee te nemen ter ere van mijn verjaardag. Hij wilde graag slagroomgebak en ik ging er speciaal naar de bakker voor. Hij had ontzettend ervan genoten. Hij vond het zo lekker dat ik gisteren weer naar de bakker fietste om hetzelfde gebak voor hem te halen. Hij kondigde aan dat ik hem zo verwende en ik beantwoordde dat dat best wel mag.

Om de week fiets of rij ik naar meneer K. het kost mij maar ongeveer twee uurtjes van mijn tijd maar iedere keer loop ik met de mooiste glimlach en zeer voldaan weer het verzorgingstehuis uit. Het feit dat ik zoveel kan doen voor iemand die zo weinig heeft, na een rijk en vol leven, dat doet mij zeker wat. Dit is het gevoel waar ik naar op zoek was. Het terug-geef gevoel. Een fijn gevoel. Ik leer mijn kinderen op deze manier ook dat het belangrijk is om aan anderen te denken en ook terug te geven. En al betekent het maar het meebrengen van een slagroomgebakje: de glimlach op zijn gezicht: die is onmisbaar.