Afgelopen week werd mijn vriendinnetje 45. Een prachtige leeftijd en sinds het leven gevierd moest worden, bedacht ik het briljante idee- al zeg ik het zelf- om haar een hotelweekendje cadeau te geven. Met mij erbij natuurlijk! Nu werken wij beiden en hebben wij het beiden druk dus wilde ik niet té ver weg gaan. Ik ga zelden een weekend weg- lees: nooit!- maar voor deze speciale vriendin wilde ik het wel groots aanpakken. Dus bedacht ik vrij snel: dat wordt een weekendje in het Kurhaus in Scheveningen.

Een ieder die weleens naar Scheveningen is gegaan, heeft het imposante gebouw gezien. Prachtig, krachtig, majestueus zelfs, alsof het dáár hoort, op die plek. Natuurlijk ben ik er vaak langs gelopen, ben ik er stil blijven staan maar nooit ben ik ook echt naar binnen geweest. Tot dit weekend. Het was nog steeds een verassing en pas toen wij de trein instapte en ik vertelde wat de eind bestemming was, wist zij naar welke stad wij gingen. Pas toen wij in de stad waren, kon ik haar vertellen waar wij naartoe gingen.

Een week daarvoor. Ik bracht het nieuws naar de kids dat ik een weekendje met tante Lis wegging. Onze zoon haalde zijn schouders op en zei: “prima hoor mam, veel plezier”. Onze dochter van 8, een grote fan van haar moeder (echt heel groot) zei tot mijn allergrootste verbazing: “heel veel plezier mama”. Klinkt niet vreemd maar voor mij een grote verassing.

De dag dat ik weg zou gaan. Ik sta vroeg op om mijn rugtas in te pakken en om vroeg richting Amsterdam te gaan. Onze dochter is altijd vroeg wakker dus ging ik zitten, deed mijn schoenen aan en gaf haar een knuffel. Ze zei nog zo stoer: “geniet van je weekend mama”. Maar dat stoere, dát duurde niet lang. Niet lang daarna barste ze in tranen uit, ze zou mij zó missen. Om haar deels te troosten kwam ik op het idee om mijn privé mobiel op te laden zodat ze met mij kon app’en. Dat vond ze wel een fijn idee.

Ik heb het geweten. De eerste app’s lieten niet lang op zich wachten. Ook de eerste telefoontjes niet. Ook de facetime gesprekken niet. Of zoals mijn dochter het schrijft: feestime. En de GIFS bij de app’s. Ik heb afgelopen weekend veel geleerd van mijn kinderen. Dat ze veel meer weten op technologie gebied als ik ooit had gehad. Dat mijn dochter nog best wel moeilijk zonder haar mama kan. Dat ze ook nog hier en daar kan manipuleren en ernstig veel aandacht kan vragen. Ik heb een leuk weekend gehad met mijn vriendinnetje, zeker voor herhaling vatbaar. Maar de volgende keer denk ik goed na of het zo handig is om mijn mobiel achter te laten. Ik sluit deze korte blog af met een compilatie van de app’s die mijn kinderen mij gestuurd hebben. Als ik ze teruglees, verbaas ik mij nog steeds. Maar het raakt mij ook want niets is mooier dan gemist te worden en van gehouden te worden. Misschien toch maar weer een weekendje weg plannen binnenkort?

heb natuurlijk ook genoten