The mom

Ik weet het. Ik had een lange blog-pauze ingelast. Maar waar mijn moeder vorige week mee kwam…Ik kon het niet laten en moest erover schrijven. Dus hier komt het.

Mijn ma vertelde mij anderhalve week geleden wat ze dat weekend ging doen. Ze ging met vriendinnen een hapje eten. “Niet te lang hoor Vanessa. Max 2 uurtjes”. Nou, gezellig hoor mam, geniet ervan. Normaliter voegde ze eraan toe waar ze gingen eten maar deze keer wisten ze het waarschijnlijk nog niet. Dus zou ik het vanzelf horen. Zaterdag kwam en ging. Ik had mijn moeder nog niet gesproken want we hadden onze kleinzoon thuis en met amper vier maandjes oud is het veel (maar geweldig) werk.

De volgende dag reed ik terug van Rotterdam naar het Noorden. Een rit van een uur en drie kwartier (zonder file). Ik was doodmoe en om wakker te blijven video belde ik mijn moeder zodat ze mij bezig kon houden. En toen kwam het. Ze begon eerst over koetjes en kalfjes. En toen vertelde ze dat ze gisteren een hapje was gaan eten. “O ja mam, hoe was het? Waar zijn jullie geweest?”.

Aan het einde van het verhaal had ik voor mijn veiligheid maar ook voor anderen, af en toe op de vluchtstrook moeten staan. Ik heb namelijk zó hard gelachen dat ik blij was dat mijn auto lane assist heeft en mij veilig houdt. Mijn ma vertelde dat ze naar een vriendin gereden was om samen met haar verder te gaan naar the meeting point. Mijn moeder rijdt liever niet in de avonden meer. Haar vriendin, mijn tante J. had een restaurant uitgekozen. Niemand kende het maar aan de kant van de weg had ze reclameborden met foto’s van het eten zien staan en het zag er heerlijk uit volgens tante J. Nou, prima dan. Tante J. zou van huis uit komen rijden dus mijn moeder en haar vriendin reden er zelf naar toe. Het was even zoeken want het restaurant was vanaf de kant van de weg niet te zien. Je moest dus een zandweg in en doorrijden tot je er kwam. Tante J was er nog niet en toen mijn ma en haar vriendin er geparkeerd stonden, keken ze rond. Die vriendin vroeg mijn moeder of ze uit wilde stappen om het restaurant te gaan inspecteren. Mijn moeder haar antwoord: “waarom stap JIJ niet uit om het restaurant te inspecteren? Ik blijf precies hier zitten”. Uiteindelijk stapte niemand uit totdat tante J er was. Tante J had haar oudtante mee, iets moeilijker ter been. Om in het restaurant te komen moest je enkele trappen op. De eigenaar kwam om te helpen. Maar ook om vreemd naar deze bonte gezelschap van vrouwen te kijken. Volgens mijn moeder keek hij ze aan alsof hij nog nooit vrouwen gezien had. Afijn, terwijl meneer de oudtante de trap op hielp stond mijn moeder al half in het restaurant.

Als ik mijn moeder mag geloven, keek ze haar ogen uit. Het was er donker en er stond een tekening of bord van een paaldanseres of stripper. Mijn moeder haar reactie naar mij toe: “ik ben dan niet meer zo jong meer maar ik ben niet gek”. Ze had al vrij snel door waar ze belandt was. Ze besloot niets te zeggen. Samen werden ze verwelkomd door een mevrouw die uit Sto. Domingo kwam en er erg sexy uitzag. Ze bracht de vriendinnengroep helemaal achter in het restaurant. Toen ze zaten blies er opeens hard muziek uit de speakers. Eén van de vriendinnen wenkte de serveerster en vroeg of de muziek misschien iets zachter mocht. Deze zeer aardige mevrouw haar reactie als ik mijn moeder mag geloven was als volgt: “excuses voor de harde muziek maar het is vandaag mijn verjaardag”. Mijn reactie tegen mijn moeder was dat het vast dagelijks haar verjaardag was. Mijn moeder vertelde verder: intussen druppelden er wat mensen binnen. Allen mannen en volgens mijn moeder zeer vriendelijk. Mijn moeder bestelde een cappuccino. Mevrouw de waitress had nog nooit van een cappuccino gehoord. Iemand anders bestelde een fruit punch. Ook nog niet eerder van gehoord. Ik ging steeds harder brullen. Maar het verhaal was nog niet af.

Ze kregen de menukaart. Op de kaart prijkte de naam van het restaurant. Ook nu weer: geen 40 meer maar ook niet achterlijk. Het restaurant heette nl. El Divorcío. Mijn ma koos ervoor om er wat van te zeggen. “Ik denk dat dit niet het juiste restaurant voor ons is. Hebben jullie gezien hóe het restaurant heet?”. Niemand kon Spaans dus mijn moeder besloot voor tolk te spelen. En vertaalde het. Opeens konden ze nu wél weg. Maar wát gingen ze dan zeggen tegen de restaurant eigenaar en die aardige dame? Het was ze tóch gelukt wat te bedenken en ze liepen richting de uitgang. Iemand van het gezelschap vroeg nog wat voor een bijzondere stoelen er bij de bar stonden. Mijn ma weer: “dat zijn massagestoelen!”. De aardige mannen aan de bar groetten iedereen zeer netjes.

Toen moest de oudtante weer te trap af. Alle mannen stonden op, hielpen haar de trap af en één meneer besloot de oudere dame op te tillen tot aan haar auto. Intussen zag het gezelschap ook nog mannen voorbij het gebouw via de zijkant een deur in en uit gaan.

Je begrijpt het. Het restaurant avontuur hield hier op. Maar mijn gebrul en gelach niet. Ik zeg het je. Alleen mijn moeder maakt dit soort uitjes mee. Jammer dat ik er niet bij was.