Sinds vandaag is het officieel. Ieder lid van ons gezin heeft in 4 jaar tijd in het gips gezeten. Om in chronologische volgorde te beginnen:

Ik heb een sportieve man. Had eigenlijk. Eigenlijk is dekt dit ook niet de lading: ik heb een atletische man. Sinds zijn kindertijd zit hij op karate. Hij was de sport zeer trouw en sloeg nooit een les over. Hij was er nog goed in ook en was in het bezit van een bruine band. Voor degenen die niet van de karate zijn: de volgende band zou de zwarte band zijn. Ik voel mij daarom ook behoorlijk veilig naast mijn vent. Enfin; hij ging dus trouw naar zijn karatelessen. Zo ook op de zaterdag ochtend. Maar deze zaterdag verliep anders. Meneer kwam namelijk een beetje geblesseerd thuis. Nu is mijn man niet van het zeuren over pijn. Wintertrainingen, waaronder lange hardloopsessies op het strand zijn geen uitzondering. In de winter. Met alleen een karate pak aan. Zonder een onderhemd eronder. En o ja, zonder schoenen. Voor het verkrijgen van zijn bruine band onderging hij de 50 man test. Dat is niets anders dan 50 mensen die op je inbeuken. En niet zachtzinnig. Voor het verdienen van zijn zwarte band stond de 100 man test op de planning. Gelukkig heeft hij de ambitie niet meer om deze band te halen.

Want op deze zaterdag kwam hij dus enigszins verwond van zijn les. Nu zeurt hij dus niet zo snel dus moest ik het van hem ook niet doen. Wij zouden die dag een tuinset gaan kopen dus wij naar de winkel om hem op te halen. Het lukte hem echter nauwelijks om de dozen in de auto te tillen. Bijzonder. Want zijn hand deed toch wel heel erg pijn. Gelukkig kon ik hem overhalen om naar de huisartsenpost te gaan die ons direct doorverwees naar de Eerste Hulp. Na het maken van een foto was het snel duidelijk. Een prachtige breuk was er op de foto te zien. Dat betekende dus gips. Sindsdien is hij niet meer teruggekeerd naar karate.

Drie jaar geleden. 20 maart. Ik was vroeg klaar met mijn werk en het was prachtig weer. Ik reed van Alkmaar naar huis en parkeerde snel de auto voor ons huis zodat ik de kindjes lopend kon ophalen. Ik stond op het schoolplein te wachten en als eerste kwam dochterlief naar buiten rennen. Zoals iedere dag was ik blij om mijn kindjes weer te zien en ik tilde mijn prinsesje op en had zoonlief naast mij. Ik draaide mij om en wilde het schoolplein aflopen. Wat er toen gebeurde weet ik nog steeds niet. Ik zal wel een misstap gemaakt hebben en zakte zo door mijn benen. Met mijn dochter in mijn armen. Extra gewicht dus. Ik lachte er nog om en probeerde op te staan maar dit lukte maar niet. Het bijzondere is, niemand hielp mij om op te staan. Alleen mijn zoontje, toen 6 jaar probeerde mij te helpen. Gelukkig was er niets met mijn dochter aan de hand maar het lukte mij echt niet om op mijn benen te staan. Ik voelde mij net een pasgeboren giraffe. Toen ik uiteindelijk wel op mijn knieën kon staan en probeerde om verder op te staan, voelde het alsof er iets raars met mijn enkel was. Ik belde wanhopig mijn man, niet dat hij wat kon doen op 20 kilometer afstand maar hij gaf aan dat een verstuikte enkel ook wel pijn kon doen. Toch voelde het als erger. Uiteindelijk lukte het mij om te hinkelen naar de aula van de school; ik moest echt even zitten op een stoel. Want lopen naar huis dat ging dus niet gebeuren. Om een lang verhaal kort te maken; mijn man kwam toch thuis en bracht mij naar de huisarts die mij weer direct naar de Eerste Hulp verwees voor een foto. Het vonnis? Een gebroken enkel. Het ergste vond ik dat ik zes weken lang mijzelf dagelijks moest injecteren met trombose injecties.

Mijn moeder was inmiddels naar Nederland gekomen om ons te helpen want ik kon echt niets. Ik kon de trap niet op, laat staan mijn kinderen naar school brengen op gips waar je niet op mag lopen. Geen zwemlessen, judolessen, niets! Ik was wanhopig en belde half huilend mijn moeder op. 11 dagen later was ze er.

Een week later. Wij waren de verjaardag van mijn nichtje aan het vieren en het was weer prachtig weer. Met z’n allen waren de kinderen op de trampoline aan het spelen, waaronder mijn dochter. Haar andere oma besloot om mee te doen en ging ook op de trampoline. Was er precies gebeurde weet ik niet maar oma was op het enkeltje van mijn dochter terecht gekomen. Mijn dochter kwam huilend binnen, ik keek naar haar enkel en wist het direct. Ik haalde mijn man over om direct naar de huisartsen post te gaan (waarom vinden calamiteiten vrijwel altijd in het weekend plaats?) en zij verwezen ons direct door naar de Eerste Hulp voor een foto. Inmiddels had mijn dochter een bol ter grootte van een ei op haar enkel maar was het huilen inmiddels gestopt: dat kind is een bikkel. Het vonnis? Een gebroken enkel. Zij hoefde gelukkig geen trombose injecties maar een paar uur later hadden zowel mijn dochter als ik gips om onze enkels, allebei aan dezelfde kant. We hebben een bijzondere symbiotische relatie.

Zowel ik als mijn dochter in het gips.. #symbiotische-relatie

Vandaag. We vierden de verjaardag van ons neefje. Het broertje van mijn nichtje waar ik het hierboven over heb gehad. Na het partijtje ging ik met dochterlief naar Amsterdam, mijn man ging met mijn zoon naar een rommelmarkt en kwam schijnbaar met een heuse voetbal voor maar €5 thuis. Ze waren gaan voetballen, mijn zoon was keeper en bij het tegenhouden van de bal klapte zijn hand naar achteren. Het bleek enorm zeer te doen maar mijn man wilde het even aankijken. Toen de pijn aanhield belde hij mij op en gaf aan het niet te vertrouwen. Hij mocht om 6 uur bij de huisartsenpost zijn. Uit voorzorg vertrok ik toch veel eerder uit Amsterdam. Ik was nog geen tien minuten van de huisartsenpost verwijderd toen mijn man mij belde. Hij werd doorverwezen naar de Eerste Hulp voor een foto. Gelukkig troffen wij ze nog aan in de wachtkamer van de Eerste Hulp. Er werd een foto gemaakt en een half uur later kwam de arts langs met het vonnis. Gebroken. Het moest in het gips maar het allerergst was: de arts moest één en ander nog rechttrekken. Mijn zoon vroeg nog of het pijn zou doen en de arts antwoordde: “een beetje”. Nou, het heeft méér dan een beetje pijn gedaan. Het heeft heel veel pijn gedaan en mijn zoon schreeuwde het uit. Mijn moederhart brak in duizend stukjes en ik ben nog steeds de stukjes aan het verzamelen. Anderhalf uur later liepen wij het ziekenhuis uit, ik nog steeds met een gebroken hart, mijn zoon met rood gips om zijn arm. De kleur van mijn gebroken hart.

Binnen vier jaar tijd heeft zowel mijn man, als ik, als mijn dochter en sinds vandaag ook mijn zoon de binnenkant van de gipskamer van de Eerste Hulp gezien. Ik vind het officieel genoeg geweest en hoop dat wij de binnenkant van de gipskamer niet meer hoeven te zien. En anders schrijf ik er wel weer een blog over. Maar hopelijk niet.