Als eerste wakker, haar papa slaapt nog

Het is vroeg, nog net half acht in de ochtend. Ik ben net wakker en ben uit bed geslopen om achter mijn pc te zitten, op mijn werkplek om de dag eerder te beginnen dan normaal om te werken. Mijn wekker ging vroeg af, rond zeven uur. Opstaan doe ik liever niet maar het moet wel. Dat opstaan proces is een ding. Want ik ben altijd de eerste in huis die opstaat. En dat wil ik graag zo lang mogelijk zo houden. Voor mijn zoon en man is dit geen probleem. Die slapen door alles heen. Maar voor mijn dochter is het niet mogelijk. Want het enige moment wat ik voor mijzelf heb, is het moment dat mijn wekker afgaat en ik aan het snoozen ben. Zodra ik opsta en naar de wc loop of naar de deurklink reik, is het afgelopen met de stilte in huis. Mijn dochter waakt, op het moment dat ik wakker word.

Ja, dat hoor je goed. Ook zij slaapt achter een gesloten deur maar ze voelt het als ik wakker ben. Zodra ik anders begin te ademen omdat ik wakker ben en begin te bewegen, wordt iedere vezel en iedere cel in haar kleine lijf ook wakker. Ik kan het timen, zó goed ken ik mijn dochter, en weet ik dat zij binnen 120 seconden naast mij staat. Of dit nou in de badkamer, of nu op zolder is, het maakt niets uit. Waar ik ben, is zij ook. Al die mooie adviezen die je krijgt om je dag mindful te starten: namelijk

• sta vroeger op dan de rest
• doe een korte yoga sessie als je opstaat
• neem even de tijd voor jezelf vroeg in de ochtend

deze adviezen werken niet als je een dochter hebt zoals ik. Een paar jaar geleden lukte het mij om echt vroeg op te staan, rond een uur of 5 in de ochtend maar aangezien ik altijd vrij laat ga slapen- half 1 in de ochtend op zijn vroegst- brak het mij op een gegeven moment op om dan weer vier uur later op te staan. Ik heb deze routine dus geschrapt maar ik had wél de garantie dat mijn kleine meisje niet naast mij stond. Nu heb ik het dus een paar uur verschoven maar nu heb ik wél een klein meisje naast mij als ik wakker word.

Omdat ik haar ook lekker de rust gun in de ochtend is het altijd verzinnen met welke smoes ik haar weer naar bed stuur. Zeer pedagogisch onverantwoord, maar Netflix doet wonderen. Een goede koptelefoon is in ons huis onmisbaar en wij hebben dus constant minimaal één werkende koptelefoon in huis. Omdat ik mij altijd zorgen maak om het gehoor van mijn kinderen, heb ik afgelopen week een merk gekocht die tot een bepaalde hoogte qua geluid gaat. Regelmatig moest ik de kinderen vragen om het geluid zachter te zetten, nu kunnen ze niet in de gevarenzone komen. Als ik dus als eerste wakker word, en mijn dochter volgt 2 minuten later heb ik altijd wat te doen. En dat is op dat moment niet lekker een boekje voorlezen maar dat is of mij klaarmaken om te gaan werken (zoals nu in de vakantie), of om brood te smeren voor het ontbijt en de lunch op school. Haar even achter Netflix parkeren helpt dan zeker.

Ik heb wel eerder geblogd over hoe mijn dochter aan mij kan plakken dus ik ben dit soort activiteiten wel gewend. Het komt niet altijd uit maar het is wel een heerlijke meid. Een meisje die vól energie is en zodra iedere vezel en iedere cel en iedere bloedcel wakker wordt, is het ook direct goed wakker zijn. Daar hoort ook direct vrolijkheid bij; het is zeker een ochtend,- maar ook middag, én avond mens. Omdat zij zo vol energie zit, is ze op een gegeven moment, rond een uur of half acht wel op. Je kan dan gerust met haar naar bed maar 24 uur later begint haar dagje weer opnieuw.

Het is heerlijk om zo een kind om je heen te hebben, zo een vlindertje die de hele dag- ja écht de hele dag- om je heen fladdert en door het leven fladdert. Het komt niet altijd uit als mama, maar dat is mijn issue om mee te dealen. Zij is de enige in huis, ik kom op de 2^de plaats, die vanaf ze wakker begint te worden, al vrolijk is. Zodra ze mij ruikt staat ze op, tippelt ze naar mij toe met haar grote krullen, in haar pyjama en komt ze of op mij liggen of zitten, drapeert ze haar armpjes om mij heen en zegt ze met haar lief stemmetje: “hallo mammie”. Vroeg of niet, een mooiere start van de dag kan ik mij niet voorstellen. Evengoed zal ik wel uit bed proberen te blijven sluipen, want je weet het nooit. Wie weet lukt het mij op een dag wél om wellicht tien minuutjes voor mijzelf te hebben terwijl de rest van mijn gezin op één oor ligt te slapen.

Dromen mag altijd.