Imani Nasir
Zaterdag 25 juni. Het was eindelijk zover. Ik stapte het vliegtuig in met een gezonde dosis spanning. Ondanks de oxaxepammetjes duurde de vlucht immens lang. Daarnaast vond ik het vervelend dat ik niet bereikbaar was. Mijn zusje kon ieder moment bevallen en ik wilde er graag zijn als het zo ver was.
Ik was net aangekomen op het vliegveld op Curaçao toen ik mijn zusje app’te op het moment dat ik een goede Wifi verbinding had. Normaal vlieg ik, als ik in mijn eentje naar Curaçao vlieg zonder koffers maar deze keer had ik twee stuks bagage bij mij. Weinig kleren, veel voor mijn ongeboren neefje. Ik moest dus even wachten op mijn koffers en had intussen contact met mijn zusje. Alles leek nog rustig en de baby was er nog niet maar ze stond er wel op dat ik snel naar huis zou komen.
Een half uur later waren wij thuis. Mijn moeder had mij opgehaald en ik gooide alles achter in de auto, stapte in, gaf haar een flinke omhelzing en we reden naar huis. Het is een klein eiland dus je bent er zo. Eenmaal de auto geparkeerd, liep ik direct richting mijn zusje. Zij lag op bed en fluisterde in mijn oor sinds de nacht ervoor weeën te hebben. Ik was (weer) op tijd, alsof ik het aanvoelde. De vorige keer dat ik op tijd was, was dat vlak voor mijn vader overleed.
Ik besloot dus direct bij mijn zusje te blijven en met haar geweldige weeën app op haar telefoon had ik de functie van het timen van de weeën. Iedere keer als zij een wee voelde aankomen, en die kwamen af en aan, riep zij ‘JA’ en drukte ik op de knop. Op een gegeven moment schreef ik het ook ouderwets op papier op. Rond een uur of 12 ’s nachts sloeg de jetlag toe en kondigde zij aan om ook te gaan proberen te slapen. Zodra zij naar de kraamkliniek zouden gaan, zouden zij ons een seintje geven. Van slapen kwam toch niet veel die nacht. Iedere keer keek ik uit het raam om te kijken of ik beweging zag bij mijn zusje en haar vriend thuis. Het licht bleef de hele nacht aan maar de auto bleef ook op zijn plek. Rond een uur of vijf in de ochtend stuurde ik mijn zwager een app en hij gaf aan dat ze net waren vertrokken naar de kraamkliniek. Mijn zusje wilde namelijk een bad bevalling.
Af en aan hadden wij contact maar niet veel. Gelukkig was mijn zusje haar vriendinnetje Lisa er ook, zij zou namelijk foto’s maken van de bevalling. Het liep echter helemaal anders. Want de bevalling vorderde niet en nadat zij uit het bad moest, moest zij met een ambulance opgehaald worden om richting het ziekenhuis te gaan. Ook daar duurde het lang en zaten wij met veel spanning thuis te wachten. Ik vroeg mijn moeder om in ieder geval in bad te gaan zodat als het zo ver was, wij direct naar ze toe konden. Maar het duurde en duurde. Het bleek geen pretje voor mijn zusje en na een bevalling van 33 uur kondigde Lisa aan een baby te horen huilen. Een paar minuten later werd het bevestigd: de baby was er en niet veel later ging de telefoon en hoorde ik de vrolijke stem van mijn zusje die zei: “hij is er hoor!”.
Het gejuich in de slaapkamer van mijn moeder volgde maar bleek van korte duur want wij werden door Lisa gebeld dat mijn zusje naar de OK moest wegens een kleine complicatie. Voor mij was het hét moment om te zeggen ‘that’s it! pack your bags because we are leaving’.
Toen wij aankwamen in het ziekenhuis was mijn zusje er nog niet, maar niet veel later kwam mijn zwager aanlopen met Imani in zijn armen. Dat was het moment, toen ik hem zag, dat ik verliefd werd. Verliefd op Imani. Hij was het kleinste en mooiste jongetje (naast mijn zoon natuurlijk) die ik ooit had gezien. Wat had ik uitgekeken naar zijn komst. Hij was een prachtig exemplaar maar nog belangrijker; een gezond kindje. Een prachtige bos donker haar en tien vingertjes en tien teentjes.
Inmiddels was mijn zusje terug en bleek alles goed te zijn gegaan. De trots die ik voelde voor mijn zus was groot. Wat had ze gestreden en gevochten, tot het laatst! Het feit dat zij naar de OK moest, vond ze niet eens zo erg want ze was een moeder. Een (st)oermoeder. Daarnaast vond ze de narcose die zij kreeg zeer welkom na een bevalling van 33 uur!
Ik heb eigenlijk niet voldoende woorden om te beschrijven hoe trots ik ben op dit ventje (én zijn ouders). Ik heb twee weken en een dag lang mogen kijken naar dit mooi ventje. Ik heb hem twee weken minus één dag flesjes met melk mogen geven, hem mogen verschonen (ja, zeker ook de poepluiers) en hem mogen knuffelen. Ik heb hem vijftien dagen lang mogen vasthouden en badjes voor hem mogen klaarmaken.
Ik heb al die dagen mijn zusje mogen helpen en haar, voor zover zij het toeliet mogen vertroetelen. Ik heb de maxi cosi mogen dragen als zij naar de kraamkliniek ging met Imani om hem te laten showen aan de verpleegkundigen en aan de verloskundigen en ook om hem te wegen natuurlijk. Ik heb Imani mogen aankleden, zijn haartjes mogen wassen en kammen en ik heb hem mogen sussen als hij midden in de nacht iedereen wakker huilde met zijn lief huiltje omdat hij het niet fijn vindt om een natte luier te hebben of om verschoond te worden en omdat hij zijn melk wilde.
Mijn zusje en haar vriend vertrouwden mij met Imani en daarom mocht ik in de kamer naast Imani slapen en een nachtvoeding aan hem geven, soms gaf ik hem beide nachtvoedingen. Ik heb ontzettend veel flesjes staan steriliseren, ook midden in de nacht. Ik heb mijn zusje mogen aanraken om haar te helpen met het geven van borstvoeding en het kolven. Ik heb de eerste (en tweede en derde) pak voeding mogen kopen en de eerste (en tweede) doos met luiers en billendoekjes. Extra flesjes nodig? Geen probleem, ik reed het eiland af op zoek naar de beste Avent flesjes. Gaasjes nodig voor het schoonmaken van zijn naveltje? No problem, ik ging op zoek naar de eerste apotheek die ik kon vinden.
Toen de laatste nacht naderde dat ik er was, bood ik aan om alle voedingen te geven en kreeg ik deze ruimte. Tot het laatst heb ik hem zijn laatste fles gegeven, zelfs tot drie uur voor mijn vertrek naar Nederland. Ik heb mijn vingers in zijn vingertjes gekruist, heerlijk geroken aan zijn haartjes en hem zo vaak als ik kon bewonderd. Ik heb hem een laatste kus gegeven en gefluisterd in zijn oortje dat ik zo snel mogelijk terugkom naar hem toe.
Sinds ik terug ben, mis ik Imani. Ook mijn kindjes die Imani nog nooit hebben ontmoet, missen hem. Sinds ik terug ben, ben ik hard op zoek naar die leuke baan op Curaçao, want toen mijn zusje aankondigde zwanger te zijn, heb ik haar beloofd om mijn belofte naar haar toe te houden: als zij mama wordt, ga ik terug naar mijn eiland. Ik ben het namelijk zat om een Skype tante te zijn.
Sinds Imani is geboren op 25 juni 2017 om 12:45 in de middag, is mijn leven verrijkt en mijn liefde verruimd.