onesie voor mij, onesie voor hem

Dagen zoals deze, daar hou ik ontzettend van. Sterker nog, ik kijk de hele week uit naar een dergelijke zondag waar niets gepland staat, we de deurbel uit de stekker trekken én ik maar 1 ding hoef te doen: niets!

Door de week moeten wij namelijk al van alles:

• Ik moet mijn kinderen op tijd op school brengen
• Ik moet vroeg opstaan
• Ik moet zoveel broodjes smeren want ik moet ze voeren
• Ik moet naar mijn werk
• Ik moet op en neer naar sportlesjes rijden en ik moet sporten

And the list goes on… Ugh, voor iemand als ik (lees: ik ben lui) is dit vreselijk! Daarom crash ik in het weekend, met name op de zondag waar even niets moet. Zelden komt het voor dat ik wat plan op deze dag maar soms kom je er niet onderuit, bijvoorbeeld een verjaardag (waarom moeten mensen op zondag jarig zijn?) of een bezoek aan mijn oudste dochter in Rotterdam want alle andere dagen zit ze op school en/of moet ze werken. Maar het liefst spreek ik op de zaterdag af want dan draait ons gezin nog op halve krachten: ik loop mijn wekelijkse 5km rondje op de zaterdagochtend, daarna doe ik vrijwilligerswerk, mijn man doet de wekelijkse boodschappen en gaat daarna een bak koffie doen bij zijn ouders: er moet toch van alles op de zaterdag. Maar zondag is een rustdag en sinds onze kinderen al ouder en zelfstandiger zijn, betekent dit voor ons als ouders: relaxen.

Neem vandaag: het is inmiddels al ver na het middaguur en ik loop nog in mijn onesie. Sterker nog, ik ben niet van plan om hem vandaag uit te doen. Vanmorgen werd ik even wakker door mijn jongste die op zoek was naar de tablet. Daarna gaf ze mij nog een kus met de gebruikelijke ‘ik hou van jou mama’ en liet ze ons weer verder slapen. Next thing I knew: ik werd wakker om 11 uur! Op dat soort momenten ben ik intens gelukkig. Want ik werd wakker, mijn man werd wakker en hij pakte direct mijn hand. We bleven liggen tot half 2 (tussentijds bracht mijn man mij ook een kopje thee) en toen dacht ik: “ok, ik heb ook nog kinderen dus misschien moet ik ze ook voeden”. Dus stond ik half slaapdronken op, pakte mijn Antilliaans kookboek en maakte ik arepita’s voor de kids. Iedereen behalve mijn man vond ze lekker. Deze keer niet gezamenlijk middageten want het was laat, iedereen was verspreid door het huis en ik probeerde half te kijken naar ‘How to get away with murder’. Dat laatste moest ik laten gaan (ik ben mijn oordopjes kwijt) maar dochterlief probeerde én arepa’s te eten én slijm te maken, zoonlief probeerde én te eten én te leren voor een geschiedenistoets en manlief probeerde én een broodje te smeren én met de helikopterdrone (in huis) te spelen.

late lunch

Het is dat mijn man de rolgordijnen open heeft gemaakt (op een kiertje, dat wel) maar als het aan mij lag, leven wij de zondagen als vleermuizen, in het donker. Al mijn energie is uit mijn lijf gestroomd en ik ben niet vooruit te

Jose Feliciano

branden. Schijnbaar valt de appel niet ver van de boom want onze kinderen zijn gewend aan deze luie dagen. Onze dochter blijft wel vol energie maar dat komt door haar Duracell mentaliteit. Zij maakt zelf slijm, luistert 100 keer achter elkaar naar Jose Feliciano’s Feliz Navidad om daarna op YouTube op zoek te gaan naar iedere andere versie die er bestaat van dit lied- en dat zijn er echt een hoop- en fladdert als een vlinder door het huis.

Gelukkig zit ze wel in een wat rustigere modus (I know!) anders zou ik het niet trekken. Onze zoon loopt het liefst de hele week in zijn pyjama maar vandaag mag het echt de hele dag. Ik zou ook niemand een plezier doen met de mededeling dat wij vandaag wat gingen doen, bijvoorbeeld een boswandeling (al leent het weer zich er echt voor) of een strandwandeling (wij wonen op 4 minuten loopafstand van het strand) al zou het wel pedagogisch verantwoord zijn. Nee, de zondagen zijn om onze batterijen weer op te laten zodat wij er weer tegenaan kunnen deze week. En daar horen dit soort luie dagen bij.

slijm fabriek én Jose Feliciano

I am not ashamed, this is who we are and we love it!