Vandaag komt die beste man aan. Sterker nog, hij ís er al.  Gelukkig maar want dan kan het aftellen alweer beginnen. Maakt mij dat een slechte ouder? Nee, niet echt. En in deze blog zal ik uitleggen waarom ik dit zeg.

Al maanden word je in de supermarkt al geconfronteerd met zijn komst terwijl de Sint nog in zijn speedo aan zijn zwembad zit te chillen in Spanje. Gelukkig kon ik het kopen van pepernoten rekken tot vorige maand. Want toen wij op vakantie gingen naar vrienden en familie in Amerika wilde ik pepernoten meenemen. En ik nam veel zakken mee, mijn koffer zat vol met pepernoten en chocoladeletters.

Degenen die mijn blogs regelmatig lezen hebben rond de zomervakantie kunnen lezen dat ik onze zoon heb moeten mededelen dat Sinterklaas niet bestaat. Dat was een grote shock voor hem, al is onze zoon al ruim 10 jaar. En nee hij deed niet alsof, hij geloofde nog écht in Sinterklaas. Sterker nog, ik durf met zekerheid te zeggen dat onze zoon één van de grootste gelovers en fans was van S. Klaas. Dat ik hem dat nieuws moest vertellen, zonder zijn vader nota bene (en geloof mij, ik krijg het nog steeds van mijn man te horen) was hartverscheurend. Nogmaals, ieder jaar ging onze zoon met een zelfgemaakte mijter en staf, mét een rode Cars deken om hem heen, vastgemaakt met een keukenclip verkleed als hulpsint naar school. Wat anderen van hem dachten kon hem geen zak schelen. Dat dit jongetje dan deze mededeling moest krijgen was erg cru. Maar hij leeft nog.

Onze dochter is 8, bijna 9 en mijn man en ik zijn het er unaniem mee eens dat dit het laatste jaar wordt voor haar. Ontzettend leuk al dat gebeuren om Sinterklaas heen maar het levert haar heel veel stress op. Sint Maarten op 11 november, het Sinterklaas journaal, de boot die de pakjes verliest die in het water vallen, je schoentje zetten: zoveel tegelijk dat onze meid weer tics heeft gekregen daardoor. Iedere keer weer andere tics. Het ging een paar maandjes super en ze was tic vrij maar afgelopen maandag onderweg naar logopedie hadden wij het er eventjes over. Ze had zelf een wijze verklaring. “Mama”,  zei ze, “het is zó druk in mijn hoofdje. Alle pakjes zijn in het water gevallen en ik heb Sint om elektronica gevraagd. Straks liggen mijn cadeautjes ook in het water en krijg ik geen cadeautjes meer. Ik mag ook mijn schoentje zetten en straks krijg ik niet wat ik wil, en Sint Maarten is net geweest, het is zoveel.”

Zoveel zelfkennis voor zo een klein meisje, het is ongelofelijk. Wij zien aan haar dat het veel is. Niet alleen door haar nieuwe tic maar ook doordat ze rond zeven uur in de avond een klein beetje instort en vraagt om naar bed te gaan. Ze kan niet meer en ligt nog ernstig te woelen in bed voor haar slaap het overneemt. Meestal valt ze ook binnen drie minuten in slaap.

Wij hebben een stel kindjes die steeds groter worden. En onderdeel van ouderschap is ook mooie momenten afsluiten. Het is mooi geweest en 8 jaar is een mooie leeftijd om het af te sluiten. Nu nog heel eventjes volhouden. Over minder dan twee uur komt de Sint aan in ons dorp en vanavond mag het eerste schoentje gezet worden. Nog 17 daagjes en dan is de Sint jarig. Nog 17 nachtjes slapen en dan gaat de Sint weer richting Spanje. Zodat hij met een zelfgemaakte pepernoten cocktail weer aan de rand van zijn zwembad in zijn speedo kan chillen. Wat ons betreft hoeft hij niet meer aan onze deur te kloppen..Aan alles komt een eind.