de lege doosjes medicijnen die ik van mijn vader meekreeg. de medicijnen zijn eruit maar ik kan ze niet weggooien.

Hoe het komt weet ik niet maar ik heb een hele lage weerstand. Het begon toen ik de puberteit in gelanceerd werd. Ik had veel last van keelontstekingen, viel veel af (maar dat kwam door LFDSVDT/liefdesverdriet) en dat resulteerde zelf in een jaar blijven zitten. Daarna is het eigenlijk nooit meer goed gekomen. Wat wel handig was, was het feit dat ik een privé-arts had in huis. Mijn vader was arts en ik heb daarom volgens mij nooit een huisarts gehad of gezien in mijn jeugd. Het voordeel was dat hij dus zelf recepten uit kon schrijven als we ziek waren. Heel handig!

Goed, ik sukkelde dus met mijn gezondheid en toen ik in Nederland kwam studeren verbeterde dit helaas niet. Volgens mij verergerde het zelf in die maanden waar de ‘R’ in voorkwam. Wat ik wel altijd heb gehad, naast vervelende griepjes en keelontstekingen zijn urineweginfecties. Ik gebruik het duur woord maar ik noem het gewoon zoals het is en dat zijn blaasontstekingen. Ik weet niet of het kwam doordat mijn vader van een andere generatie kwam maar hij zei altijd dat ik niet op blote voeten moest lopen omdat ik dan een blaasontsteking zou krijgen. Maar hoe haalbaar is dat als je op een tropisch eiland woont waar het standaard 35 graden is en je het liefst op je blote voeten wilt lopen?

Afijn, ik luisterde wel zoveel mogelijk naar mijn vader want die blaasontstekingen waren geen pretje. Jeetje mina, nooit gedacht dat plassen zóveel pijn kon doen. En ik kreeg ze naar mijn gevoel in de ergste vorm ooit. Intussen ben ik ervaringsdeskundige als het gaat om blaasontstekingen. Ik ben geregeld slachtoffer van dit geweld en als het meevalt word ik 3x per jaar lastiggevallen door deze plaag. Als het tegenvalt net even wat vaker. De huisarts heeft mij al zo vaak op bezoek gehad (en het is geen straf want ik heb een knappe huisarts) dat ik tegenwoordig niet eens meer langsga maar gewoon bel en moet ik echt langsgaan heb ik in mijn sokken la een voorraad urinebakjes. Je weet wel, van die potjes waar je in moet plassen.

Het vervelende bij een blaasontsteking is, nou die van mij dan, dat het in een raptempo verergert. De opbouw van klachten en de pijn is bij mij iedere keer hetzelfde. Gisteren was het weer zover. Ik reed met mijn dochter in de auto en opeens kreeg ik rugpijn. Bijzonder dacht ik want ondanks dat ik een rug patiënt ben (krakkemikkige gezondheid, remember?) heb ik al jaren geen last van mijn rug gehad (met uitzondering van de hernia die ik enkele maanden geleden kreeg maar die blog heb ik al geschreven). Door regelmatig te sporten heb ik hier tegenwoord gelukkig weinig last van. Ik verzette mijn autostoel maar het bleef wel op de achtergrond aanwezig. Toen begon ik mij gisteravond opeens niet lekker te voelen; echt van het ene moment op het andere. Ik was net herstellende van een griep dus hier had ik geen zin in. Maar toen ik daarbovenop ook nog koorts kreeg én vlak daarna buikpijn, begon er een vaag belletje te rinkelen. Zou het? Het was alweer een tijd geleden. Ik ging vroeg naar bed en viel als een blok in slaap.

Gelukkig stond ik redelijk uitgerust op, ik had in ieder geval doorgeslapen. Ik moest direct plassen maar het was geen aangename morning-pee. Het deed zelf pijn en dat voor die 2 druppeltjes? Tja, toen wist ik het zeker want intussen kan ik op dit gebied mijn eigen diagnose stellen. Mijn ervaring is dat het in een sneltreinvaart gaat dus ik belde direct de huisartsenpost. Want een blaasontsteking krijg ik nooit op een doordeweekse dag. Nee, het begint bij mij altijd na 17:00 uur en in het weekend. Ik belde de huisartsenpost en was de vijfde in de rij. Als ik maar niet hoefde te plassen in de tussentijd.

Het duurde gelukkig niet al te lang en die aardige dame aan de lijn nam rustig haar tijd om mij allerlei vragen te stellen. Het begon met de vriendelijke vraag waar zij mij mee kon helpen. En of ik op dit moment het gevoel had om weg te vallen/flauw te vallen. Nee, dat hoorde gelukkig niet bij mijn symptomen. Ik legde in het kort mijn klachen uit en haar antwoord was: ´zo, dat zijn klachten die heel duidelijk omschreven zijn’. Tja, je bent ervaringsdeskundige of niet. Gelukkig hebben ze bij de huisartsenpraktijk waar ik aan verbonden ben hun protocol deels veranderd. Ik hoef gelukkig niet meer langs te gaan om daar in een potje te plassen maar mocht binnen een uur een antibioticakuur ophalen bij het ziekenhuis.

Mijn man was zo lief om dit voor mij te halen. Ik gaf hem in ieder geval de instructie mee om niet met al te grote pillen naar huis te komen want ik heb ook nog eens een ‘ik-slik-moeilijk-pillen’ probleem. Volgens mijn man een psychisch probleem. Maar daar verschillen we van mening.

Drie kwartier later kwam hij thuis met een kuur voor 10 dagen en een paar A4-tjes met informatie. Ik lees deze altijd door en vrolijk word je niet van de bijwerkingen. Mijn oog viel in ieder geval op 1 en dat was ‘overmatige winderigheid’. Ik besloot mijn man maar direct in te lichten maar hij was er niet van onder de indruk. Want hoe verschilt dit met hoe mijn darmen al dagelijks werken? Hoe dan ook, ik nam direct de eerste pil in. Mijn ervaring is namelijk dat de kuur direct begint te werken en ik had geen seconde te verliezen.

Toch vond ik het wel vervelend dat er zeker 12 uur verstreken was tussen de eerste verschijnselen en het innemen van mijn eerste wonderpil. Toen wij namelijk nog van mijn vader mochten genieten en ik op vakantie naar Curaçao ging, kwam mijn vader altijd mijn kamer binnenlopen als ik mijn koffer, aan het einde van mijn vakantie, weer aan het inpakken was. Hij had dan zijn grote handen vol met, wat ik een mini-apotheek noemde. Doosjes vol met medicijnen gaf hij mij mee als ik weer naar Nederland ging. Medicijnen voor keelontstekingen, pijnstillers, heel veel doosjes met antibioticakuren voor een blaasontsteking.

Ik Skypete net met mijn moeder en het viel haar op dat ik in bed lag. Ik vertelde dat ik een blaasontsteking heb (haar reactie was direct ‘alweer!’) en dat mijn man op weg was om de medicijnen op te halen. Ik vertelde dat ik het zo miste om mijn vader zijn medicijnen in te nemen en dat ik het niet over mijn hart kon halen om de laatste doosjes waar op het etiket zijn naam stond, weg te gooien. Ze begon te lachen. Ik deelde ook mee dat de medicijnen allang over de houdbaarheidsdatum waren. Mijn vader zijn antwoord was overigens altijd dat je daar niet dood van ging. En of ik wel wist wat ze met al die medicijnen deden die allang over de houdbaarheidsdatum waren. Ze werden namelijk steevast verscheept naar Afrika volgens mijn vader. En daar gingen ze er ook niet dood van. Hoe dan ook, ik had geen voorraad meer van mijn vader zijn medicijnenkast en moet het tegenwoordig doen van het voorschrift wat ik van de huisartsenpost krijg. Er gaat dus wat meer tijd overheen, kostbare tijd waarin mijn klachten verergeren, maar intussen zijn ze zo bekend met mij dat ik ze snel in ontvangst mag nemen. En nu wachten op de tijd dat de klachten snel verminderen en dan verdwijnen. En ik ook zo weinig mogelijk last heb van de bijwerkingen.

Geduld is een schone zaak.