Mi dushi Korsow

20+ jaar geleden verliet ik mijn dushi Korsow om te gaan studeren. Met veel moeite want dat betekende je vastigheid achterlaten voor nieuwigheid. Niet dat ik niet van de uitdagingen ben maar het betekende wel je vrienden achterlaten, je thuis, je familie. In mijn geval zelf een pleegdochter. Daarom maakte ik met mijzelf de volgende afspraak: ik ga studeren, maar keer daarna direct weer terug.

Het verliep anders. Ik studeerde, maar besloot in mijn derde jaar om stage te gaan lopen op St. Maarten. De directeur van het bedrijf waar ik stage liep en ik waren beiden zo enthousiast dat mij werd gevraagd of ik na mijn studie wilde werken op St. Maarten. Dát wilde ik wel dus na een jaar keerde ik er terug. De wens en drang om terug te keren naar Curaçao bleef groot maar de wens om verder te studeren ook. Dus besloot ik om het mooie eiland te verlaten en verder te gaan studeren. In Nederland. Het plan om na 4 jaar terugkeren naar mijn thuisbasis kreeg een vertraging.

Toch werd de wens om terug te keren steeds groter en besloot ik om extra vaart te zetten bij mijn studie. Ik deed de avondstudie en presteerde het om mijn universitaire studie in 2 ½ jaar tijd af te ronden, in plaats van de gebruikelijke vier jaar. Wat gebeurde er dan dat ik nog steeds niet terugkeerde?

Het leven. En omstandigheden. Werk, de kans om te leren van het werk, het ontmoeten van dé liefde van je leven. Een verhuizing van Amsterdam naar de kop van Noord-Holland. Trouwen. Een kind. Twee kinderen, drie kinderen. Een nieuwe uitdagende baan. Twee leuke banen. Kansen om je te ontplooien. Kansen om erachter te komen wat je graag wilt doen. Kinderen die naar het basisonderwijs gaan. Een hypotheek. Een man die liever niet naar Curaçao verhuist.

Het leven dus.

Life happened

Ik doe in ieder geval mijn best om vaak naar het eiland te komen. Mét of zonder gezin. En iedere keer verlaat ik het eiland met heel veel verdriet maar ook verlangen in mijn hart. Deze blog schrijf ik in de achtertuin van mijn logeeradres, mijn thuis, de plek waar ik woon sinds ik een baby ben. Deze keer heb ik mijn kinderen mee. Zonder mijn man, hij is twee jaar geleden al gekomen en heeft vriendelijk bedankt om ook deze keer mee te komen. Iedere keer als ik er ben, praat ik met kennissen over mijn wens om terug te komen; wat zijn mijn kansen? Hoeveel geld heb je nodig om hier comfortabel te leven? Op welke school genieten mijn kinderen van het beste onderwijs (bijzondere vraag want ieder kind hoort op iedere school van het beste onderwijs te kunnen genieten)? Wat zijn de ervaringen van anderen die geremigreerd zijn?

Maar deze keer is het anders. Het gevoel is anders. Ik vraag nu niet meer hoe ik het beste het remigratieproces kan starten maar óf ik het remigratieproces wil starten. Don’t take me wrong, ik houd met al mijn hart nog steeds van mijn eiland. En ik wíl hier nog o-zo graag wonen. Maar jeetje, waar start ik eigenlijk met uitleggen?

Laten we starten met de politiek. Ik meng mij nooit met de politiek. Los van het feit dat ik het een saai onderwerp vind (behalve de verkiezingen in Amerika dan momenteel: wat een chaos!), is het ook een complex onderwerp. Ík vind het al complex, hoe is het mogelijk dat mensen die de huishoudschool hebben gedaan of een administratieve opleiding hebben afgerond, of iemand die niet eens een Havo diploma op zak heeft (in verband met een schorsing omdat er getracht is om te spieken tijdens het examen) een heel eiland willen leiden? Kunnen leiden? Op Curaçao is het mogelijk. Op Curaçao vindt men het normaal. Op Curaçao wordt het geaccepteerd. Krantenkoppen op de 1^ste pagina over wanorde in Den Haag: geld wat verdwijnt, een oud-premier die wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 jaar in verband met valsheid in geschrifte, witwassen en het voorhanden hebben van frequency jammers. Veroordeeld voor ambtelijke omkoping en de valse aangifte van het verlies van een diplomatieke paspoort. De oud-premier is tevens ontzet uit het recht te worden verkozen voor een periode van vijf jaar. Ben ik vergeten te melden dat zijn vrouw ook veroordeeld is? Maar ja, een slimme persoon heeft natuurlijk ook een slimme en dure advocaat, betaald van de belastingcenten van de Curaçaoenaars. Alle scenario’s zijn natuurlijk van te voren besproken, waaronder ook dit scenario. Dus toen het vonnis uitgesproken werd, ging men direct in hoger beroep. Ik citeer de voormalige raadsman van de veroordeelde: “In feite wordt alles daarmee teruggedraaid tot nul. Meneer X doet ook gewoon mee aan de verkiezingen dit jaar”.

De verkiezingen zijn dus al over enkele maanden. En de veroordeelde, want dat blijft hij, doet gewoon weer mee. Met behoorlijke kans van slagen. En dit wordt geaccepteerd. Wil ik wel op een eiland wonen waar dit de norm is? Waar dit geaccepteerd wordt?

En dan het onderwijs. Ik had laatst een gezonde discussie met kennissen over de school waar hun kinderen op zitten/zaten. Ik heb ook op deze basisschool gezeten. Het ging erom dat sinds kort er een nieuwe wet op Curaçao is aangenomen waarin alle kinderen recht hebben op gratis onderwijs. Ik wist niet eens dat dit, anno 2016 nog niet zo was. Er waren een aantal, in mijn ogen, dappere ouders, die een rechtszaak hadden aangespannen tegen de vereniging van deze school omdat de school een schoolbijdrage vraagt van ongeveer Naf. 500 per kind per schooljaar. En omdat er nu recht is op gratis onderwijs strookt dit tegen dit recht. Deze ouders wonnen de rechtszaak. En daarmee begon de discussie. Een goede discussie overigens want wat ik ervan leerde is dat deze school zo gewild is omdat er, mede door deze ouderlijke bijdrage vrij goed materiaal aan de kinderen geboden kan worden. En dat er enthousiaste leerkrachten op deze school werken. Schijnbaar vindt het Ministerie van Onderwijs, onderwijs aan onze toekomst, onze kinderen, dusdanig niet belangrijk dat er op iedere school gelijkwaardig materiaal geleverd wordt. Dat het als normaal wordt gezien dat ouders uren in de rij staan om hun kinderen in te schrijven naar een school van keuze.

Zo sprak ik afgelopen week een vriendinnetje die ik al jaren niet had gezien. Ook zij was inmiddels mama van twee prachtige dochters. Eén van haar dochters was inmiddels vijf, de andere vier. Ik vroeg haar waar ze haar kinderen op school heeft gezet. Haar antwoord: “op geen enkele school naar keuze. Zij werd op geen enkele school aangenomen. Dus zitten mijn kinderen op een privé-school”. Ik wist niet wat ik hoorde. Het is dat zij een hele goede baan heeft (echt een coole chick overigens en strong as hell!) en het dus kan betalen, maar niet iedereen kan dit betalen. Ik schrok van de prijs. Pér kind dan nog wel. Wilde ik dit ook meemaken? In Nederland hebben alle kinderen, over de hele wereld, recht op onderwijs en komt je kind op iedere school binnen waar je keus op valt. Niets in lange rijen staan, niets van bewijzen dat je kind gedoopt is. Als je kind drie wordt mag je je kind al inschrijven op een school en de dag na de vierde verjaardag van je kind, is je kind al welkom op school. Vaak komt de juf/meester van te voren al kennismaken bij je thuis en wacht er een beertje op de nieuwe stoel van je kind op schooldag nummer één. Wil ik het comfort welke ik nu heb, achterlaten voor de onzekerheid wat betreft onderwijs?

Mijn eiland is niet meer wat het was vroeger. En dat is ook niet raar, want de hele wereld verandert. Maar wat ik duidelijk merk is een groter gevoel van onveiligheid.  Ik geef aan dat dit wel een persoonlijk gevoel is. Wil ik mijn huisje in het kleine dorp waar ik woon waar zelden wat gebeurt, achterlaten voor mijn eiland waar liquidaties en fatale auto ongelukken wekelijks voorkomen? Waar de overheid naar mijn mening niet voldoende optreedt tegen personen die te hard rijden, of met teveel alcohol in hun systeem rijden, of rijden met een telefoon aan hun oor normaal is, of met kinderen die tussen twee autostoelen in staan of op de schoot van de bijrijder zitten normaal is? Of dat het normaal is dat mensen door rood rijden? Op 1 middag heb ik zeker vijf mensen door rood zien rijden. Komt er geen auto van de linker of rechterkant aan? Doorrijden maar. Wil ik hier wonen omdat het altijd zo geweest is?

Wil ik wel op een eiland wonen waar ik graag zou willen werken en op gesprek ben geweest bij de lokale GGD maar waar tegen mij gezegd is dat zij mij erg graag willen hebben maar dat de Jeugdgezondheidszorg geen prioriteit is van de overheid? Heb ik dat toen echt gehoord? Ja, ik heb het echt gehoord. Of waar het Ministerie van Gezondheid weet dat de uitstoot van de gassen van de Isla gevaarlijk is maar daar tegenover staat dat optreden tegen de Isla betekent dat dit een financiële catastrofe is dus geld kiest boven mensenlevens?

Wil ik mijn twee leuke banen waarbij ik flexibel kan werken en mijn eigen werkuren mag plannen zolang ik de 24 uur per week volgens mijn contract maar maak en heel veel vakantie uren heb zomaar opgeven?

Als ik bovenstaande lees denk ik alleen maar: “je bent gek als je na het lezen van bovenstaande nog wilt wonen op Curaçao”. Toch is het niet zo gemakkelijk. In deze vakantie zijn er al minimaal vier personen die mij rechttoe, rechtaan hebben gezegd dat ik niet moet terugkomen. Vreemde gewaarwording. Het zet mij in ieder geval wel aan het denken. Kies ik voor het gevoel in mijn hart, namelijk naar huis komen en zijn bij diegenen die je het meest dierbaar zijn in je leven, of voor het gevoel in mijn hoofd, namelijk, blijven in de situatie waar je nu in zit en waar je het nog lang niet zo slecht hebt en je verlangen opofferen voor je gezin?

I love Curacao

Het antwoord is dat ik het nog niet weet. Maar mij zeer aan het denken zet. Goed ergens over nadenken is goed. Het houdt je scherp en het houdt je van de straat.

Wordt vervolgd maar jullie gedachten zijn meer dan welkom.

blog with a view