één van de winkels waar ik vroeger veel tijd doorbracht

Ik heb dik haar en veel. En vooral erg kroes. Nu ga ik niet meer in herhaling vallen en zeggen dat ik niet weet wat ik ermee moet (al is het 100% waar) maar ik vond dat het tijd werd om er een tijdje niet meer naar om te kijken. Ja, dat kan. Als je de tijd neemt om een aantal uur achter elkaar te zitten terwijl iemand aan je haar trekt en er nep haar in zet.

Vroeger vlocht ik mijn haar best wel vaak. Ik had een vaste vlechter, die dezelfde naam als mij draagt en geregeld reed ik naar de Bijlmer zodat ze mijn haar kon vlechten. Op een gegeven moment raakte ik ‘vlecht-moe’ want het kost veel tijd (gemiddeld zat ik toch tussen de 4-6 uur) en echt goedkoop is het niet als je het regelmatig doet. Maar nu vond ik het er wel weer eens tijd voor. Daarnaast, ik krijg er een heel ander gezicht door én ik voel me meer meisje dan ooit. Want mijn haar wil niet echt groeien. Of misschien groeit het wel maar het groeit niet naar beneden maar naar boven. Niet echt praktisch en mooi.

Een paar maanden geleden was ik met mijn cultuur clubje ‘Cultuur 150’ op stap en was nieuwkomer Sas er ook bij. Sas en ik gaan way-back: we zaten namelijk sinds groep 3 bij elkaar in de klas tot en met groep 8. Toen gingen we naar 2 verschillende middelbare scholen. Samen met Sas kocht ik mijn eerste jeans rok, in Punda, onze stad op Curaçao en natuurlijk kochten we samen hetzelfde. Met Sas playbackte ik op Janet Jackson muziek bij haar thuis en gaven we een show op school toen we in ons laatste jaar van de lagere school zaten. Nu woont Sas, net als ik in Nederland en hebben we van tijd tot tijd contact of treffen we elkaar tijdens een Cultuur 150 uitje.

Eén van de laatste keren dat ik Sas zag zat haar haar zo leuk dat ik dus direct een compliment gaf. En vroeg ik waar ze haar haar had laten doen. Ik kreeg een telefoonnummer en een naam maar ook een waarschuwing. En die luidde: let niet op haar huis als je daar bent. Ik ging dus mentaal gewapend vorige week zaterdag naar mw. A. in Venserpolder. Voor mij bekend terrein want ik woonde jarenlang precies daar aan de overkant, letterlijk aan de andere kant van het spoor. Ik werd om 13 uur verwacht en was precies op tijd. Ik belde aan en hoorde een jongeman door de intercom. Ik gaf aan wie ik was en dat ik op zoek was naar mw. A. Ik kreeg als antwoord: “wacht even” en even later hoorde ik opeens iemand door een raam naar buiten “hello?” roepen. Geen idee waar het vandaan kwam want de straat bestaat uit allemaal appartementen van ongeveer 5 hoog, zowel links als rechts van de straat. Die stem kon dus overal vandaan komen.

Ik deed een paar passen achteruit, naarstig op zoek naar iemand die uit het raam hing maar op een gegeven moment werd de deur toch opengedaan. Geen idee hoe deze mevrouw er dus uitzag maar ik hoefde alleen haar stem te volgen. Want mevrouw was schijnbaar aan de telefoon en volgens mij probeerde ze met haar stem Afrika te bereiken. En het verbaast me niets als dat gelukt was. Wat een stem. Ik kwam het huis binnen en realiseerde mij direct dat vriendin Sas niet overdreven had. Omdat ik het vermoeden had dat ik mijn schoenen uit moest doen had ik sokken mee. En dat bleek niet overbodig. Want jeetje, wat een troep. Overal waar ik keek zag ik haar. Nephaar dat wel maar het was op de grond, in bosjes, op de bank, achter de bank, op de verwarming, op de vensterbank, ook in doorzichtige bakken, wel 6 op elkaar gestapeld met verschillende pakken haar erin.

Mevrouw was nog aan de telefoon en kwam na ongeveer 5 minuten de kamer in. Ik gaf netjes een hand en op een gegeven moment ging ze op een stoel zitten, bij het raam en gooide ze een vierkante bruine kussen tussen haar voeten en zei ze: “come”. Ik wist even niet wat ik moest doen maar het was echt de bedoeling dat ik op de grond ging zitten. Ik had voldoende leesvoer mee maar dat was overbodig, ik werd aan het werk gezet. Eerst moest ik mijn haar uitkammen, ik had mijn eigen kam mee maar na een paar minuten gaf ze aan dat mijn kam niets deed en kreeg ik haar eigen kam. Dat deed zeer maar ik wilde zo snel mogelijk weg zijn dus ik gehoorzaamde. Al snel deed ze de tv aan en ik zag dat ze een Engelse zender ophad. Maar het geluid werd al snel op standje nul gezet en ik hoorde (ik kon mij niet omdraaien) dat ze naast haar naar een Spaanse tv zender keek. Ik vond dat zeer bijzonder maar voor ik daarop kon reageren, brulde ze in mijn oor, ze riep haar zoon. Ik verstond er niet veel van want Afrikaans is mij nooit geleerd. Er werd een laptop tegenover mij op de rand van haar zwarte leren bank geïnstalleerd en haar verveeld kijkende zoon zette een Spaanse novela (soap) aan op YouTube. Ik wist niet wat ik zag en moest haar uiteraard uitvragen. Ik had geen keus.

Wat bleek? Mevrouw volgt koortsig een Mexicaanse serie. En het was niet ondertiteld. Ze keek al naar aflevering 175! Het bleek een echte sensatie serie. In die 3-4 uur dat ik daar zat heeft ze mij het hele verhaal verteld: dame B haar man verdween samen met een vriend toen hij van Mexico naar Ecuador vloog. Ze hebben het vliegtuigje nooit gevonden en gingen ervan uit dat hij dood was. Dit bleek niet het geval te zijn maar hij bleek aan geheugenverlies te lijden en heeft jarenlang in een coma gelegen. Intussen is zijn vrouw, diezelfde dame B getrouwd met een ander. Maar op een gegeven moment ontwaakte de eerste man van mevrouw B, dhr. B dus uit zijn coma en had hij net genoeg geheugen weer om zich te herinneren dat hij naar zijn vrouw moest. Dat deed hij maar op de dag dat hij uit zijn coma ontwaakte, hertrouwde ze. En dat werd een heftige confrontatie, want ze was natuurlijk nog verliefd op haar 1^ste man. Enfin, ik besloot na 5 afleveringen te hebben gezien af te haken. Intussen had ik verteld waar ik vandaan kwam, dat op een mooie heldere dag je vanuit onze keuken de bergen van Venzuela kon zien en ik ook Spaans sprak, mede dankzij het veelvuldig kijken van Spaanse novela’s. Voor mijn vlechster dé kans om mij veelvuldig als tolk te gebruiken.

Intussen was de zus van Mw. A, mijn vlechtster gearriveerd. De soap ging op pauze, de tv aan en het werd op een Afrikaanse muziekzender gezet. Er kwam een vrolijk liedje, Mw. A stond op (terwijl ze nog mijn haar aan het vlechten was) en ging samen met haar zus midden in de kleine, volle woonkamer dansen. Ik wist niet wat ik zag. Daarna ging ze gewoon weer verder met het vlechten van mijn haar.

3 ½ uur later was mijn haar gevlochten. Ik werd naar de spiegel geloodst en zij liet mij wat leuke maar vooral ook sexy kapsels zien. Want zei ze, volgend jaar was ze van plan om naar Mexico te reizen, zonder haar kinderen, op zoek naar een mooie Mexicaanse man. Zo één als in de novela. En daarom was het oefenen van Spaans zo van belang.

Ik bedankte mw. A van harte, ik zag er niet alleen heel mooi uit maar was vooral een grote ervaring rijker. Ik denk dat ik nogmaals terug zal gaan naar Mw. A in Venserpolder. Met sokken weer en met minder schone kleren.

Wordt vervolgd.