St. Maarten
De afgelopen dagen heb ik, net als iedereen die familie en vrienden op St. Maarten heeft, in spanning naar de media zitten kijken. Met grote verbazing heb ik gezien hoe het eiland waar ik met veel plezier heb gewoond, veranderd is in een eiland die niemand meer herkent. Dat er een orkaan op weg was naar het eiland was bekend, dat er zo een ravage zou worden aangericht had niemand gedacht. In nog geen uren tijd is bijna hele eiland, Franse én Nederlandse kant, verwoest en onbewoonbaar verklaard. Het meest enge was dat er zeker twee dagen radio stilte was: hoe ging het met iedereen? Hoe heeft het eiland de orkaan doorstaan? Het antwoord op de tweede vraag was: niet best. En het werd steeds grimmiger. Ik las en zag op het nieuws dat huizen compleet verwoest waren. Sommige gezinnen hadden het getroffen; delen van daken waren eraf gevlogen maar los van waterschade waren zij ongedeerd gebleven. Anderen, zoals mijn vroegere stagebegeleidster kon niet meer in haar huis blijven en liep op straat, op zoek naar een veilig onderkomen. Zeer waarschijnlijk verbaasd om zich heen kijkend, geen spullen mee want wat kan je meenemen? Op zoek naar een manier om je dierbaren te laten weten dat je okay bent. Dankbaar voor een medium als Facebook want dankzij Facebook is er een web aan communicatie ontstaan en gaan mensen op zoek naar elkaar én met geluk vinden zij elkaar weer.
Een dag of twee later wist ik dat mijn vroegere stagebegeleidster veilig was, maar ook dat onze pleegbroer het goed had doorstaan. Van andere vrienden wist ik nog niets. Maar ik had vertrouwen en hoop, iets wat in deze onzekere tijden zeer cruciaal is. Het maakte het concentreren op het werk én thuis in ieder geval zeer lastig. Blij was ik dat de radio op St. Maarten het vrijdag weer deed, ik deed niets anders dan luisteren naar de emotionele oproepen van dochters, zonen, tantes, ooms, ouders, kleinkinderen op zoek naar hun dierbaren op het eiland. Er werd gebeld uit Australië, Amerika, Nederland, Canada, Curaçao; iedereen was op zoek naar informatie over hun vrienden en familie. Vaker wel dan niet had ik een brok in mijn keel als ik een jonge vrouw hoorde die bijna smekend op zoek was naar haar ouders; zij had al dagen niet geslapen en had écht snel meer informatie nodig.
In 1996 maakte ik een bijzondere moeilijke tijd door in Nederland. Ik moest voor een tijd weg en pakte de kans om in het buitenland stage te lopen direct aan. Curaçao leek de meest voor de hand liggende plek maar ik had het nodig om weg te zijn van mensen die mij kenden. Ik was ook op zoek naar een plek die ik (vaag) kende en die toch dichtbij thuis was. En St. Maarten leek mij de meest handige plek. Ik vertrok er om er een jaar stage te lopen. Het werd een plek waar ik heelde, mijzelf weer hervond en een plek waar ik ontzettend veel leerde. Het werd een plek waar ik de liefde weer vond en een plek die ik in mijn hart sloot. Ik ging terug naar Amsterdam om mijn diploma te halen maar keerde direct weer terug met een baan op zak. St. Maarten werd ook mijn eiland.
Om nu de realiteit onder ogen te zien van wat natuurgeweld kan aanrichten, was en is confronterend. Vooral omdat er poppetjes zijn die wereldwijd heel veel macht in handen hebben (én graag willen hebben) durven te roepen dat er niet zoiets is als klimaatverandering. Nu is de tijd om als eiland gezamenlijk op te staan en weer op te gaan bouwen. Toch gebeurt er wat met mensen die getraumatiseerd zijn. Ik werd in de media helaas geconfronteerd met mensen die de straat op gingen om te plunderen. Met of zonder geweld. Onbegrijpelijk. Dat je een supermarkt binnenloopt op zoek naar de basisbehoeften- lees: water, brood, voedsel- tot daaraan toe. Maar dat zag ik niet, de iStore was als eerste leeggeroofd. Ik zag video fragmenten en foto’s van mannen, vrouwen én kinderen met grote dozen met een tv erin op hun hoofd. Ik begreep het niet. Want met welke elektriciteit ging men de tv aandoen? Tegen welke muur moest de tv staan? Op welke tv meubel zou de televisie worden gezet? Het ergste was; er waren bendes actief en er werd geweld gebruikt. Mensen gingen hotels binnen en overvielen de gasten. Mannen en vrouwen werden geslagen en moesten hun geld afgeven. De situatie werd steeds grimmiger. Intussen werden mensen steeds wanhopiger.
Als ik naar dit mooie eiland kijk, vrees ik dat het jaren gaat duren voordat het weer opgebouwd is. Intussen maak ik mij zorgen om de mooie mensen op het eiland, in het bijzonder de kinderen. Zij zijn al zo kwetsbaar en hebben veiligheid en vastigheid nodig. Beiden ontbreken op het moment. Zij kunnen niet naar school, hebben wellicht niet eens meer een dak boven hun hoofd en hun ouders maken zich zorgen om de veiligheid. Ik wenste dat ik erheen kon en de kinderen kon helpen. Maar ik heb twee banen en een gezin. Dit betekent dat ik op zoek ben naar een andere manier van helpen. Gelukkig helpt onze hele familie mee. Intussen hebben mijn moeder en zusje de dochter van een goede familievriendin, én één van mijn zusje haar meest dierbare vriendinnen opgevangen met haar dochtertje. Het is in ieder geval iets wat je kan betekenen.
Ik ben er trots op als ik om mij heen kijk en zie hoeveel er al wordt ingezameld om de mensen te helpen, hoe de Nederlandse Marechaussee en onder andere mijn geboorte eiland Curaçao helpen. Want samen sta je sterk en samen heb je elkaar nodig. Nu is niet de tijd om te zeuren over het feit dat zaken niet goed voorbereid en geregeld waren, nu is de tijd om te helpen én om sterk te staan.
SXM will rebuild!