tante Nijn

Het is raar om een blog te schrijven en weten dat één van je trouwste fans hem niet kan en zal lezen. Deze blog gaat over tante Nijn.

Tante Nijn is niet echt mijn tante. Ik heb Surinaamse ouders en voor diegenen met Surinaamse of Antilliaanse roots weten dat je de zeer goede vrienden van je ouders aanspreekt met tante of oom.

Zo ook tante Nijn, zolang ik leef weet ik dat mijn moeder een paar hechte vriendinnen heeft. Ik weet niet anders dan dat onder andere tante Sjaan (haar echte naam is Jeanne-Marie, veel chiquer dan Sjaan maar het past wel bij haar), tante Nijn (ook hier, haar echte naam Ninon), tante Lil (wat heb ik toch met afkortingen, echte naam Lillian) en tante Liesbeth (wel haar volledige naam) de beste vriendinnen van mijn moeder zijn. Ze bleven elkaar trouw, ook toen een deel niet meer bij elkaar woonde, het overgrote deel nog in Suriname, maar ook een deel in Nederland en op Curaçao. De afstand creëerde wel afstand maar ik weet niet anders dan dat mijn ouders geregeld naar Suriname gingen voor een verjaardag, jubileum, feest,  groot evenement maar ook om bij elkaar te zijn.

Net zoals alle vriendinnen naar Curaçao kwamen voor Karnaval of voor een Curaçao North Sea Jazz Festival. Ik zie het nog zo voor mij: als ik Skypete met mijn moeder verbaasde het mij niet om in plaats van mijn vader, tante Nijn of tante Lil op mijn vader zijn plekje op het bed te zien liggen. Altijd met dezelfde pose: benen gestrekt, 1 of 2 armen boven hun hoofd en genietend van de koele bries die door de grote houten ramen waaide. Nooit heften ze hun hoofd op, de camera was precies gericht op dat deel van het bed, half kijkend naar de tv of naar mij Skypeten we dan verder.

Toen ik kinderen kreeg was tante Nijn een grote fan van vooral mijn dochter. Ik heb een bijzondere dochter en ook nog bijzonder bijdehand en op één of andere manier paste dat precies in het straatje van tante Nijn. Ze was Sara’s grootste fan en volgde haar verhalen op de voet. Als ik met mijn handen in het haar zat, was tante Nijn op haar best met het vertellen van verhalen hoe ik als kind was en hoe Sara op mij lijkt. Niet dat dat mij hielp maar op één of andere manier probeerde tante Nijn mij iets duidelijk te maken: namelijk, “je dochter lijkt baldadig veel op jou en dit is wat je moeder allemaal met jou meegemaakt heeft. En met je moeder is het ook goed gekomen, met jou trouwens ook dus met je dochter komt het ook goed”.  En daar moest ik het mee doen.

Toen ik een jaar geleden begon met bloggen was tante Nijn één van mijn trouwste fans, zij was altijd één van de eersten die mijn blogs las en van commentaar voorzag. Maar hoe moet dat nu verder? Wie gaat dan vanaf nu scherpe opmerkingen maken over wat mijn dochter allemaal uitspookt? Opmerkingen als “I love her” mét heel veel hartjes erbij op Facebook en “ze is precies jou”, weer met veel hartjes?

Gelukkig zijn er wel meer tantes die opmerkingen kunnen maken maar geen enkele tante met zo een droge humor als tante Nijn. Haar hele houding en uitstraling ademde humor, vooral droge humor uit. Daarnaast had ik enorm veel respect voor haar. Ze was een enorm goede zakenvrouw en richtte Optiek Ninon op in Suriname. Ik weet niet anders dat als mijn moeder naar Suriname ging, ze altijd met een nieuwe zonnebril terugkwam naar Curaçao, want gekregen van tante Nijn.  Haar brillenzaak was haar kind, haar gezin. Voor mij was de verbazing daarom groot toen mijn moeder een paar jaar geleden vertelde dat tante Nijn een grote stap terugnam en de brillenzaak overdroeg aan haar nicht. Voor tante Nijn was het tijd om te gaan rusten en zich te gaan concentreren op andere zaken.

Maar ze zat niet stil! Cruise hier, reis daar, een North Sea Jazz Festival hier, een paar keer een nieuwe knie daar. Toen mijn vader overleed was tante Nijn de eerste vriendin in Suriname die we belden. Haar grote vriend Sjorrie was er niet meer en met dat nieuws, op een dinsdagmorgen vroeg aan de telefoon kondigde ze aan er binnen twee dagen te zijn. En dat was ze ook. Een grote steun en toeverlaat voor mijn moeder, voor elkaar. Toen vrienden, familie, maar ook kennissen en oud patienten afscheid kwamen nemen van mijn vader, zat tante Nijn naast mijn moeder dicht bij de kist.

Af en toe moest ik mijzelf forceren niet te kijken naar mijn moeder haar vriendinnenclub want vaker wel dan niet kwamen ze niet bij van het lachen. Ongepast zal je wel denken maar mijn moeder haar vriendinnenclub kennende, zéér gepast. Mijn vader zou het niet anders hebben gewild. De beste steun ooit.

En nu, nu is tante Nijn er opeens niet meer. Op 22 januari kreeg ik een bericht van mijn moeder. Ik was met mijn beste vriendin in Antwerpen om haar verjaardag te vieren én ik had koorts, was dus helemaal niet lekker. Tante Nijn voelde zich opeens niet goed en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Het bleek foute boel en ondanks dat tante Nijn haar grote operatie heeft overleefd (voor ze de operatie inging heeft ze nog kunnen praten met haar vriendinnen én naar wat ik heb vernomen bleef ze nog scherp en liet haar humor haar niet in de steek), afgelopen maandag liet tante Nijn het leven. Ik was in shock, iedereen was in shock. Maar nu we een paar dagen verder zijn besef ik mij steeds iets meer dat dit wel bij tante Nijn past: knallend de wereld in, met veel bombarie de wereld uit.

Iedereen praat erover, het heeft zelfs de kranten gehaald.. zo geliefd was ze. Mijn moeder is nu in Suriname om samen met haar vriendinnen het leven van tante Nijn te vieren. Van haar surrogaatdochter kreeg ik te horen dat ‘zij de beste uitvaart ever’ krijgt. En dat verdient ze ook.

Lieve, gekke tante Nijn; je hebt de boel op stelten gezet in Suriname, hier in Nederland maar ook op Curaçao met je plotselinge vertrek. Hoe moet dat nu verder? Als ik geloof in een leven na de dood, jeetje, dan zet je de boel daar gewoon weer verder op stelten. Jammer voor ons, maar zo ontzettend leuk voor iedereen daar. Ik hoef je niet te zeggen wat je daar moet doen want dat weet je wel. We zullen je missen, ík zal je missen. En ik zal je commentaar op hoe ik was als kind, en hoe mijn dochter zo op mij lijkt en het nu mijn beurt is om de hel mee te maken die mijn moeder met mij meemaakte, missen.

Untill we meet again…

Dikke kus, Vanessa.