Vandaag bakte ik voor het eerst in mijn leven een appeltaart. Zonder rozijnen. Wat een werk. Maar wat hielp het tegen mijn adrenaline. Ik houd niet eens zoveel van appeltaart. Dus waarom was ik een uur bezig in de keuken met het bakken van een appeltaart, terwijl ik enorme rugpijn had vandaag en lag ik niet op de bank? Ik zal het je vertellen.

Mijn dochter van 9 was vandaag een paar uur zoek. Ik had het niet meer toen we haar niet konden vinden. Ik ben een persoon die in scenario’s denk (dankzij mijn werk bij de GGD en een Veiligheidsregio) en ik kan je zeggen; als moeder ga je uit van de allerergste scenario’s. In mijn gedachten was ze allang ontvoerd, lag ze ergens in de sloot, in een ambulance, op de ICU van het ziekenhuis. Ik vervloekte mijzelf dat ik haar ondanks haar jonge leeftijd nog geen mobiele telefoon had gegeven of een tracking systeem aan de binnenkant van haar jas had genaaid. Ik had 112 al 300 keer gebeld in mijn hoofd en was er allang al een Amber Alert verschenen door heel Nederland. Maar ik wist ook hoe mijn dochter was.

Allereerst, dit was nog nooit gebeurd. Ze kwam vandaag uit school (ik werkte toevallig nog thuis) en mijn man vond het prima dat ze met klasgenootje S. naar de stad mochten om naar de Intertoys te gaan onder de voorwaarde dat ze zouden lopen en niet op de fiets zouden gaan. Ik stond er niet om te popelen maar ik weet ook dat ze zo goed mogelijk uitkijkt in het verkeer, in ieder geval beter als ze wandelt in plaats van fietst. Klasgenootje S. was bij ons thuis gekomen na school maar had haar ouders schijnbaar hier nog niet van op de hoogte gebracht. Dus stonden en ander klasgenootje M. en S. haar broertje voor de deur met de mededeling dat ze gezocht werd door haar moeder. Voor ik er wat van kon zeggen had mijn man al aangegeven dat het okay was als onze dochter samen met haar klasgenootje naar huis zouden lopen om te vragen of ze mee mocht naar Intertoys. Nu ben ik niet van de vooroordelen maar ik heb liever dat haar klasgenootje bij ons speelt dan dat onze dochter bij haar speelt. Ik heb er zo mijn redenen voor. Ik gaf het door aan mijn man maar hij gaf aan dat het wel vreemd zou aanvoelen voor haar vriendinnetje als zij altijd bij ons mag spelen maar onze dochter niet eens even mee mag naar haar huis. Toch bleef ik een onderbuikgevoel houden terwijl ik in de auto stapte om naar het werk te rijden.

Ik nam een andere route en reed eerst langs het erf van het vriendinnetje. Uiteraard zag ik haar daar niet. Ik belde mijn man nog een keer om het onderbuikgevoel te delen en vroeg of hij een goede afspraak qua tijd had gemaakt. Dat had hij niet. En als orthopedagoog die opvoedadviezen aan ouders geeft, wist ik dat dit weleens anders kon uitpakken. Want het was een free ticket op deze manier.

Ik zat in overleg met een collega maar was er meer niet bij dan wel. Met mijn hoofd was ik uiteraard elders, vooral toen mijn man mij belde met de mededeling dat ze niet thuis was gekomen. Dat was snel omschakelen én professioneel blijven naar je collega toe dus ik belde snel de moeder van vriendinnetje M. Die wist verder van niets maar kon mij wel helpen aan het telefoonnummer van de vader van S. die met mijn dochter op stap was. Ik gaf het door aan mijn man was ik was aan het werk. Uiteindelijk kon niemand haar vinden en had het meisje om half 5 thuis moeten zijn en was het inmiddels al half 5. Mijn man pakte de auto en reed naar de Intertoys. Geen dochter. Hij reed door de straten van ons dorp. Nog steeds geen Intertoys. Ik zweette flink en de scenario’s gingen alle kanten op in mijn hoofd. Om kwart voor 5 gaf ik aan mijn collega door dat ik toch echt naar huis wilde om mijn man te helpen zoeken en haastte ik mij naar mijn auto. Intussen probeerde ik nog de vader van het meisje te bellen en door de nervositeit wist ik schijnbaar niet meer hoe een telefoon werkte maar lukte het uiteindelijk toch. Ik gaf aan wie ik was en of de meisjes al thuis waren en toen gaf hij het verlossend woord, namelijk: ze waren nét daar aangekomen en S. bracht mijn dochter naar huis.

Ik belde direct mijn man maar ook hij had het van onze zoon gehoord want terwijl hij door het dorp reed, had hij onze zieke zoon op de bank geplaatst met de mededeling daar te blijven in geval onze dochter thuis zou komen én hij direct zijn vader moest bellen.

Ik kan je zeggen dat ik kon janken van opluchting. Boosheid komt op dat moment niet eens in je systeem voor maar het feit dat je kind veilig is en ze weer thuis is, was een enorme ontlading. Ik reed nog even langs de Hema om 1 ding te kopen en kocht in plaats van 1 dekbedovertrek, er 3 en nog wat andere onbelangrijke zaken. Toen ik thuis kwam dacht ik dat ik mijn telefoon bij de Hema was vergeten want ik liep er rond als een kip zonder kop. Ik kwam thuis en trof mijn dochter stilletjes aan op de bank. Ik kon niets anders dan naast haar gaan zitten en haar stevig vast te pakken. Uiteraard had zij niets door van alle commotie. Ik vertelde haar dat we enorm ongerust waren geweest en zij legde uit dat ze naar de Intertoys waren gegaan en toen via de kinderboerderij langs het park naar huis waren gelopen want die diertjes zijn zo lief en “weet je mama dat je gewoon het hok in mag lopen van die beesten?” (geen idee waar ze dit waanidee vandaan had!). Verder gaf ze ook (terecht) aan dat we niet hadden aangegeven hoe laat ze thuis moest zijn en ook niet dat ze niet via de kinderboerderij mocht lopen. Een kind die duidelijk hele duidelijke regels en instructies nodig heeft. Net een echt kind! En ze vroeg zich huilend af waarom ik dan niet een mobieltje had meegegeven want dan hadden we kunnen bellen.

Ik heb haar de hele avond vastgehouden. En haar haar eerste huisarrest gegeven. Voor een week mag ze bij niemand spelen en niemand bij haar. Ze haalde haar schouders op en zei: “okay, ik begrijp het”. En een kwartier later: “mama, ik heb een vraag: betekent een week tot maandag of tot en met woensdag want vandaag is woensdag”. Mijn antwoord was tot en met woensdag waarop ze weer zei: “ik begrijp het”.

Van alle stress was mijn adrenaline niveau nog steeds enorm hoog. En besloot ik voor het eerst om een appeltaart te maken. Samen met mijn dochter (nou, dat is niet helemaal waar want ze hielp de eerste 15 minuten mee en toen was ze weer Missing In Action maar deze keer in huis) heb ik een prachtige appeltaart gemaakt. Mijn rugpijn was toen erger maar ik was wel weer kalmer. En het was ook even gezellig met dochterlief.

Ik besef mij nu ik naar mijn goed uitziende appeltaart kijk dat ik vaker stressmomenten zal beleven met deze ondeugende tante. Maar dat ze dan vast al een mobiele telefoon zal hebben én ik ook een GPS ergens aan haar veter zal hebben vastgenaaid. Er zullen dus nog veel appeltaarten gebakt gaan worden. En dan zal ik jullie zeker op de hoogte houden!