3 van de 4 kinderautostoelen in ons bezit. Ook op Curacao heb ik een hele verzameling staan.

Misschien maak ik geen vrienden met deze blog maar ik wil toch mijn gevoel ventileren. Want deze week gaat mijn blog over het nemen van verantwoordelijkheid als ouder.

Ik sta geregeld voor een groep (pleeg)ouders, opa’s en oma’s een opvoedverhaal te vertellen. En ik start altijd met het zeggen dat ouders de experts zijn als het gaat om het opvoeden van hun eigen kinderen. Natuurlijk, er zijn momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, als je die in huis hebt tenminste.  Of dat je het even niet meer weet. Het gevoel hebt dat je de hele dag politie agent speelt. Het opvoeden bijzonder moeilijk en vermoeiend vindt. Het gevoel hebben dat je in een negatieve spiraal zit. Maar ik hoor ook veel mooie verhalen. Dat het opvoeden zo dankbaar is. Dat je kinderen onvoorwaardelijk van je kunnen houden. Dat het zo bijzonder is.

Ik zeg altijd tegen ouders dat het opvoeden van kinderen als een roller-coaster is: met ups-and-downs. Ik ben namelijk een groot voorstander van het normaliseren van opvoedvragen. Het loopt niet altijd van een leien dakje en als je met vragen zit, probeer die stap dan ook te zetten om het er met iemand over te hebben. Of naar een goede site te gaan waar je je vragen kunt stellen. Want als ouder heb je namelijk een verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid dat je kinderen gezond en veilig opgroeien. Maar ook dat je er bent voor je kinderen.

En daar wil ik het in deze blog over hebben. Los van het feit dat ik iets heb gestudeerd met het opvoeden en opgroeien van kinderen en diagnosticeren wat een kind heeft als er zorgen zijn om de algemene ontwikkeling, ben ik ook moeder. En die rol neem ik zeer serieus. Misschien soms té maar het past bij mij en ik merk dat mijn kinderen daar geen last van hebben.  Ik kan mij daarom ook verbazen, nee, zéér verbazen maar ook over opwinden als ik zie dat ouders hun ouderrol niet altijd serieus nemen. En ja, dat durf ik zomaar te zeggen. En nee, ik kan niet zien hoe ze als ouder zijn als ze thuis zijn, of een boekje voorlezen aan hun kinderen, maar ik kan wél het volgende zien:

• Ouders die de moeite niet nemen om hun kinderen mét gordels vast te zitten in een goede kinderautostoel. Ik begrijp het gewoonweg niet! Ik zie het niet alleen op Curaçao, waar ik vandaan kom, maar ook in het dorp waar ik woon. Het is onbegrijpelijk want op Curaçao rijden mensen als gekken, vaak door rood, te hard, veranderen van rijbaan zonder een richtingaanwijzer aan. Daarnaast lijkt het daar volkomen normaal om kinderen op de voorbank te zetten, of ja, echt waar, op hun schoot terwijl ze achter het stuur zitten, of dat kinderen staan tussen de twee voorstoelen. Het is alsof men niet beseft dat je maar even hoeft te remmen en je kind al tegen de voorruit geknald is. Ik weet niet wat het is. Waarschijnlijk denken deze ouders dat het maar een klein eiland is. Of dat ze onsterfelijk zijn. Of dat ze hele goede chauffeurs zijn. De eerste en laatste, ja, die kunnen wellicht kloppen maar de tweede niet. Daarnaast, hoe klein je eiland óf dorp ook is, er is echt niet veel voor nodig. Er zijn vaak anderen van de partij die oorzaker kunnen zijn.

Ik hoor ouders weleens zeggen: mijn kind wilt niet in de gordels, of hij maakt ze steeds los. Hallo? Wie is hier de ouder? Als je je kind vanaf het begin consequent iets aanleert, wordt het de normaalste zaak van de wereld. Mijn kinderen weten niet anders dan dat zodra ze in de auto zitten, de gordel om moet. Ik hoef het ze niet eens te vragen. ik check het wel altijd: vóór ik weggereden ben maar het is altijd in orde. Ik probeer ook een goed voorbeeld te zijn. In mijn tienerjaren heb ik in korte tijd 3 begrafenissen mee moeten maken doordat klasgenootjes, vrienden betrokken waren bij een verkeersongeval. Helaas zijn ze niet meer onder ons.

Ik heb er daarom de grootste moeite mee als ouders ook dit onverantwoordelijk gedrag op andersmans kinderen toepassen. Voorbeeld? Afgelopen woensdag had mijn dochter een partijtje. Direct na school gingen een aantal vriendjes naar de indoor speeltuin in ons dorp. Ik haalde die dag mijn kinderen niet van school op maar ik merk dat ik altijd een ouder erop wijs dat ik wil dat mijn kind in een kinderautostoel moet zitten en geef daarom ook altijd die van mij mee. Dochterlief kwam later die dag thuis met de mededeling dat het erg leuk was maar dat de moeder van vriendinnetje R had gezegd: “het is maar een heel klein stukje rijden dus jullie hoeven niet vast met de gordels”. Het is dat ik die moeder nog niet tegen ben gekomen op school want ik zeg er namelijk wel wat van. Nu is het al gebeurd en kan ik er niets meer aandoen maar ik wil wel graag aangeven dat ze vrij is om dit met haar eigen kind te doen (hoe moeilijk ik dit ook vind), maar niet met de mijne. Ik blijf het bijzonder vinden dat als mijn kinderen met anderen meerijden, de meeste ouders verrast zijn als ik mijn kinderautostoel meegeef. Waarschijnlijk is het vanzelfsprekend dat hun eigen kinderen wel vastzitten maar de andere kinderen niet.

• Ik realiseer mij dat dit een gevoelig onderwerp is: onverantwoordelijkheid. Ik wijs ook naar niemand met mijn vinger. Maar ik kan mij wel opwinden om het feit dat sommige ouders het volkomen normaal vinden als anderen de opvoeding (vaak) overnemen. Noem mijn man en ik maar saai, maar wij gaan niet zoveel weg of uit. Als we een keer de behoefte hebben om samen te eten, zonder de kinderen, dan laten wij de kindjes eerst eten en als ze slapen dan gaan we gourmetten. Aan onze eigen eettafel ja. Probleem opgelost: er hoeven geen anderen ingeschakeld te worden en onze kinderen gaan op tijd naar bed, in hun vertrouwde omgeving. Erg burgerlijk en truttig maar ik ben van mening dat toen wij zwanger werden en kinderen kregen, wij ook ervoor kozen om zelf onze kinderen op te voeden. En niet constant bijvoorbeeld samen een week op vakantie te gaan zonder onze kinderen. Die tijd, die komt nog wel.

het mooiste wat er is..

Meer wil ik er niet over kwijt, mijn man kent mijn standpunt, mijn moeder kent mijn standpunt, mijn beste vriendin Lis kent mijn standpunt. Er is niet zo snel een goed of fout om kinderen op te voeden en gelukkig kan ik niet achter iedereen zijn voordeur kijken, anders werd ik gek; ik noem het beroepsdeformatie. Zolang ik leef zal ik er zoveel mogelijk voor mijn kiddos zijn, met af en toe momenten dat ik mijn batterij oplaad maar dan is mijn man er voor mijn kinderen en vice versa en bij hoge uitzondering de vaste oppas Kim maar die zien wij bijvoorbeeld eens in de 4 maanden een paar uurtjes, hoe lief ze ook is.

Zolang ik leef zal ik ervoor zorgen dat mijn kiddos altijd vast zitten in de gordel met de juiste autostoel (wij hebben er vier! In iedere auto twee). En als ik weet dat een bepaalde ouder dat consequent niet doet? Dan gaan mijn kinderen niet mee met deze ouder maar breng ik ze zelf naar de plek van bestemming: kleine moeite en no hard feelings. Want zijn onze kinderen niet het mooiste wat ons overkomen is? En horen wij daar niet zuinig op te zijn? Het is maar een kleine moeite lijkt mij.

niet altijd hoef ik politie agent te spelen