Toen ik was bevallen van onze kindjes hoorde ik van de wijkverpleegkundige dat wij onze kinderen vitamine D moesten geven. Eerst druppeltjes en toen ze wat groter werden kon je de druppeltjes ook vervangen met hele kleine pilletjes. In het groeiboekje staat het ook duidelijk beschreven, toedienen tot ze 5 jaar oud zijn. Ik deed het trouw.

Maar toen kwam men in Nederland met nieuw advies namelijk: vrouwen boven de 50, kinderen die weinig buiten komen (en dus weinig zonlicht zien) én volwassenen en kinderen met een donkere huidskleur worden geadviseerd om vitamine D te blijven innemen.

En toen zat ik met het volgende dilemma: hoe donker zijn mijn kinderen? Dat ik echt een tintje heb is overduidelijk maar ik ben getrouwd met een Nederlandse man (eigenlijk is het raar om dit te zeggen want een Curaçaose man is in feite ook een Nederlandse man) en mijn moeder is blank. Onze kinderen zijn er behoorlijk ‘wit’ uit te komen zien. Mijn zoon heeft wel een lekker tintje, alsof hij heerlijk de hele dag op het strand rondgelopen heeft. Maar mijn dochter. Tja, what can I say?

Ik had nooit gedacht dat ik zulke lichte kinderen op de wereld kon zetten. Nogmaals, niet vreemd gezien de genen van mijn moeder en man maar come on? Ik heb echte horlogeveren op mijn hoofd en dankzij mijn donkere vader heb ook ik een mooi kleurtje. Dus toen ik zwanger was van mijn kinderen fantaseerde ik zeker hoe ze eruit zouden komen te zien. Want het kon elke kant op gaan.

Toen mijn dochter werd geboren bewonderde en bekeek ik haar uitvoerend. Dat kwam ook door de vlotte maar bijzonder spannende bevalling (omdat ze 10½ pond woog zat ze behoorlijk vast) en ik wilde zeker weten dat ze het ook goed deed. Pas later viel het mij dus op dat ik een blanke dochter had gebaard. Met grijze ogen. Zeer bijzonder. Ik dacht: het trekt wel bij want het is wel raar. Maar het bleef zo. Intussen is ze bijna zeven en zijn haar ogen niet meer grijs maar groen. Ze heeft een enorme bos krullen op haar hoofd maar er zitten heel veel blonde en gouden lokken tussen. Ik heb dus een blanke dochter. En of ze nou blank, donker, geel of paars was geweest, het had mij geen hol uitgemaakt. Want ze is prachtig zoals ze is.

Opa Vlieger en kleindochter. Ebony and Ivory

Maar wat moest ik nou met die vitamine D? Ik werk toevallig bij een GGD op de afdeling Jeugdgezondheidszorg dus ik vroeg het aan mijn collega die stafarts is. Ze bleef naar de foto van dochterlief kijken en moest concluderen dat ze het antwoord niet wist. Ook mijn andere collega’s wisten het niet want ja, kleur is niet echt in gradaties uit te drukken. Voor mijzelf en mijn zoon was het wel duidelijk: blijf het gewoon innemen, het kan geen kwaad. Maar voor die dochter van mij? Geen idee.

Moeder en dochter

Als ik op straat met mijn dochter ben, krijg ik wel eens de opmerking dat het bijzonder is dat mijn dochter zo blank is. Voor mij geen issue maar voor anderen schijnbaar bijzonder en apart. Als ik dan uitleg dat ik echt de au pair niet ben, erbij was toen ik beviel van haar (en ze dus echt van mij is), dat mijn man Nederlander is en ik een blanke moeder heb dan hoor ik in hun bovenkamer kwartjes vallen. “O, zit het zo?”, ja het zit zo. Maar maakt het eigenlijk uit? Nee, het maakt niet uit. Als het zo was geweest dat wij nog een kind erbij hadden gekregen (hypothetisch gezien hoor want als jullie trouwe lezers zijn en mijn blog van vorige week hebben gelezen dan weten jullie dat dit nooit zal gebeuren) dan zou het ook weer een verassing zijn hoe dit kindje eruit zou komen te zien. Want dat is het met gemengde relaties. Het is altijd een verassing hoe de kindjes eruit komen te zien. Mooi, dat is één ding dat zeker is maar op wie zullen ze lijken? Lijken ze op hun vader? Op hun moeder? Op een oma of opa? Alles kan!

Maar we houden het bij twee en intussen blijf ik punten sparen bij Kruidvat voor al die vitamine D pilletjes die ik sinds 9 jaar al bij ze koop. En dat zal voorlopig ook zo blijven want ik moet ze ook blijven inslikken. Want ik woon nu eenmaal in een land waar de zon zich weinig laat zien. Gelukkig smaken de pilletjes naar melk en is het dus goed te doen.

Resteert de volgende vraag nog bij mij: zijn mijn kinderen blank genoeg voor het leven in Nederland zodat zij voor de rest van hun leven vitamine D-loos door het leven kunnen gaan? Ik heb geen idee. En als de dokters het ook niet weten, wie weet het dan wel?