06 juni 2015

Ik heb twee jonge kinderen. En mijn man en ik blijven gefascineerd hun ontwikkeling volgen. De eerste stapjes, de eerste woordjes, zindelijk worden, leren lezen en schrijven. Momenteel zitten we middenin de fase dat ze razendsnel hun melktandjes kwijt raken. De wissel-fase. Nu heb ik twee hele verschillende kinderen. Begrijp me niet verkeerd: dat vinden we prachtig. Maar ook bijzonder. Want ze gaan beiden totaal verschillend om met het feit dat tandjes los zitten en uiteindelijk eruit vallen.

Onze zoon is krap twee jaar ouder dan onze dochter. Hij begon dus als eerste met losse tandjes. Ik probeer een goede omschrijving te vinden hoe hij is maar ik hou het op ‘niet zo houden van veranderingen’. Een beetje zoals zijn vader en moeder. Als baby zijnde waren wij erg van de drie R’en: rust, regelmaat en reinheid. Advies van ons consultatiebureau en ik moet eerlijk zeggen: het was voor hem erg werkbaar! Toen een tand los zat raakte hij lichtelijk in paniek. Het eruit vallen van die ene tand gebeurde daar bovenop ook nog bruut: hij was met opa en oma op stap en viel. Eruit tand. Wel gemakkelijk zo in één keer maar zoals ik net al beschreef: veranderingen zijn niet zijn ding. En er hoort ook nog standaard bloed bij als een tandje eruit valt: ik denk niet dat mijn zoon in de professionele voetsporen van zijn opa (van moeders) kant zal treden.

Voor ons als ouders was het ook even wennen om een kindje te hebben met een onvolledig gebit. Hij werd zo groot! En het stond ook nog raar. Meer losse tandjes zouden natuurlijk volgen en ik zou denken dat het gemakkelijker voor hem zou worden omdat hij eraan zou wennen maar dat bleek een illusie. Hij houdt gewoonweg niet van de transitie van veel naar minder tanden. Het gevolg: als een tand erg los zit, dienen of mijn man of ik even onze werkzaamheden stil te leggen om hem ‘bij te staan’ als de tand eruit valt.

Twee weken geleden was het voor het laatst zo ver; het was prachtig weer en zoonlief zat buiten lekker een broodje shoarma te eten. Voor diegenen die mijn zoon kennen: zijn eetmomenten zijn hem heilig! Ik weet niet waar hij al het eten laat maar hij eet veel. En hij eet ‘lekker’. Als het hem echt bevalt neuriet hij tijdens het eten. Hij at op die bewuste dag dus een broodje shoarma en dat vindt hij echt lekker. Hij had al een losse kies en had binnen drie weken tijd al twee andere kiezen verloren. Het begon met wat bloedverlies en ja, dan kan het niet anders dat een vallende kies volgt. Ik zou denken: stop met eten maar zo zit hij niet in elkaar. Want hij maakte zich iets drukker om het feit dat het zonde was om dat lekkere broodje shoarma te missen. Hij nam dus nog een hap en als cadeau viel zijn kies eruit. Gelukkig was zijn vader onderweg van werk want zijn vader is namelijk zijn troostpersoon bij dit soort emergency gevallen.

Op dit moment zitten er nog wel wat tanden los, waar hij eerlijk gezegd van baalt want het komt zo allemaal achter elkaar. Maar lijkt het al enkele weken wat rustiger.

En dan. Dan heb ik natuurlijk ook nog een dochter. En zij is compleet anders dan haar broer. Ze mag dan wel jonger en kleiner en schattig wezen: ze is mij er één. Het is een meisje maar een stoere chick. Ik mag wel meisjeskleren voor haar aandoen, gelukkig maakt ze er niets van, maar als ze zelf iets uit de kast trekt, dan is het meestal een broek. Wat ik wél bijzonder vind: ze heeft gevoel voor stijl. Ik denk dat ze die genen van haar tante Chiarra heeft. Want ik heb ze beslist niet. Nu ik er even over na mag denken: ze heeft best wel veel trekjes van haar tante:

• Dat hun namen zo op elkaar lijken is toeval maar het klopt wel. Vaak roep ik mijn dochter haar naam maar noem ik haar tante
• Haar gevoel voor stijl, die heeft ze (gelukkig) van haar tante. Ze combineert de beste setjes met elkaar. Gelukkig hoef ik mij daar niet druk om te maken want voor mij is er geen hoop meer. Het is zo erg dat als mijn zusje hier is, zij schoenen voor mij koopt omdat die andere echt niet meer kunnen
• Mijn dochter kan wel twee keer op een dag haar kleren omwisselen. Ik weet het van vroeger nog goed, mijn zusje was een tikkeltje erger en iedere keer als ze wat anders aandeed belandde het vorige setje in de wasmand. bij mijn dochter halen de setjes de wasmand niet eens. Ze propt ze bruut terug in de kast. wel milieubewust dus

Maar goed, voldoende afgedwaald, we hebben het over tandjes en wat voor een stoere chick het is. Want ook bij mijn dochter gingen tandjes los zitten. Ze heeft een prachtig melkgebit en het is altijd afwachten wat je ervoor in de plaats krijgt. Ook haar eerste tand viel eruit omdat ze viel van haar step. Ze kwam huilend naar binnen rennen maar vooral om te schelden op die stomme stoeptegel! En omdat ze een geschaafde knie had. Dat haar tand eruit was gevallen was bijzaak. Ik ging met haar naar the crime scene en vond haar tand. Ze was vooral blij dat hij eruit was want het zat in de weg. En ik was ook blij dat het eruit was want ze zat de hele tijd enge stunts uit te halen met die tand. Van voor naar achteren, van links naar rechts, alle poses had ze al uitgeprobeerd. Ik vond het maar niets. En het zag er ook niet uit: één voortand eruit, ze leek op een hillbilly.

Dat was tand nummer één maar er volgde natuurlijk nog meer. De volgende zat uiteraard al los. Ook hier weer allerlei stunts maar vooral weer irritatie. Op een dag was ze er klaar mee. Hij zat te los maar wilde er nog niet uit. We legden uit dat een tand eruit valt als het dat zelf wilt maar daar nam ze geen genoegen mee. Ze vroeg haar vader of hij het eruit wilde trekken. Ik geloofde mijn oren niet. Mijn man zei: “het doet dan wel een beetje pijn hoor want hij zit nog wel vast”, maar dat interesseerde haar niet. Ik vroeg ze of ze deze operatie buiten mijn bereik wilden uitvoeren en tien minuten later kwam ze naar beneden met een doekje tegen haar mondje en een tandje in haar hand. De held! Weer een voortand eruit. Nu was ze hillbilly af en had ze officieel een mooie garage omdat haar twee voortanden eruit waren. Dat zag er een stuk schattiger uit.

Twee weken later hadden ze een studiedag en geen school. Opa en oma pasten op. Opeens ontving ik een fotootje van oma via mijn telefoon. Sara met weer een doekje tegen haar mond en een tand in haar hand. Mevrouw was er al klaar mee en had deze keer maar zelf haar tand eruit getrokken. Geen traan had ze erom gelaten.

Mijn man en ik hebben twee hele bijzondere, twee heel verschillende en twee hele mooie kinderen. Gefascineerd blijven we hun ontwikkeling maar ook hoe ze met het leven omgaan, volgen. We hebben nog veel melktandjes te gaan dus bovenstaand verhaal zal nog vele malen herhaald worden. Maar dat is niet erg, juist mooi. In ieder geval verbaast het ons niets als onze dochter met een tand minder in haar mond en een tand meer in haar hand naar ons toeloopt.

Of het ooit zal wennen?