De hereniging
Je knippert met je ogen en het is alweer bijna zo ver: over een maand stappen we alweer het vliegtuig in om naar Nederland te reizen. Zo snel kan het gaan: een half jaar voorbereiden en voor je het weet, is het bijna afgelopen. Gelukkig hebben we nog even want er staat nog een hoop op onze to do list: over enkele dagen vliegen we naar Bonaire. De kids gaan nog naar een vakantieplan en we moeten nog een hoop stranden bezoeken.
Toch merk ik dat we ook toe zijn aan een gezinshereniging. Mijn man zit namelijk alweer 6 weken alleen in Nederland. Hij werkt uiteraard gedurende de dag maar zijn avonden en weekenden zijn wel erg eenzaam en stil. En iedere dag Facetimen heb je op een gegeven moment ook wel gezien: je wilt elkaar live zien en voelen. Vandaag appte ik enkele keren met hem en gaf hij aan hoeveel dagen er nog over zijn. Dat is fijn, want ook ik kijk ernaar uit om weer als compleet gezinnetje verder te gaan. Onze kinderen hebben structuur nodig en 2 ouders. En ik heb een back-up ouder nodig om onder andere hun ruzies en die bijzondere dochter van ons te sturen.
Dat mijn mailbox van het werk uitpuilt is iets wat ik inmiddels heb geaccepteerd. Er komen geen telefoontjes meer binnen op mijn werkmobiel so the word is out. En als er een spoedgevalletje is, dan is het het handigst om mij even een app te sturen. Ook die apps komen niet meer binnen. Niet dat ik werken niet erg vind maar even rust is ook wel fijn als je een drukke baan hebt (vergeten: ik heb 2 banen en een eigen bedrijf). Velen vragen mij of ik met een bepaald doel een sabbatical opneem. Het antwoord is: niet echt. Ik had veel overuren en heb alles in 1 keer opgenomen. Een sabbatical brengt je echter- in ieder geval mij- wel heel veel. Zo besloot ik in week 1 dat ik hier zat dat ik mijn beroep erg leuk vind. Maar dat de tijd echt gekomen is om deze elders te gaan uitoefenen. Nu ben ik een moeilijke loslater, maar dit voelt echt goed.
Afgelopen week heb ik weer eens ontdekt dat het leven heel bijzonder kan lopen. Een naaste collega- nooit ziek en heel fit- is opeens heel plots heel ernstig ziek. Ik ben enorm geschrokken van het nieuws en ben 2 collega’s die mij hierover inlichten enorm dankbaar. Ja, ik ben ver weg maar je wilt graag weten hoe het met dierbare collega’s gaat. Zelfs als ik nog in Nederland was geweest, had ik weinig kunnen doen maar nu is Curaçao wel erg ver weg. Toen ik 22 jaar geleden mijn toenmalige partner op een hele nare manier verloor, en 6 jaar geleden mijn vader overleed, was ik mij meer dan ooit bewust dat je moet genieten van de kleine dingen in het leven. Van het leven in zijn algemeenheid. Soms word je door het leven opgeslokt en zit je in een tunnelvisie. Je geniet, maar vaak op macroniveau. Deze sabbatical heeft mij uit deze tunnelvisie gehaald en mijn zintuigen staan weer op scherp. Ik zie meer om mij heen, heb de ‘niets moet, alles mag’ mentaliteit weer op mijn netvlies en heb 1 van mijn idealen, namelijk de ‘pay-it-forward’ methode hier mooi kunnen toepassen. Idealen en wensen die ik thuis ook zeker nastreef maar vaak worden gelimiteerd door het snelle leven in Nederland. Door deze sabbatical ben ik erachter gekomen dat dit wel echt bij mij past en alleen vrijwilligerswerk doen, voor mij niet voldoende is.
Genoeg om nog over na te denken en gelukkig heb ik die tijd nu nog. Ik kijk er naar uit om de komende weken nog mooie avonturen te beleven met mijn kinderen, om hopelijk mijn neefje zijn eerste stapje te zien nemen. Ik ben al gezegend met het feit dat ik heb mogen meemaken dat hij in zijn handjes klapt als ik begin te zingen. Dat hij op zijn manier mee neuriet als ik zing. Dat ik heb mogen zien dat hij zijn 4e tandje kreeg. Dat hij heel soms kusjes uitdeelt en hard zijn best doet om bepaalde woordjes na te zeggen.
Allemaal prachtige mijlpalen die ik anders had gemist. En waar ik dankbaar voor ben. Tot nu toe heeft deze sabbatical mij enorm veel gebracht, meer dan ik ooit had durven dromen.