Ik heb 1 wens en dat is dat alle kinderen gelukkig en veilig opgroeien. Als ik om mij heen kijk en zoveel ellende zie, als ik toch een keer een digitale krant lees of door bepaalde Facebookgroepen heen scroll, kan ik intens verdrietig worden. Door mijn werk, lijk ik extra alert te zijn en bekijk ik kinderen via een andere bril. Ik probeer te zien of ze gelukkig zijn. Hoe ze reageren op de acties en bevelen van hun ouders. Hoe ze communiceren naar hun ouders toe. Ik probeer te zien of ze warm genoeg gekleed zijn, of ze gaten in hun schoenen hebben. Of ze er hongerig uitzien. Of ze veel lachen. Veel om naar uit te kijken.

Het is namelijk zo dat ik niet tegen kinderleed kan. Kinderen zijn kwetsbaar en hun levens liggen letterlijk in onze handen. Als volwassenen zijn wij verantwoordelijk voor onze kinderen; biologisch of niet. Daarnaast blijf ik, zelfs nu anno 2019 zeggen dat je een heel dorp nodig hebt om een kind op te laten groeien. Een oude gezegde maar o zo waar. We hebben elkaar nodig om ervoor te zorgen dat het goed gaat met onze kinderen, we moeten op elkaar letten en moeten daarom ook durven te zeggen als het niet goed gaat. Sommige volwassenen hebben namelijk wat moeite met het durven aanspreken van anderen.

Voor degenen die het (nog) niet wisten; ik houd van kinderen. Ik kan van ze genieten- óók als ze ondeugend zijn, ik houd ervan om met ze te spelen, om met ze in gesprek te gaan en ze veel vragen te stellen. Zo reed ik gisteren met vier kinderen naar de plek waar zoonlief zijn verjaardag zou vieren. Vier meiden in de auto en ik kon het uiteraard niet laten om ze te vragen hoe het met ze gaat, of ze uitkijken naar de middelbare school, of ze het thuis fijn hebben en of ze gelukkig zijn. Ik weet dat het een tricky question kan zijn want gisteren deed ik schijnbaar de deur op een kiertje open en heb ik het er 20 minuten lang over gehad dat als ze niet happy zijn, als er iets is waar ze mee zitten ze altijd met iemand kunnen praten erover. Dat kan de juf zijn, een tante, de kindertelefoon of de oppas. Twee meisjes vertelden dat ze het niet leuk vinden dat hun ouders gescheiden zijn, dat ze stiekem toch hopen dat hun ouders weer bij elkaar komen en één vriendinnetje vertelde dat haar ouders in een vechtscheiding zitten. Heavy shit voor een kind van 11. Ik vind namelijk dat kinderen niet eens moeten weten wat dat betekent. Ik kreeg te horen dat ouders niet met elkaar kunnen opschieten, dat een vader bijna geen geld heeft, dat een meisje haar droompartijtje krijgt- wel 5 maanden later maar er moest een aantal keer gewacht worden op de kinderbijslag.

Ik vertelde dat ik alle kinderen wel graag wil helpen en dat ze altijd welkom bij ons zijn en dat ik daarom ook een dochter heb die niet uit mijn buik gekomen is maar net zoveel liefde krijgt als de andere bio-kinderen. Het bleef even stil achter in de auto maar toen kreeg ik- in mijn ogen- één van de allermooiste complimenten want dit meisje zei: “je bent dus een moeder van alle kinderen”. Dit 11-jarig meisje had het door: ik voel mij een moeder van alle kinderen. Ieder kind heeft wel een plekje in mijn hart. Ieder kind mag zijn of haar hart bij mij uitluchten. Ieder kind verdient het om gelukkig te zijn. En als ik voor dat klein beetje geluk kan zorgen, dan heb ik genoeg ruimte over in mijn hart.