Sinds ik twee weken geleden uit het vliegtuig stapte na een kort maar intens leuk familiebezoek op Curaçao, sta ik in de ‘full-on’ modus. Echt letterlijk. Ik kwam op een maandag aan na een lange vlucht van iets langer dan 9 uur (en mind you, ik heb vliegangst dus vliegen is voor mij geen ontspanning) en nog geen 12 uur later was ik alweer op mijn werk en had ik een vergadering om 9 uur. In de ochtend. Ik dacht: goh, dat lukt wel want ik deed niets anders in mijn studententijd (het kwam wel eens voor dat ik om 7 uur in de ochtend aankwam en om 11 uur gewoon op school te vinden was) maar schijnbaar word ook ik een jaartje ouder en verloopt het jet-lag proces dan iets moeizamer.

Maar goed, aan het werk dus. Ik had de dag daarop piketdienst en het was meteen raak. In een stroomversnelling rolde ik een crisiszaak in en mocht ik direct de eerste werkdag laat thuiskomen omdat ik moest overwerken. En eigenlijk is het sindsdien niet anders geweest. Nu ben ik wel van het aanpakken en minder van het hangen op de bank maar echte adempauze heb ik nauwelijks gehad. En het weekend dan, hoor ik je al zeggen? Nou, dat weekend begon ik met een nieuwe opleiding dus zat ik die zaterdag in de schoolbanken. Die zaterdag waar ik er juist zo naar uitkeek om eindelijk uit te gaan slapen. Niets was minder waar dus goede concentratie was vereist. Het is namelijk een peperdure opleiding dus het is wel echt de bedoeling dat ik alle informatie in mij opneem als een spons.

Enfin, net terug van een familiebezoek, direct crisis op het werk, enorm veel achterstallige mails (pas sinds vandaag zit ik onder de 40 ongelezen mails. Nu maar eens kijken hoe snel het weer oploopt richting de 100), een nieuwe opleiding, en o ja, mijn oudste dochter had mij hard nodig want haar lieve opa overleed plots en woonde in het buitenland dus 1x na het werk richting Rotterdam rijden en die zondag daarop dochterlief uitzwaaien op Schiphol én weer bij de fysio lopen in verband met mijn rug en het sporten weer willen oppakken. Hoe doet ze het dan zeggen velen op het werk. Zelfs vandaag kreeg ik namelijk van lieve collega D. de vraag: werk je altijd? Dus, hoe ik het doe? Nou, ik doe het gewoon.

Een van dingen die mij erg heilig is, zijn mijn dagelijkse wandelingen. Samen met een kennis wandel ik dagelijks een rondje in mijn dorp. We stappen stevig door, soms moet ik even stoppen omdat ze weer wat grappigs zegt en ik moet bijkomen van het lachen of mijn best moet doen om niet in mijn broek te plassen (kinderen baren heeft soms lange na-schokken) maar ongeveer een uur en 4 ½ kilometer later ben ik weer moe maar tevreden thuis. Het wandelen geeft mijn hoofd weer lucht. Het zorgt ervoor dat ik weer met beide benen land op de grond en ik een uur niet nadenk over het werk (ik probeer niet dramatisch te doen hoor). Het heeft er ook voor gezorgd dat de pijn in mijn rug nu al 8 weken is verdwenen. Eindelijk. A–c-h-t weken! Sinds juli 2017 geen pijn meer. Voor sommigen moeilijk voor te stellen, voor mij écht waardevol. Deze acht weken zijn voor mij geweldig. Ik voel mij zo vrij als een vogel en heb na lang erover nagedacht te hebben, de fysiotherapeut gebeld en ben vorige week vrijdag voor het eerst in ruim een half jaar weer de sportschool binnengestapt. Ik probeerde niet ál te teleurgesteld te zijn toen ik 20 minuten later weer naar buiten stapte want ik gun mijzelf deze kleine stapjes. 6 plank oefeningen en achteraf geen pijn? Ik voel mij als een baas. B-A-A-S!

Maar goed: weer langzaam aan sporten, werken, een studie, een gezin, bloggen (I love it!), een huwelijk. Hoe doe ik dat dan vroeg een andere collega vandaag? Gewoon. Door het gewoon te doen. Mijn hartslag is vrij laag (Caraïbisch bloed), ik stress weinig en ik rust wel uit als ik tussen die vier planken lig. Laatst las ik een geweldig motto die ik hier graag met jullie deel: “you only die once, you live every day”. Ik vind het een mooie en het herinnert mij aan het feit dat het leven, hoe klote het soms ook is, mooi is. Je vult de dag in zoals jij dat zelf wilt. Zorg voor positiviteit (voor zover je het kan opbrengen want soms lukt het je gewoonweg niet en dat is okay), blijf met je beide benen op de grond staan én geniet. Zorg goed voor jezelf- al is het een rondje wandelen, een liedje luisteren of een boek lezen. Je bent meer dan een ouder, grootouder, werknemer, student, dochter of zoon. Lach want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. En probeer het leven van de zonnige stralen te voorzien want ja, er zijn negatieve mensen om je heen but choose wisely. And remember: we only die once and live everyday!