Ooit, jaaaaren geleden toen ik zwanger was van mijn eerste kind, begonnen mijn hormonen mij in de steek te laten. Er werd mij beloofd dat het na de bevalling weer goed zou komen. Na de geboorte van onze zoon transformeerde ik echter in een emotioneel wrak en tot de dag van vandaag is het er niet beter op geworden. 

Maar wat heeft beertje Paddington nou te maken met mijn emoties en hormonen? Nou dit: gisteren had ik een meidendag met mijn 8-jarige dochter. Dit kind groeit veel te snel en er zaten of grote gaten in haar broeken, of ze waren hoogwater bij haar enkels. Daarnaast vond ik haar jas te dun. Ze is geen klager dit kind dus ik moest zelf mijn conclusies trekken dat het tijd was voor een nieuwe winter garderobe. Deze dag was er perfect voor, in de weekenden plan ik weinig naast mijn wekelijkse wandelingen in de ochtend met een Antilliaanse kennis en het vrijwilligerswerk wat ik doe. Ik beloofde dochterlief dat wij gisteren naar de grote stad zouden gaan om nieuwe broeken, een winterjas en winterschoenen te kopen en zij maakte er direct een meiden dag van.  

Het ging verassend snel met het aanschaffen van kleding. Er is 1 winkel waar ik mij aan vasthoud want de meiden afdeling is een hele stoere afdeling. Ze klaagde namelijk al dat we de vrouwenwinkel binnenliepen en niet naar het naastgelegen pand- de mannenafdeling- gingen. Ik liep naar achteren op zoek naar wat ik nodig had en vroeg een medewerker om hulp. Tot mijn grote verbazing keek zij mij vreemd aan want ‘hoe is het mogelijk dat je in december nog op zoek gaat naar winterkleding’. Nou, heel gemakkelijk mevrouw, wij zijn anders dan andere ouders en ik koop kleren wanneer ze niet meer passen en niet omdat de winter eraan zit te komen. Maar zo werkt het schijnbaar niet in die winkel want alle ouders roofden de winkel leeg in de herfstvakantie. Het enige wat ze nog hadden staan aan winterkleding, stond in de uitverkoop afdeling. Prima dus en ik vond een aantal spijkerbroeken, een ‘transitie-jas’ (echt: net een transgender jas) en een trui. Dochterlief paste ze, was direct verkocht en vertikte nog om haar ‘oude’ kleren aan te doen. Ook goed.  

Na een korte stop om coole winterschoenen te kopen (én in 1 keer geslaagd) wilde mijn dochter naar de film. En nu komt het emotie stuk om de hoek kijken. Want we gingen naar een kinderfilm. Wie mij kent, weet dat ik niet zo gauw stil zit. Ik ben altijd bezig en druk met 100 verschillende dingen. We zaten in de bioscoop en het duurde nog geen 20 minuten voor ik in slaap viel. Maar toen was het pauze en probeerde ik te verbloemen dat ik in slaap was gevallen tot mijn dochter vroeg: “en heb je lekker geslapen mama?”. Ook dit geheim kan je niet verbloemen als je kinderen hebt. Gevolg: ik was klaarwakker voor de tweede helft van deze (leuke) film. Voor diegenen die de film (nog) niet hebben gezien, Paddington wordt vals beschuldigd van diefstal en komt in de gevangenis terecht. Zijn mensen familie waar hij woont probeert zijn onschuld te bewijzen maar vergeet bijvoorbeeld dan één keer op bezoek te komen. Paddington is dan heel verdrietig. En ik werd dat ook. Op het eind gebeurt er een hoop in deze film, heel even lijkt het slecht af te lopen. Op dat moment trok dochterlief het even niet meer en kwam op mijn schoot zitten. Door de tranen en haar bos krullen heen probeerde ik niet in huilen uit te barsten.  

Die verdomde hormonen! Dat ik emotioneel ben en blijf bij een romantische film of een zielig boek kan ik nog verklaren, maar gisteren ging ik echt over mijn emotionele grens heen. Als ik 11 jaar na een bevalling nog steeds zo een emotioneel wrak ben door tranen te laten bij een kinderfilm over een Paddington beer, is er keihard tegen mij gelogen door de verloskundige en komt het nooit meer goed.