2018 wordt een tof jaar. Net als ieder jaar trouwens maar dit komend jaar hervind ik mijzelf weer en leef ik volgens mijn eigen (en misschien wel die van jou!) (weggezakt) principe namelijk: YOLO. Yep, you only live once dus Leef! Geniet! Doe eens gek!

Eind november ontvingen wij van onze afdeling Personeel en Organisatie een mail. Het einde van het jaar was in zicht dus was het tijd om ons even te waarschuwen dat wij weinig tot geen over- en vakantie uren mogen meenemen en de eindteller op 0 moest staan. Okay, zoveel mogelijk dus. Als ik zulke mails krijg, begin ik te zweten want ik werk structureel over. Ik heb namelijk maar een contract van 24 uur maar ik heb zoveel verschillende functies dat het net te redden valt met 1 functie, en zeker niet met 3. Natuurlijk probeer ik erop te letten, zo ben ik in oktober twee weken op vakantie geweest met ons gezin en heb ik deze uren opgenomen van overgewerkte uren. In juni ben ik drie weken kraamverzorgster en tante geweest op Curaçao en in principe neem ik iedere vakantie die de kinderen hebben zoveel mogelijk vrij. Maar ik hou altijd veel uren over.

Ik liep naar Nelly, onze lieftallige medewerker die engelengeduld met mij heeft omdat zij mij steeds weer opnieuw uitlegt hoe ik in ons ORTEC systeem kan zien hoeveel over- en vakantie uren ik heb. De teller met overuren stond per 1 december op 165 uur. Daarnaast had ik nog 2 vakantie weken over. Poe, het eerste waar ik aan dacht was: hoe ga ik dit communiceren? En wat wil ik met al deze uren doen?

En nu de essentie van deze blog: met mijn overuren neem ik namelijk een mini sabbatical. Nooit eerder droomde ik van het opnemen van een sabbatical maar mijn YOLO gevoel in mij kwam om de hoek kijken en ik dacht: why not? Ik had deze gedachte niet eens met mijn man gedeeld maar moest hem wel delen met onze directeur. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en mailde ik hem. Ik heb nog nooit zo vaak op F5 gedrukt op mijn laptop: had hij al gereageerd? Wist ik al wat meer? Sinds vorige week donderdag weet ik dat ik van mijn overuren 3 maanden weg mag blijven van het werk. Ik vind het eng, spannend, leuk, fantastisch én spannend. Maar ik heb met mijzelf afgesproken om door te zetten (waarom lukt dat niet met afvallen?).

Dus ben ik druk aan het bellen en mailen met de leerplichtambtenaar (want daar begint het), de school van mijn kinderen, een potentiële school op Curaçao. Gelukkig mag ik van mijn moeder bij haar logeren met onze 2 kindjes want ja, zij gaan uiteraard mee. Maar mijn man zijn boodschap was duidelijk: ik kom niet eens voor 3 dagen! Tja, zijn uitgangspunt en non-liefde voor Curaçao zijn bij mij inmiddels bekend. Het is (gelukkig eigenlijk maar) een gedoe om je kinderen mee te nemen terwijl er nog school is. Omdat ik mijn kinderen op een school zet op Curaçao was ik voor de leerplichtambtenaar eigen een gemakkelijk geval maar door de vroege vakantie aldaar en de late vakantie hier zitten mijn kinderen dan 21 dagen zonder school en dat is niet de bedoeling. Daarvoor moeten wij dus nog in overleg maar het scheelt zo dat ik te maken heb met en een aardige schooldirecteur op Curaçao en in Nederland en een aardige leerplichtambtenaar. Daarnaast werd ik ook nog eens netjes teruggebeld door de Wereldschool met informatie.

Maar wat ga ik nou precies 3 maanden op Curaçao doen? Nou, ten eerste bij mijn familie zijn. Ik kom in de gunstigste tijd want mijn nichtje is begin juni jarig, mijn neefje wordt eind juni 1, mijn moeder is dan ook jarig en mijn zusje trouwt in augustus. Het vooruitzicht een paar maanden thuis te zijn in plaats van een paar dagen of weken, ik word bijna iedere dag met een glimlach wakker. Omdat ik dolgraag wil werken op Curaçao kan ik mij op deze manier veel beter oriënteren op wat kan en wat ik wil. Ik zie dit als een once in a lifetime kans en dus pak ik hem! Ondanks dat mijn man helaas niet meegaat heeft het niet steeds bij elkaar zijn ook voordelen. Ik ben van mening dat het goed voor je relatie of huwelijk is om niet steeds bij elkaar te zijn. Je gaat elkaar missen en je gaat elkaar nog meer waarderen. Nu zijn wij als multiculti stel het gewend om van elkaar weg te zijn en we zitten elkaar thuis ook niet in de weg. Maar we gaan elkaar erg missen en voor mijn kinderen zal het niet gemakkelijk zijn. Toch ben ik van mening dat dit avontuur onze kinderen zal verrijken: op een andere school zitten, veel met elkaar zijn als familie, mij meer concentreren op het moeder zijn zonder (veel) te werken, het buitenleven! Het zal wennen voor ze zijn en waarschijnlijk ook voor mij maar wat kijk ik uit naar deze bijzondere kans. Ik zal iedereen op de hoogte houden en weet dat ik in ieder geval genoeg zal hebben om over te bloggen rond die tijd.

To be continued…