Ongeveer een jaar geleden speelde zich een haar incident af bij ons thuis. Ik was net met een lange wandeling bezig toen ik werd gebeld en ik een huilende dochter (8) aan de telefoon kreeg. Ook mijn man was redelijk in paniek. Ik probeerde ze beiden te verstaan en toen dat moeizaam ging stelde ik 1 korte vraag en dat was: “is ze van de trap gevallen?”. Toen dat antwoord nee was, vroeg ik toch of ze even goed én rustig uit wilden leggen wat er was gebeurd. Zonder in details te treden, bleek dat onze dochter een koningskroon van haar broer had opgezet en toen ze het af wilde doen, zat hij muurvast in haar haar. Ze raakte in paniek en probeerde het eraf te knippen. Het wegknippen van het kroontje lukte. Een enorm stuk van haar haar knipte ze ook eraf.

Er zat niets anders op dacht ik toen meteen. Het had namelijk geen zin om na te denken over hoe zonde het zou zijn om haar prachtige bos blonde krullen te zien verwijderen. En dat ik nooit meer staartjes zou maken voor mijn dochtertje. Hier was een snelle adequate actie nodig en dat was linea recta naar de kapper gaan. Niet alleen was er boven op haar hoofd een heel stuk weg, er bleek ook een enorme klittenbende in haar haar te zijn gekomen. Tot de dag van vandaag heb ik geen idee wat en hoe het gebeurde maar er kwam geen borstel, kam of vinger doorheen. Ook niet toen ik een halve fles conditioner erin had gezet. Het was alsof ze net naar Jamaica was gegaan en als rasta terug was gekomen.

Haar blonde krullen gingen eraf. Ik kreeg een ander kind terug. Maar ook een kind die ergens een beetje opgelucht was want het stond haar erg leuk en ze was toch al een beetje stoer en niet meisjesachtig.

We zijn nu een jaar later. Intussen heeft dochterlief haar gehele kleding stijl aangepast aan hoe ze is. En dat is stoer, jongensachtig. Haar complete garderobe plukt ze of bij haar broer vandaan of bij de jongensafdeling van het kledingmerk WE. Ze zit er totaal niet mee dat ze jongensschoenen en boxershorts aandoet. En dat ze constant wordt aangesproken als jongen. Want ze voelt zich er prettig bij en “ik ben wie ik ben” zegt ze constant. Meer zelfvertrouwen dan dit wens je je als ouder niet toe. Het is namelijk prachtig om te zien hoe lekker ze in haar velletje zit als het hierom gaat.

Maar goed, haar groeit en dus ook die van haar. Het werd de laatste tijd steeds meer een drama om het goed uit te kammen. Goed uitkammen betekent namelijk ook dat ik haar haar in stukken verdeelde en dan er een tijdelijke vlecht inzetten. Het werd niet op prijs gesteld. Hoe ik ook uitlegde dat het een tijdelijk iets was en niemand het zag, het ging er niet in. Dus vroeg ze al vrij lang of haar haar weer kort mocht.

Haar vader en ik vonden het toch weer zonde. Maar daarnaast hadden wij toch vaak het gevoel dat het haar keus is. Wij proberen onze kinderen namelijk met regels op te voeden maar ze ook het gevoel te geven dat ze zelf keuzes mogen maken (tot op een bepaalde hoogte uiteraard). En dit is een persoonlijke keuze. Hoe erg is het als ze kort haar heeft? Wie moet er namelijk mee lopen? Vorige week maakte ik dus een afspraak bij onze plaatselijke dorpskapper voor mijn dochter, zoon (die had inmiddels ook een flinke afro) en man. We gingen er gisteren naartoe. Onze zoon en mijn man zagen er prachtig uit na hun knipbeurt maar toen onze dochter in de stoel ging zitten en ik vertelde dat ze haar haar kort wilde, begon de kapster toch te zweten. Haar conclusie: “ik ga eerlijk zijn en durf deze uitdaging toch niet aan. Het beste is om naar een black hairdresser te gaan”. Daarnaast gaf ze ook haar ongevraagde mening dat ze het héél zonde vond en lang haar prachtig vindt (who asked?). Ik moest even 3 keer inademen want mijn dochter heeft krullen. Maar kroes haar? Nope. Evengoed was het niet de moeite waard om erover in discussie te gaan. We pakten ons weer warm in en gingen naar huis.

Eenmaal thuis belde ik mijn oude vertrouwde kapster in Amsterdam, toevallig ook familie van mijn vader en rond half 5 reden mijn dochter en ik naar Amsterdam. Een ritje van 40 minuutjes. It’s all about the hair. Ik had er namelijk een supergoed gevoel bij dat zij mijn dochter zou knippen. Ik liet haar een fotootje zien van wat mijn dochter graag wilde en ze zei alleen: “okay”.

Een half uurtje later. Ik heb weer een andere dochter terug gekregen. De kapster was binnen no time klaar en wat zag ze er mooi uit. Ze was trots op haar korte kop met krullen. Geen blonde lokken meer die ze overhield van een lange sabbatical in de zon maar donkere krullen. Constant ging haar hand door haar haar en vaak vroeg ze mij wat ik ervan vond.

Mijn antwoord? Ik vind het prachtig. Maar dat was je al. En zolang jij het mooi vindt, vinden wij het alleen maar mooier.

In haar hoofd heeft ze de volgende afspraak voor deze zelfde kapper al gemaakt. En ze wilt niet te lang wachten. Wij denken dat ze voorlopig wel zulk kort haar zal hebben. We zijn nog geen 24 uur verder en zijn het al zó gewend. Dit hoort bij haar. Dit is wie ze is. En we houden van haar zoals ze is.