De voorjaarsvakantie is begonnen! Althans, bij ons in het hoge noorden wel. Van ouders op het schoolplein maar ook collega’s krijg ik de vraag of ook ik vakantie heb en of we weg gaan als gezin. Mijn antwoord is kort en bondig: ik werk door in de voorjaarsvakantie want de week daarop ben ik namelijk wél weg voor 10 dagen. Mijn kinderen zijn niet zielig als je daar direct aan denkt want nu is het toevallig zo dat ik afgelopen week hard piket heb en komende week niet dus ik kan wel wat leuke dingen met de kinderen doen. Ik werk namelijk flexibel en kan mijn eigen afspraken en agenda beheren. Zo werk ik volgende week maandag en donderdag thuis en zal ik zo vroeg mogelijk beginnen, het liefst 6 uur al (yup, in de ochtend) zodat ik op tijd klaar ben en dan toch met de kinderen wat leuks kan doen. Zo zijn mijn kinderen niet zielig.

De voorjaarsvakantie is dus echt de tijd dat velen om mij heen wel weg gaan. De meesten gaan dus op ski-vakantie. Mijn sportmaatje gaat ieder jaar met haar gezin skiën. Vraag me niet waar, ik ben niet echt bekend met de ski-resorts. Ik weet wel dat ze de hele dag in een bus zit en pas een dag later aankomt. Okay, het is dan wel een luxe touringbus maar jeetje, pfff, ik weet het niet hoor. Nu vlieg ik vrij vaak op en neer naar Curaçao, binnenkort weer dus hoe verschillend is dat dan wel niet? Ook ik zit dan 10 uur lang opgesloten in een vliegtuig. Ik heb toch het gevoel dat ik in een vliegtuig wat meer beweging kan hebben als ik dat zou willen-maar meestal pak ik dit toch niet want ik ben knock-out van de vliegangst pillen. Daarnaast is er toch wat anders waar ik mee zit.

Ik ben namelijk niet getrouwd met een kerel die van skiën houdt. Sterker nog, ik ben benieuwd of hij het wél kan. Gelukkig kampeert hij ook niet want dát zou ik echt niet trekken! Ik ben namelijk Antilliaans, of eigenlijk Surinaams maar voel me meer verbonden met het eiland waar ik geboren en opgegroeid ben en hoeveel Antillianen of Surinamers heb jij ooit van een berg af zien skiën? Niet veel nee en dát is direct mijn punt. Wij waterskiën maar van een berg af skiën? Nope! Zo ken ik iemand (familie van mijn vader maar was getrouwd met een Nederlandse man) die dus wel een keer ging skiën. Stoer doen denk ik maar want ze viel en brak haar been. Ze brak het niet zomaar maar ze brak het volgens mij op zeker 6 plaatsen. Ik wist niet eens dat dát kon maar toch was het haar gelukt. Gevolg: een ritje in een helikopter, vliegtuig, veel operaties, gips, revalideren, littekens voor het leven én nooit meer skiën. Punt gemaakt.

Nu wil ik niet iedereen over 1 kam scheren. Want alle sporten horen grenzeloos en cultuurloos te zijn en toch denk ik dat we realistisch moeten zijn omdat het gewoonweg niet zo is. Het is namelijk lastig om op een tropisch eiland waar het vaker wel dan niet 35 graden is, een skipiste na te bootsen. Aan indoor ski-paleizen doen we ook niet. Oefenen gaat niet. En, op hoeveel Nederlandse meertjes zie je van oktober tot en met april mensen waterskiën? Het gaat niet.

Dus blijf ik komende week gewoon in Nederland en gaan wij niet skiën. Lekker veilig, geen risico’s om mijn been en die van mijn gezin op 6 plaatsen te breken. Wat warmer ook want als tropisch mens heb ik er toch wat moeite mee om tijdens een vakantie op zoek te gaan naar een plek die nog kouder is dan Nederland. Nee, geef mij de warmte maar en laat mij in de vakanties of lekker thuis zijn of laten liggen onder een palmboom. Voor de rest van mijn vrienden, collega’s en kennissen: ski ze and don’t break a leg!