Terwijl de sterren (figuurlijk) boven mijn hoofd aan het vallen zijn (ik begon deze blog te schrijven op zaterdagnacht tussen 2 en 3 in de ochtend), denk ik aan mijn vader. Wij deelden een gezamenlijke passie voor de sterren en het heelal. Toen ik deze week lucht kreeg van een piek in het aantal vallende sterren wist ik dat ik, net als vorig jaar mijn wekker zou zetten of zo lang zou opblijven om zoveel mogelijke vallende sterren te zien. Gisternacht was ik nog wakker omdat ik maar niet wilde slapen in verband met de spannende opbouw van een boek. Ik tippelde naar zolder en deed de lichten uit en het raam open. Het was rond een uur of 2 in de ochtend. Het jaar hiervoor stond ik in de tuin naar de hemel te turen maar mijn man gaf mij gisteren de tip om uit ons zolderraam te kijken. Wij hebben 2 dakramen maar het grootste raam kijkt uit op het noordoosten, precies de richting die ik nodig had. Het weer was lekker koel en het was niet bewolkt. Ik stond er nog geen 10 minuten toen ik een enorm duidelijke witte dunne rookwolk zag, gevolgd door een vallende ster. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik dacht direct aan mijn vader. Ik dacht niet alleen aan mijn vader, ik voelde hem om mij heen.

Ik denk terug aan die tijd op de lagere school toen de Komeet van Halley waarneembaar zou zijn. Het was 1986. Een zeer zeldzame komeet die niet met het blote oog te zien is maar dankzij de geweldige enorme professionele telescoop die mijn vader op het balkon had gestationeerd, zagen mijn vader en ik hem wél. In 1986 ging mijn werkstuk over deze komeet en als een echte professionele werkstuk schrijver kon ik dus overtuigender over de komeet vertellen omdat ik hem ook daadwerkelijk had gezien. De eerstvolgende keer dat de komeet te zien zal zijn is in 2061. Waarschijnlijk zal ik hem dan niet meer zien maar mijn kinderen wel.

Ontelbare keren heb ik met mijn vader door zijn telescoop heen gekeken. Ik kon letterlijk de kraters in de maan zien. Het was alsof ik op de maan liep, zo dichtbij voelde het als ik ernaar keek. Wij hebben boeken verslonden over de maan, de zon, het sterrenstelsel. Ik was en ben nog steeds gefascineerd door alles wat boven ons gebeurt.

Een droom zorgde ervoor dat het gisteren een bijzondere nacht was toen ik midden in de nacht, in alle stilte, naar de hemel keek. Eergisteravond had ik namelijk een droom. Ik droomde van mijn toen al ernstige zieke vader. Ik droomde dat hij in een hospice lag en ik niets liever en anders deed dan naast hem liggen. Ik sliep eergisteren onrustig en werd verdrietig maar ook dankbaar wakker. Dankbaar dat ik mocht dromen over mijn vader, dankbaar dat het nét voelde alsof hij echt bij mij was en ik naast hem lag. Verdrietig dat ik wakker werd en mij na een paar minuten realiseerde dat hij er niet meer was.

         Zoals ik het liefst naast hem lag..

Vannacht zijn er weer vallende sterren te zien en ben ik weer van plan om midden in de nacht te gaan turen naar de hemel. Gisteren mocht ik zeker 5 vallende sterren waarnemen. Vannacht zal ik weer buiten gaan staan zoals vorig jaar en neem ik mijn tien jarige zoon mee. Hij deelt mijn (en die van zijn opa) sterrenpassie en wilt dit prachtige fenomeen niet missen. Ook vannacht zal ik bij het zien van de vallende sterren aan mijn vader denken en hem waarschijnlijk weer om mij heen voelen.

Bijzonder fenomeen, het heelal.