Met trainer J. Ik stierf 4000 doden

Ik ben al enkele maanden bezig mijzelf uit mijn comfort-zone te halen. En dat lukt. Iedere keer als ik denk: “verder dan dit kan ik niet gaan”, blijk ik het mis te hebben. Zo ook gisteren. Zoals enkelen van jullie al weten, heb ik een paar maanden geleden de stap genomen om afscheid te nemen van één van de beste personal trainers ever. Ik besloot om een overstap te maken naar een ander. Ik was mijzelf en de weg die ik in was geslagen zo zat dat er écht wat moest gebeuren. Ik onderging de formele intake bij de nieuwe trainer maar wist bij binnenkomst dat ik deze weg toch in zou slaan want ik had geen andere keus. Maar ik wist niet waar ik aan begon.

Mijn nieuwe personal trainer is namelijk ook politie agent. En dat laat hij zijn klanten weten. Ik kreeg een voedingsschema mee- eentje waar ik echt mee kon leven-, een koeltas die ik dagelijks moet vullen met eten voor de hele dag, en ik moet minimaal vier keer in de week sporten. Twee keer bij mijn trainer en twee keer thuis. De helft van mijn woonkamer is omgetoverd tot sportcentrum en tot mijn grote verdriet kijkt Sophia, mijn spinningfiets mij al enkele maanden met een verdrietig stuur aan als ik op zolder ben. Ik aai haar altijd heel eventjes en zeg stilletjes dat ik haar niet vergeten ben maar ik eventjes met wat anders bezig ben. Twee keer in de week ben ik dus thuis aan het trainen en volg ik een intensieve bodypump les. Daarnaast kreeg ik ook een elastiek mee die je om je enkels bindt en moet ik vier keer in de week setjes van vier doen. Ik gaf al aan dat er geen acht maar zeven dagen in de week zijn maar hij luistert niet (nooit naar dit soort verhalen).

Ik verleg dus mijn grenzen en ik merk steeds vaker dat mijn lichaam best wel wat aankan maar dat het het mentale gedeelte is waar ik aan moet werken. Qua werk en zelf ontplooiing gaat het prima met mij. Niet dat ik een carrière tijger ben en wil zijn maar ik neem mijn werk serieus; ik ben niet vies van een avondje doorwerken of werken in het weekend. Mijn telefoon staat 24/7 aan en als ik gebeld wordt op een zondag, zoals twee weken geleden terwijl ik deelnam aan een zes uur durende spinning marathon stuur ik een bericht dat ik terugbel als ik klaar ben. Vanuit Den Haag richting het hoge noorden was ik dus druk aan het bellen met één van onze jeugdverpleegkundigen. Ik heb het al eens eerder gezegd maar voor mij voelt werk nooit aan als werk. Maar als het gaat om mijzelf dan heb ik hier nog veel winst te boeken. En dat weet mijn personal trainer inmiddels ook, hij sprak mij daar gisteren weer op aan.

Ik had dus weer een afspraak met trainer J. Ik probeer altijd precies op tijd te komen want als ik vijf minuten eerder aanwezig ben, moet ik vijf minuten langer sporten. En dat is een kwelling. Ik liep het gebouw binnen- precies op tijd- en zag de beruchte rugtas klaarstaan. Deze rugtas heeft de volgende betekenis: buiten gaan sporten. Natuurlijk, het was prachtig weer maar het is ongelofelijk wat hij allemaal verzint in de open lucht. De laatste keer dat ik zijn rugtas klaar zag staan gingen wij 5 kilometer hard lopen. O ja, ik moest een vest om waar vijf kilo aan hing. Boven, voor en aan de zijkant. Geen pretje en dat is zéér zacht uitgedrukt. Ik heb nog steeds slapeloze nachten van die loop.

Ik wist dus niet wat wij gingen doen maar was zeer opgelucht toen ik geen vest om hoefde. Wij begonnen te lopen en J. vroeg hoeveel kilometer ik wilde lopen. Ik wilde ook niet met een lullig antwoord komen dus antwoorde ‘2’. Hij keek mij aan en zei wat dus ik zei ‘3’? ‘Drie?’ was zijn antwoord, ‘ken jij mij nog niet goed genoeg? Het worden er tien!’. Op dat moment wilde ik dus hard wegrennen maar dat was niet echt een optie omdat hij sneller rent als ik plus, ik sta veel geld af aan J. en weglopen van mijn hard verdiende centen was ook niet echt een optimale actie.

Om een vreselijk (lang) verhaal kort te houden: het was vreselijk. Het was verschrikkelijk. Het was warm én het was enorm zwaar. En dit is een zware understatement. Ik wilde enorm vaak opgeven maar als ik stopte met rennen, duwde hij mij weer door. Ik heb stilletjes veel met mijzelf gesproken en heb veel demonen moeten verjagen. Ik heb veel gevloekt, terwijl ik zo niet ben opgevoed, en was eigenlijk veel te moe en in shock om te huilen. Als ik het gevoel had al 12 kilometer te hebben gerend, bleken het er maar 3 te zijn. Zo demotiverend (alweer een understatement qua gevoel) maar opgeven was schijnbaar geen optie volgens J. Ik heb er heel lang over gedaan maar de tijd kon mij niets schelen. Ik heb twee keer in een goede zone gezeten waarin ik in een totaal andere mindset kwam en alles om mij heen wegviel: ik liep lichter en beter en mijn ademhaling was lekker laag. Mijn streven is om in de komende maanden vaker in deze mindset terecht te komen.

De laatste kilometers waren pijnlijk en zwaarder. Maar ik bleef doorgaan en toen de tijd voorbij was, stak ik net een weg over. Het kon mij niets schelen want ik bleef precies daar, midden op de weg staan. Ik wilde op de grond vallen maar wist dat ik daar uren later nog zou liggen. Dus ik deed het niet. Ik had last van mijn evenwicht en J. moest mij een aantal keer vastpakken wilde ik niet omvallen. Maar ik had het mooi geflikt.

the shoes that carried me for 10k

Tussendoor heb ik schijnbaar ergens nog aangegeven dat ik geen Holland Casino was. Want waarom moest ik opeens een verdubbelaar zijn en van 5 naar 10 kilometer hardlopen gaan? Waar was de gulden middenweg gebleven? Ook hier had hij geen boodschap aan en ik weet dat ik in de komende maanden nog erg veel 10 kilometers met hem zal hardlopen, wellicht wel 12! Toen ik thuis was, kon ik weinig. Iets leuks doen met de kindjes zat er gewoonweg niet bij.

Vanmorgen stond ik op met spierpijn over mijn hele lijf maar dat was al voorspeld. Lekker niets doen zou je zeggen? Niets is minder waar want tijdens het schrijven van deze blog werd ik een uur en drie kwartier later weer bij J. verwacht. Als ik deze keer de rugtas weer zie staan in de hal, maak ik deze keer wél een sprint en race ik in mijn auto snel naar huis. Laat die centen dan ook maar zitten!