Niet lang geleden postte ik een blog over oom Henk. Dat hij zo ziek was.

Afgelopen zaterdag liet oom Henk ons leven en werd hij, hoop ik, verwelkomt door mijn vader, zijn broertje Wim, zijn ouders, mijn opa en oma dus en nog zeker andere vrienden. Als ik mag geloven in een hiernamaals dan zullen de drie vrienden (oom Wim, oom Henk en mijn vader) de boel op stelten zetten daarboven. 1 groot feest.

Veel kan ik niet zeggen, ik ben, net als zijn familie waaronder zijn zus, mijn moeder, erg erg verdrietig. Woensdag vertrek ik naar Amerika om afscheid van hem te nemen. Maar ik wil jullie allemaal nog 1 keer meenemen in hoe oom Henk was. Ik eindig deze korte blog daarom met een versje. Een versje die oom Henk altijd met een grote lach vertelde, aan mij, mijn zusje, mijn moeder, en ja, zelfs mijn vriendinnen. Zoals mijn moeder laatst zei: hij lachte altijd het hardst om zijn eigen grappen.

Keesie van der Linde

Die kon zijn bal niet vinden

Toen keek hij in zijn gulp en wat zag hij daar?

Een grote bamboelaar van wel 1000 kilo zwaar.

Lieve oom Henk, ik wens je heel veel rust toe. Je hebt het verdiend. Nog geen 2 weken geleden vertelde je me met een zwakke stem dat mijn moeder alleen zou achterblijven. Maar dat is gelukkig niet zo, wij zullen er allemaal zijn voor elkaar. Zet de boel op stelten daar zou ik zeggen!

Sjorrie, oom Wim en oom Henk