Het is cliché maar zo waar want de tijd vliegt voor je neus voorbij. Morgen wordt hij alweer tien. Onze zoon, ons wonder. Wat voor ons startte als een verlangen werd al snel een wanhoop gevoel. Want iedereen die graag kinderen wilt, heeft het gevoel dat het vanzelf gaat. De natuur werkt echter niet altijd mee. Dus na ruim een jaar proberen en nog steeds geen positieve test, werd het een bezoek aan de huisarts.  Wij werden doorverwezen naar het ziekenhuis en om een lang verhaal kort te maken; vele ziekenhuisbezoeken, dagelijkse injecties in mijn buik, nog grotere injecties eenmaal per maand om de eitjes te lozen, bijna dagelijks eitjes tellen bij de gynaecoloog, teleurstellende gevoelens, vele huilbuien want negatieve zwangerschapstesten én vijf fertiliteitspogingen later was het ons gegund.

Op 6 juli 2006 werd onze zoon gemaakt. Rond 12 uur in een ziekenhuis. Nature works in mysterious ways en zoals onze gynaecoloog aangaf: “de aanhouder wint”. Want acht maanden en drie weken verder werd onze zoon geboren. Rond half 11 ’s avonds, op een woensdag met in de ziekenhuiskamer naast de hele batterij artsen (want stuitligging, stagiaire én verloskundige erbij) met zowel mijn man als mijn vader dicht bij mij in de buurt. Het geslacht wilden wij tot op het laatst een verassing houden maar met zo een stuitligging zie je het wel meteen.

Onze zoon, morgen alweer tien. Hij voelt zich opeens heel groot, is hij stiekem natuurlijk ook. Hij kijkt af en toe in de spiegel of hij al snorharen spot. Als ik hem om een zoen vraag krijg ik vaker wel dan niet een rare blik mét de volgende vraag terug: “is het écht nodig?”. Onze zoon die zo verzot was op zijn opa vlieger en gelukkig nog enkele mooie jaren met hem heeft mogen meemaken.

Onze zoon die erg gevoelig is maar er totaal niet mee zit, want hij kent niet anders. Wij als ouders zijn geneigd om zo overbeschermd te zijn dat wij ons zorgen maken. Maar als je goed naar je kinderen kijkt, merk je dat ze het goed doen. Onze zoon die het (nog) ontzettend leuk vindt om naar school te gaan en erg leergierig en nieuwsgierig is. Wij delen samen een passie voor het heelal en gaan graag naar kijkdagen bij de sterrenwacht in de buurt.

Onze zoon die al sinds groep 1/2 vriendinnetje J. heeft en zegt dat het nog aan is maar als ze 5x in het jaar met elkaar spelen, is het al veel. Onze zoon die nog erg van Lego houdt maar op een mooie dag ook graag buiten in boomhutten speelt en de laatste tijd wat vaker aan het gamen is, tja, het is echt een zoon van zijn vader.

Onze zoon die is wie hij is en dat de normaalste zaak van de wereld vindt want het ís ook de normaalste zaak van de wereld om te zijn wie je wilt zijn. Al is dat iedere week iemand anders.

Onze zoon die de weekenden benut door bij te komen van de week. Ja, hij is nog negen maar je maakt onze zoon zo gelukkig door hem in het weekend in zijn relax-modus te laten. En dat vertaalt zich in, in je ondergoed lopen, met een badjas erover heen en helemaal niets te hoeven doen.

Onze zoon die graag anderen helpt en er niets voor terug hoeft.

Onze zoon die zijn zusje vaak wat lastig vindt maar ook zoveel van haar houdt.

Onze zoon, die morgen alweer 10 wordt, onze zoon waar wij zó trots op zijn.

Ik voel mij dankbaar, gelukkig, soms bezorgd (komt het wel goed met hem?) en bevoorrecht.

Tien. Wat gaat de tijd snel…