42 versus 24
Morgen word ik 42, a.k.a. 24. Mijn kinderen weten precies hoe oud hun moeder wordt. Voel ik mij oud? Nee, niet echt. Maar het voelt wel raar dat ik 42 word vooral omdat ik mij geen 42 voel. Ik voel mij jong, de puberteit staat nog op mijn netvlies en als ik met bff-jes Luís of Lis ben dan kan ik lachen, dansen, roddelen. Precies zoals vroeger eigenlijk.
Maar ik moet ook eerlijk zijn want eerlijk zijn betekent realistisch zijn. Natuurlijk merk ik wat subtiele veranderingen. Te beginnen met mijn haar want jeetje, wat heb ik veel grijze haren. Ik heb nog nooit mijn haar laten verven want ik vind dat ik mijn haar genoeg heb mishandeld in mijn jongere jaren. Mijn enorme bos met krullen (lees: horlogeveren) waren en zijn onkambaar en als puber is dat niet cool. Daarnaast, ik kom uit een krulspelden cultuur (en nee, ik heb er geen foto’s van) waar het merendeel van de Antilliaanse vrouwen met kroeshaar hun haren straight of relax’t. Ik moest van mijn moeder wachten maar op mijn 14e of 15e was het zover. Ik ging naar kapster Ina en 3 of 4 uur later liep ik naar buiten met ‘goed’ haar, geen krul te bekennen. Dat mijn hoofdhuid voor meer dan 85% was verbrand en er geen druppel op mocht vallen, nam ik voor lief want het was kambaar én het voelde zo licht op mijn hoofd. Iedere week ging ik naar de kapper. Nee, dat is niet decadent maar nodig als je chemische troep in je haar hebt. Iedere week wassen bij de kapper, krulspelden erin en een uur onder een enorme hete föhn. Week in en week uit. Dan heb ik het nog niet over de 3 maandelijkse chemische troep beurt gehad want je haar groeit en uitgroei is niet mooi. Ik heb mijn haar dus mooi te grazen genomen. Mijn haar weer te laten mishandelen om alle grijze haren eruit te toveren? Het is optische schijn en nee, ik ben mijn haar én hoofdhuid veel schuldig.
Vroeger kon ik een nacht door blijven stappen en de volgende dag gewoon fris en fruitig verder gaan met mijn leven. Helaas trek ik dit niet meer. Dit probeerde ik een maand geleden. Ik ging met een deel van onze ‘Cultuur 50’ clubje stappen in Amstelveen. Gezellig en wij keken onze ogen uit. We hebben ook nog lekker gedanst maar rond een uur of 01.00 / 01.30 vonden wij het genoeg: volleybal de volgende ochtend of vroeg op voor de kinderen, het was voldoende. Ik sliep voldoende maar het heeft mimimaal 5 dagen geduurd voor ik weer de oude was. En dan had ik geen druppel alcohol op, wel ongeveer 30 slokjes Fanta. Maar voor zover ik weet telt dit niet. Het acceptatieproces heeft een paar dagen geduurd, het is geen haalbare kaart meer om dit maandelijks te doen.
Daarnaast merk ik dat ik wat blessuregevoeliger word. Ik heb al langer een knie blessure en als ik ga spinnen, moet ik dat al met een knieband. Maar ik begin nu wat vaker last te krijgen van mijn enkel die ooit gebroken was en mijn rug die mij vorig jaar ook een hernia als cadeau gaf.
Grappig is het niet. Maar mentaal ben ik gelukkig nog redelijk bij! Ik kan mijn werk goed uitvoeren en mijn kindjes houden mij ook jong. Mijn humor is nog niet aangetast en al word ik morgen 42, ik heb hele grootse plannen! Ik heb net een spinningmarathon van 4 uur achter de rug en over minder dan 2 maanden ga ik 6 uur achter elkaar fietsen. In het najaar ga ik voor mijn eerste mud race en mijn leeftijd zal mij never, nooit, niet tegenhouden. Ik ga er gewoon voor. Ik investeer in mijzelf en zit al 3 maanden en 7 dagen in een hele fijne en aan te raden ZEN modus! Ik plan nog leuke uitstapjes met Lis en als ik op Curaçao ben zal ik altijd een avondje blijven slapen bij Luís. Niet omdat het moet, maar omdat het kan.
Morgen word ik 42 maar ik voel mij 24. En daarom ben ik ook 24. Je mindset is een zwaar onderschatte eigenschap. Happy birthday to me…