13 jaar en 9 maanden geleden- op 6 juli 2006 rond een uur of 11 in de ochtend, stapte ik het Sint Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam in. Voor de zoveelste keer. Ik was er namelijk voor poging nummer 5. Poging nummer 5 van het IUI traject. Tussen het werk door reden of mijn man en ik samen, of vaker ik alleen naar het ziekenhuis. Vaak om eitjes te meten, tellen, gesprekken te voeren of om hét moment op een steriele, erg ziekenhuis-achtige manier na te bootsen. Deze keer was anders. Ik ging er heen voor een laatste keer. Na vier mislukte pogingen, heel veel teleurstellingen en een aanstaande bruiloft 18 dagen later vond ik het tijd voor een mentale en fysieke pauze. Dus werd dit de laatste keer. Net eventjes na 12 uur in de middag stond ik weer buiten, hield ik mijn buik vast en reden we naar huis.

Ik bracht mijn man die avond naar zijn eigen vrijgezellenfeest en reed daarna in mijn eentje zeker 2 uur naar het zuiden om op een festival te gaan genieten van mijn favoriete zanger, Sting. Omdat hij nog niet zo populair was in Nederland (hoe is het mogelijk) was het erg rustig en stond ik zo goed als voor bij het podium. Ik genoot, hield af en toe mijn hand op mijn buik en zong met mijn ogen dicht mee. Twee weken later mocht ik een test doen maar de dag voor het mocht hield ik het niet meer, deed ik de test stiekem in de badkamer en verscheen er ‘zwanger’ op het kleine venstertje. 6 testen later geloofde ik het pas.

Maart 2007, 1e wandeling

Vandaag is hij 13. Het is ongelofelijk hoe hard het gegaan is. Het is uiteraard een cliché uitdrukking maar het is wel waar. Dat betekent echter niet dat wij niet genoten hebben van de afgelopen tijd. Want vaker wel dan niet denk ik terug aan de bevalling, zijn baby tijd, de band tussen mijn vader en zoon. De eerste keer dat ik hem op het kinderdagverblijf moest achterlaten. De gebroken nachten tot hij ongeveer 2 was. 12 maanden lang borstvoeding geven. De eerste keer naar de kleuterschool en groep 1. Het afzwemmen voor zwemdiploma A en B. Het leren fietsen zonder zijwieltjes. Zijn eerste fiets gekregen van opa Vlieger, gekocht bij Goisco op Curaçao. De onrust in mijn hart toen ik hem 2 keer moest achterlaten bij chirurgen voor 2 operaties; de laatste keer toen mijn vader net 3 maanden ervoor overleden was. Het uitzwaaien toen hij in groep 8 op kamp ging, fietsend van waar wij wonen naar Friesland. Gelukkig was mijn man mee; dat scheelde enorm!

De eerste keer alleen op de fiets naar de brugklas. Gelukkig zit zijn school ongeveer 1 ½ km van ons huis vandaan; aangezien hij lui is. De puberteit die nu meer dan ooit op de voorgrond getreden is en mijn zoon overgenomen heeft!  De knuffels waar hij evengoed nog om vraagt en graag ontvangt. Maar ook de zucht die hij geeft als je hem de opdracht geeft om zijn kamer op te ruimen. Of dat het tijd is om zijn PlayStation af te sluiten.

Al 13 jaar geniet ik van mijn zoon. En ik kijk uit naar de komende jaren. Moederschap; het is een wens wat ik vervulling gegaan is. Gefeliciteerd broer!