Het is even stil geweest van mijn kant. Maar dat heeft (vind ik) een goede reden. Ik was namelijk aan het genieten van mijn neefje op Curaçao. Ik was helemaal daar naartoe gevlogen om op mijn neefje van twee te passen. Je leest het goed; lang in een vliegtuig zitten om bij neefje I te zijn. Mijn neefje is het prachtige product van mijn zusje en haar man. Inmiddels wordt hij deze zomer alweer drie. Het is een heerlijk, eerlijk, grappig kindje, lekker ondernemend, papegaait alle woordjes van je na en heeft een geweldig grappig gezichtje. Hij vraagt van alles waaronder: “tante Anessa, wat is dit?” en ik ben zijn magneet. Als ik achter hem probeer te lopen, voelt hij dat zonder mij te zien aan, draait hij zich om en loopt achter mij aan.

Ik ben er dertien dagen geweest. En ik was vergeten hoeveel werk een klein kindje is. Een kindje waar de ouders de 3 R-en streng toepassen: Rust, Reinheid en Regelmaat. En daar houd ik van want ik zie wat het met hem doet. Wat ik wél was vergeten was hoeveel werk het was en hoe rigide je op de tijd moet letten. 1 keer heb ik bewust een slaapje overgeslagen. Het was geen succes. Daarna heb ik het nooit meer gedaan. Omdat neefje I veel sliep, kon ik ook weinig. En daar genoot ik van! Zijn middagslaapje bijvoorbeeld was van 13 tot soms wel half 6 in de middag. Je leest het goed! Om daarna om 21 uur weer in slaap te vallen. Dit gaf mij de kans om ook naast hem te liggen. Om mijn rug rust te gunnen. Of om even wat baantjes te trekken in het zwembad. Of om een film te kijken. Of om te werken. Genoeg te doen. Wat het mij niet gaf was de kans om wat vrienden te zien. Maar daar had ik mij al snel in berust. Want ik was er niet om vrienden te zien, ik was er om mijn zusje te ontlasten in verband met haar karnavalsgroep. 1 keer kwam ze een nacht niet thuis. En daarom nam ik haar zoontje vrijwel iedere avond heel even mee naar de werkplaats waar ze druk bezig waren diamantjes en kraaltjes te plakken op de karnavalkostuums. Eén voor één. Zodat ze hem heel eventjes zag.

Ik heb het geluk gehad vriendinnen El en Ilanit te zien met hun prachtige kindjes. Met Gwenny heb ik een lekker ijsje gegeten bij Baskin&Robbins (confession: het was niet de eerste die ik daar at). Ik heb kennis gemaakt met Larissa met wie ik een Facebook groep ‘Steungroep Adoptie&Pleegouders Curaçao’ heb. Ik heb bestie Luís zoveel mogelijk proberen te zien en te ontlasten. Toen ik in het vliegtuig zat kreeg ik een bericht (ik had Wi-Fi aan boord) dat hij was gestruikeld, zijn arm had geblesseerd en de breuk complexer was dan men dacht: hij moest geopereerd worden, en er moest een stalen pin in zijn schouder. Omdat neefje I waterpokken had, mocht ik bestie Luís niet opzoeken in het ziekenhuis. Dus moest ik wachten tot hij weer thuis was. De operatie werd enkele dagen uitgesteld en toen het echt ging gebeuren, haalde ik hem om 7 uur in de ochtend op en bracht hem naar het ziekenhuis. Ik ging hem dezelfde middag weer opzoeken, haalde hem de volgende dag weer op van het ziekenhuis, ging met hem naar de apotheek om zijn meds op te halen en bracht hem naar huis. Ik deed zijn boodschappen, haalde voldoende pleisters voor hem in huis en maakte een vervolgafspraak bij de arts. Luís zelf was erg moe van de zware medicatie die hij had dus lang hield hij het niet vol als ik op bezoek was en reed ik na een half uurtje weer naar neefje I. Mijn moeder paste dan even op.

En ik heb uiteraard genoten van nichtjes Z en M. Ondanks dat ik dus weinig buiten de poorten van de tuin was, heb ik énorm genoten. Ik absorbeerde mijn neefje zijn kennis, ontwikkeling, zijn brein die echt als een spons werkt. Zijn handje in die van mij, zijn hoofdje op mijn schoot of mijn schouder. Zijn oogjes die dichtvielen van de slaap. Alle keren dat hij zei: “Tante Anessa, ik moet plasje doen” en wij snel renden naar het potje, alle keren dat ik hem complimenten gaf omdat hij een woordje (zoals cactus, kalabas, milkshake) goed, of fout, zei. Als ik zijn slippertjes voor hem aan wilde doen maar meneer liever de net nieuwe Batman schoentjes mét lichtjes ging halen want díe moesten aan. Maar ook het opruimen van enkele ongelukjes want toen ik kwam kreeg hij net een kiesje met koorts en diarree erbij cadeau. En was hij herstellende van waterpokken.

En toen was de dag aangebroken dat ik weer weg moest. Weg naar mijn kindjes. Naar mijn man, naar mijn werk. Ik vertrok om 17 uur en wilde rond 15 uur op het vliegveld zijn. I. sliep en dat was maar goed ook (voor mij!). Voor hij ging slapen ging ik even naast hem liggen en zei zacht: “slaap lekker. I love you”. Hij keek mij aan en zei nog zachter: “slaap lekker. I love you”. En ik smolt. Toen ik weg ging naar het vliegveld, liep ik zachtjes naar hem toe, pakte zijn handje even vast en gaf hem een kusje. Hij sliep heerlijk verder. De volgende dag belde ik hem via video what’s app. Hij groette mij net zo enthousiast als de dag ervoor. Ik zuchtte. En miste hem toen al.

Hopelijk niet voor al te lang.