Sinds mijn zusje samen met wat vriendinnen een eigen karnavalsgroep heeft opgericht, mag ik jaarlijks gaan oppassen op mijn neefje. Op Curaçao welteverstaan. Het is zeker geen straf om bij dit geweldig 2-jarig mannetje te zijn én om mijn familie te omhelzen, het is echter wel een ding om in een vliegtuig te stappen. Aangezien de datum van vertrek/aankomst (hoe je het ook wilt zien), dichterbij komt, wordt het misschien tijd om te gaan inpakken. Niet mijn sterkste kant.

Nu ben ik een type die dag in, dag uit, heimwee heeft. Zodra ik het vliegtuig instap, word ik al emotioneel. Laat staan als ik het vliegtuig uitstap! Ik wil zo snel mogelijk bij mijn familie zijn, in de auto stappen en richting mijn ouderlijk huis rijden. En het proces van wachten op je koffers bij een (klein) bagageband, vertraagt dit proces alleen maar. Dus heb ik iedere keer als ik naar Curacao ga 1 missie: en dat is zonder koffer naar huis te gaan.

Yup, je hoort het goed: zonder koffer op vakantie. En neen, ik heb geen voorraad kleren meer op het eiland. Daar ben ik mee gestopt nadat mijn vader overleed. Toen mijn vader namelijk ziek was, ging ik om de maand even naar hem toe om bij hem te zijn, naast hem te liggen, met hem mee te gaan als hij voor een behandeling of onderzoek weer naar het ziekenhuis moest en om er gewoon te zijn… Omdat ik er zo vaak was, besloot ik wel om mijn kleren daar achter te laten en was het vliegen zonder koffer geen ramp. Maar na zijn overlijden nam ik al mijn kleren weer mee terug naar Nederland en besloot ik van verdriet twee jaar lang niet meer naar de plek te gaan waar nu een gat ontstaan was. Sindsdien kom ik er uiteraard weer maar jaarlijks. Iets met een gezin en een baan.

Enfin, de laatste keer nam ik wel een koffer mee. En een wandelwagen voor mijn neefje. En veel cadeautjes voor neefje I en nichtjes Z en M. Maar deze keer hoef ik geen peuterspulletjes mee te nemen en besloot ik om het gewoon weer te proberen. Daarnaast durven vliegtuigmaatschappijen als KLM en TUI schaamteloos hun prijzen als een K2 top omhoog te schroeven want het is het 50-jarig bestaan van Karnaval en zoveel mensen gaan toch. Dus, why not?

Mijn ticketprijs was dus hoger dan ooit en heel eerlijk gezegd gun ik het de KLM totaal niet om nog extra €60 te betalen om een koffer mee te sjouwen naar het eiland én weer €60 terug neer te tellen voor diezelfde koffer. Daarnaast probeer ik rekening te houden met mijn rug en wil ik zo weinig mogelijk tillen dus….klein trekkoffertje it is. En dat betekent dat ik heel selectief mijn kleren moet uitzoeken. En setjes moet maken. En weinig cadeautjes moet kopen. Wrong! Zo liep ik vorige week een grote warenwinkel in om wat zomerkleertjes te scoren voor neefje I. En liep ik 20 minuten later met een kort broekje, 3 shirtjes, een Batman zonnebril én Batman schoentjes die lichtjes geven naar buiten voor neefje I. Maar wacht, ik ben nog niet klaar. Ik kocht ook lichtgevende armbandjes voor mijn 2 nichtjes. En 2 leuke broekpakjes voor dezelfde nichtjes. Dit hele pakketje was voldoende om mijn trekkoffertje te vullen. En dan had ik nog geen enkel kledingstuk voor mijzelf in dat koffertje gezet. Dus tijd voor plan B. Ik had het ooit op Tell-Sell gezien. Je weet wel, dat programma waar je naar kijkt als je niets te doen hebt gedurende de dag. Ik liep een winkel binnen, zocht me rot en vond toevallig 2 doosjes die in de aanbieding waren. Ik had mijn man nodig om mij te helpen en hupakee, ik zag zo hoe mijn kleren vacuüm gezogen werden en het pakketje kleiner werd.

Fast forward naar vandaag: het trekkoffertje is dicht. Alleen mis ik nog ondergoed, schoenen en toiletspullen. Plus twee melkopschuimers die ik voor mijn zusje moet meenemen. Ik had al één gekocht: een zwarte, maar toen kwam ik in de Hema een gouden tegen en die vonden we beiden erg mooi. Ik was van plan om die lelijke zware terug te brengen tot mijn zusje zei dat ik ze beiden mee kon nemen, ze vond wel een plekje voor die zwarte. Het wordt een challenge om bovenstaande spulletjes én een laptop in een rugtas te proppen. Maar het moet gaan lukken want echt: ik heb geen zin in een koffer! Bovendien zit ik ruim onder het toegestane gewicht. Dus ga ik vandaag weer aan de slag, en dat ding weer in en uitpakken. En zoveel mogelijk erin proppen. Het moet lukken! Het zal lukken!