een lui weekend betekent wild haar

Nu ik een andere baan heb en in een totaal andere dimensie terecht ben gekomen, probeer ik nét even meer te genieten van de weekenden. Niet dat ik dan niets doe, die tijd is allang voorbij sinds ik kinderen heb, maar ik probeer wel één dag om te dopen tot niet-werkdag, voor zover mogelijk. Vrijdag bijvoorbeeld, wilde ik een dag niet werken. Ik had al mijn uren (plus een beetje) al gemaakt voor de week en moest voor een intake gesprek naar een rugcentrum in Amsterdam. Mijn zusje had mij gevraagd iets op te halen in Amsterdam én ik besloot mijn beste vriendinnetje mee te nemen voor een verlate verjaardagslunch. Ik genoot van mijn dag en kwam net op tijd aan om mijn dochter van school op te halen. Ik werd in de middag gebeld in verband met een werkgerelateerde crisis situatie maar was al thuis en hoefde er niet voor terug te rijden naar Amsterdam.

Gisteren stond ik vroeg op, het pakketje wat ik voor mijn zusje had opgehaald moest die dag naar Curacao toe. Mijn zusje en een aantal vriendinnen hebben sinds een jaar een eigen Karnavalsgroep en voor een activiteit hadden zij wat dingen in Nederland laten maken, en dat kon met één van deze vriendinnen die heel toevallig in Nederland was, mee naar het eiland. Het was even stressen om alles in 2 koffers te krijgen en ik vertrok met mijn jongste dochter naar Schiphol om het af te leveren. Wij maakten er een feestje van en een uurtje later zaten wij weer in de auto, deze keer op weg naar haar grote zus in Rotterdam. Voor wij bij mijn oudste dochter aankwamen, maakte ik een stop elders in Rotterdam. Tot een paar maanden geleden, als ik naar mijn dochter ging, ging ik ook altijd langs bij oom Tolleway, de beste vriend van mijn vader. Deze man had het stokje van mijn vader overgenomen toen hij overleed en nu was oom Toll, die ik al sinds mijn geboorte ken, een beetje mijn vader geworden. Helaas stierf oom Toll drie maanden geleden, een gebeurtenis waar ik nog steeds moeite mee heb, maar ik haal het niet in mijn hoofd om Rotterdam te bezoeken zonder naar zijn vrouw te gaan. Door alle rugklachten en operatie die ik 2 maanden geleden heb gehad, had ik nog geen kans gehad om naar haar toe te gaan dit jaar maar gisteren mocht ik er weer naar toe.

Het gek gevoel er te zijn en geen oom Tolleway te zien, blijft. De herinneringen blijven ook. Ik keek rond in de woonkamer, zag zijn lege stoel, zag zijn kleren niet meer maar zag op de tv meubel een mok met zijn foto erop en daaronder mijn vader zijn favoriete portemonnee. Nog geen jaar geleden mocht ik van mijn moeder deze portemonnee meenemen voor oom Tolleway en lang heeft hij er niet van kunnen genieten. Oom Tolleway zat op mijn vader op deze manier. Mooi gebaar. Ik kan het namelijk niet over mijn hart krijgen om de portemonnee terug te vragen. Want ze horen bij elkaar deze twee mannen. Na ik Nadia weer een fijne knuffel had gegeven, was ik op weg naar dochterlief. Het was heerlijk haar weer een knuffel te geven, bij te kletsen met haar en haar vriend, en na een paar uurtjes was het weer tijd om naar huis te gaan. Maar voor ik naar huis reed, reden we nog even langs Amsterdam Zuid-Oost om lekker eten te kopen.

En vandaag sliep ik uit. Ik keek er gisteren al naar uit om vandaag uit te slapen. Ik mocht tot 11 uur uitslapen nadat ik één keer wakker was geworden door een nare droom waar mijn vader in voorkwam, en stond helaas met hoofdpijn en een hele stijve rug op. Lang slapen is dan wel goed voor de geest maar niet voor een rug die net aan een hernia is geopereerd. Daarna heb ik nog pannenkoeken gebakken voor het gezin, drie wasjes gedraaid, kleren gesorteerd die ik aan het goede doel weggeef, mijn haar gewassen en verder niets gedaan. Een typische luie zondag waar ik enorm van geniet. Werken stond uiteraard ook op het menu want een dag niet gewerkt is een dag die niet bij mij hoort. De gordijnen waren in ieder geval de hele dag dicht en de voordeur is niet één keer van het slot geweest.

En straks als de kinderen weer naar bed zijn, dan kruip ik weer achter mijn laptop zoals nu maar deze keer voor de voorbereiding op mijn werkdag morgen. Een dag waar ik mij had voorgenomen om thuis te werken, achterstallige mails en klusjes te klaren. Tot ik vrijdag werd gevraagd om in verband met de werk gerelateerde crisis situatie, op maandag aanwezig te zijn bij een gesprek. Iedere dag is weer een andere dag. Full of surprises. Iedere dag is weer een verassing. En volgend weekend zien wij wel weer hoe wij die zullen meemaken.

En nu is het tijd om te stoppen met schrijven en tijd voor actie, tijd om de kinderen weer naar bed te brengen, voor te lezen, de was te vouwen en de boterhammen voor morgen alvast te smeren.

Fijn weekend allemaal!