Sinds vorige week mag ik in een sport setting weer langzaamaan sporten. Mét een fysiotherapeut erbij. Nou ja, sporten: opbouwend mijn rug sterker maken. Het is zo een beginnende fase dat ik mijn sport BH niet eens aan hoef te doen. En dat zegt genoeg!

Sporten: ik ben inmiddels in de 40 en weet nog steeds niet wat ik ervan moet vinden. Sport heeft eigenlijk altijd wel een rol in mijn leven gespeeld in die zin dat ik vanaf mijn 5^e tot mijn 21^ste paard gereden heb en veel wedstrijden reed. Ik heb op tennisles gezeten en ben altijd een grote fan van badminton geweest. In mijn tienerjaren deed ik veel aan fitness en aerobics (yes, in de jaren 80 en 90!) en toen ik naar Nederland verhuisde midden jaren 90, zakte het een beetje (veel) in. Ik deed nog wel de moeite om te badmintonnen maar voor het eerst op jezelf wonen, studeren en heimwee, lieten minder tijd over om te sporten.

Later, veel later, pakte ik het toch weer op. Op een gegeven moment nam ik een personal trainer die mij de liefde voor spinning gaf. Ik werd zó verliefd op deze sport dat ik een jaar of twee later zelf spinning instructeur werd. Ik sportte op een gegeven moment soms zelfs 6 of 7 keer in de week en liep een keer samen met mijn trainer 10 km hard (Jeremy, thanks for that!). Vraag mij niet hoe lang ik erover deed maar ik deed het. Ik deed ook 2 keer mee met een hardloop wedstrijdje en moet echt toegeven dat ik het ontzettend leuk vond.

Maar ik kreeg ook last van mijn rug: ik kampte 2 ½ jaar met een hele vervelende rughernia. Op een gegeven moment was het niet meer te doen en werd ik 7 weekjes geleden verlost van de pijn middels een spoed operatie. Maar door die stomme hernia, ben ik al zeker een jaar niet op een spinningfiets gestapt. En mis ik dat heel heel erg. Het hardlopen mis ik dan totaal niet, maar mijn spinninglesjes wel.

Het feit dat ik mijn toekomst weer heel erg positief voor mij zie, óók op sport gebied, betekent dat ik het ook echt weer tijd vind om mijn conditie op te bouwen. Want die is echt beneden peil op het moment. Tijdens mijn acute hernia fase wandelde ik enorm veel. 10.000 stappen? Dat is een lachertje. Het enige wat mij van de pijn kon verlossen was wandelen en het kwam voor dat ik wel 4 uur op een dag wandelde. Ik wandelde zoveel dat ik weer last kreeg van al het wandelen. En het wandelen op een gegeven moment gewoon zat was.

Nu de operatie achter de rug is en ik niet meer tussendoor veel op bed lig, wordt het tijd om mijn rug weer aan te sterken: life goes on! Mijn fysiotherapeut Erny, die ik al 13 jaar ken, kwam eerst twee keer bij mij thuis langs voor de kleine oefeningen en nu ben ik opgeschaald om in haar kleine fitness studio te komen sporten. Ik vreesde het al maar ik ben de enige die qua leeftijd onder de 70 is. En de 70 plussers zijn allemaal ook fitter dan ik. Op de loopband? Prima, maar dan maar 3 minuten. Afgelopen vrijdag mocht ik 4 minuten maar dan met een helling van maar liefst 2%! Op de crosstrainer? Zeker, maar ik begon met 2 minuten en mag nu 3 minuten! Belachelijk uiteraard maar ik doe weer wat! En het voelt geweldig!

Spinnen mag ik nog even niet. Zwemmen ook niet in verband met wat wond complicaties maar dat gaat wel komen. Tot die tijd staat mijn spinningfiets geduldig op mij te wachten en wacht ik ook geduldig tot het wél kan!

Mijn chirurg zei het afgelopen week weer tegen mij toen ik in het ziekenhuis was voor de zes-weken controle: “u zult altijd rug patiënt blijven”. En bedankt dacht ik toen. Maar later draaide ik mijn mindset om: ook rugpatiënten lopen marathons, of doen aan spinning marathons. It is all about the mindset. Dus ga ik daar ook aan werken. En wie weet fiets ik eind van het jaar toch nog een deel van een spinningmarathon voor het goede doel!

It is all about the mindset…