Voor het eerst in mijn leven- en ik ben al 45- weet ik zeker dat ik dé juiste man getroffen heb. En neen, ik weet het niet nu pas, ik weet het al zeker 17 jaar. Zo lang ken ik mijn lieve, knappe, sexy, geduldige en rustige man al. Ik weet het nog heel goed: hij kwam net als IT-er werken waar ik al jaren werkte, in Amsterdam en kwam kennis maken met iedereen. Toen ik hem zag dacht ik alleen: wat is hij jong maar mijn collega’s zagen direct een potentiële leuke match voor mij. Dat bleek het ook te zijn.

Intussen zijn wij twee biologische kids en één pleegkind verder. Zijn wij na drie jaartjes getrouwd en leven wij lekker burgerlijk in een klein havendorp (met stadsrechten) aan het Ijsselmeer waar je een historische molen en kasteel kunt vinden, waar een echte ouderwetse stoomtrein rijdt door gezellige kleine dorpjes, hebben wij een woning met hypotheek en staan er twee auto’s voor de deur. And I love it! Yes; het is erg cliché. Yes; het is heerlijk saai maar ik houd ervan. Nee, het is niet zo divers qua cultuur maar ik ben binnen 45 minuten in Amsterdam waar ik de diversiteit wél op kan zoeken. Ik ben getrouwd met een man die perfect bij mij past want hij praat vol liefde over mijn vader- zijn schoonvader- en heeft zelf nu, 8 jaar na zijn overlijden, nog steeds veel respect voor zijn schoonvader. Hij kan verhalen vertellen over mijn vader die zelfs mij ontgaan zijn en vertelt de verhalen graag aan anderen. Hij vertelt ook graag hoe mijn moeder hem rijkelijk verwend als we op Curaçao zijn en hoe zijn schoonmoeder hem steeds een lekkere bak koffie aanbiedt- één die hij nog nooit afgeslagen heeft. Mijn man was er voor mij toen mijn vader zo ziek was en steunde mij als ik het moeilijk had- keer op keer weer- en moedigde mij aan om om de maand weer het vliegtuig in te stappen om weer naar mijn vader te gaan. Of het nou mét of zonder onze kinderen was. Hij klaagde geen enkele keer hoe ik onze spaarrekening helemaal leegzoog. Zó leeg dat toen mijn vader overleed ons spaarpot helemaal op was en zelfs hij eigenlijk geen ticket kon betalen om naar mij toe te komen. Uiteindelijk kwam hij toch.

Het was mijn man die naast mij sliep en liep toen ik niet wilde slapen omdat ik het maar niet kon en wilde geloven dat mijn vader er niet meer was en toen we mijn vader lieten cremeren. Het was mijn man die een bord eten voor mij ging halen omdat ik na zoveel dagen toch écht moest eten. Toen ik eenmaal terug was in Nederland was het mijn man die mij vasthield, iedere keer als ik zomaar midden op de dag in huilen uitbarstte.

Mijn man heeft ook meerdere malen als mijn verpleger opgetreden startende toen het maar niet lukte om zwanger te worden. Toen we eenmaal het fertiliteitstraject instapten en ik mij dagelijks moest injecteren met grote en dikke naalden was het mijn man die dat voor mij deed. Hij lekte mij helemaal leeg met al die injecties en door hem was mijn buik helemaal bont en blauw maar mede door hem kregen we een gezonde zoon en twee jaar later- deze keer zonder issues- een gezonde dochter. Het was mijn man die mij dagelijks trombose injecties gaf toen ik mijn enkel brak. En het was mijn man die mijn wond op mijn rug na mijn hernia operatie dagelijks bekeek en schoonhield. Het was mijn man die zag hoe ik leed omdat ik mij zorgen maakte om mijn pleegdochter op Curaçao en vond dat het belangrijk was dat het met haar ook goed moest gaan en instemde met het feit dat ze bij ons moest komen wonen. Onze jongste dochter was net twee maanden oud toen onze oudste dochter- middenin haar puberteit- bij ons kwam wonen. Zij was niets van mijn man, ze was een puber maar hij zorgde ervoor dat zij het mooiste kamertje op zolder kreeg en bracht haar dagelijks naar school.

Mijn man vindt het okay dat ik op mijn nachtkastje een foto heb van mij en mijn beste vriend Luís, dat ik bij hem blijf slapen als ik op Curacao ben én tolereert het dat ik in details aan Luís vertel hoe sexy mijn man wel niet is; vooral nu hij motor rijdt. Mijn man rolt met zijn ogen als ik een filmpje zit te maken hoe hij aan komt rijden op zijn motor en ervan afstapt én het dan via What’s app stuur naar Luís. Mijn man laat me met rust als ik weer een Netflix Party met Luís heb of urenlang met andere bestie Lis aan de telefoon hang. En hij vindt het prima als ik zucht en zeg dat ik even weer nodig cultuur moet gaan opsnuiven in Amsterdam Zuid-Oost.

Mijn man zorgt voor de balans in mijn leven en sleept mij door moeilijke en minder moeilijke besluiten heen. Moet ik wel of niet verder gaan studeren? Is het wel te doen om weer naar Curaçao te gaan zonder de kinderen? Hoe doet hij het dan met het werk? Is het wel te doen; een sabbatical van 3 maanden op Curaçao mét onze kinderen maar zonder mijn man/hun vader?

Mijn man steunt mij door dik en dun. Letterlijk en figuurlijk. Ik kan over álles met hem praten; zelf als hij zich afvraagt waarom ik in zulke details moet vertellen hoe sommige dingen gaan in mijn leven (bijvoorbeeld toen ik enkele weken terug mijn spiraaltje moest laten vervangen in het ziekenhuis). Ik durf mijn man te vertellen dat ik momenteel op mijn zwaarste gewicht ooit zit en er erg mee zit en soms geen uitweg in deze moeilijke weg zie. Het is dé man waar ik oud mee wil worden en hij net zo oud met mij.

Hij belooft mij om altijd bij mij te blijven. Hij verzekert mij dat hij mij nét zo mooi vindt als toen we elkaar leerden kennen (al lijk ik niet echt meer op die oude Vanessa). Hij steunt mij in alles wat ik doe.

Ik voel mij zó gelukkig met deze man. Los van het feit dat hij enorm knap is- hij heeft engelengeduld, de béste vader voor mijn kinderen is ie én mij intussen van A tot en met Z kent. Ik knijp mijzelf in mijn armen af en toe om zeker te weten dat ik niet droom en knijp hem af en toe ook in zijn arm zodat hij ook weer even weet met wie hij te dealen heeft.

Op naar de volgende 14 jaren.. El, je bent en blijft mijn allessie…