Ik maak mij zorgen. Best wel veel zorgen. Dat mensen misschien vinden dat ik overdrijf of ‘ja maar dan kan je niets meer doen in het leven-zeggen’ mogen ze zelf weten. Sterker nog, ik heb ze niet om hun mening gevraagd dus die mogen ze (voor zich) houden. Maar ik maak mij dus zorgen om het hele covid gebeuren. Want het gaat niet persé de goede kant op. En dat is deels aan de samenleving te danken. Want ik vind en zie om mij heen dat mensen minder hun best doen.

Gistermorgen werd ik vroeg wakker. Ik had de intentie om uit te slapen maar toen ik mijn ogen open deed was het net half negen geweest. Opnieuw in slaap vallen lukte niet dus besloot ik maar het beste ervan te maken en een lange wandeling te maken, goed voor mijn rug en mijn stappenteller eindstand. Toen ik na anderhalf uur moe maar voldaan thuis kwam besloot ik om mijn rug de ruststand te gunnen en scrolde ik door mijn social media berichten. Mijn oog stuitte op een bijzonder bericht. Namelijk dat mijn ex-partner werd getagd in meerdere berichten waarin stond dat zijn broertje overleden was. Omdat ik hier erg van schrok besloot ik verder te zoeken en kon ik niets anders dan concluderen dat het waar was. Niet lang geleden raakte ik op een vreemde manier al mijn telefooncontacten kwijt dus kon ik mijn ex niet rechtstreeks bereiken. Maar ik kon zijn ex wel een berichtje sturen dus deed ik dat.

Zij was het die bevestigde dat hij inderdaad was overleden. En niet veel later stond in de online krant dat er een 19e Covid slachtoffer was gevallen en gezien de details kon ik eruit halen dat het om het broertje van mijn ex ging. Ik ben niet alleen verdrietig maar ook boos. Ik ben boos omdat ik nog steeds mensen hoor zeggen dat het maar een griep is. Ik ben boos omdat nu ik deze blog schrijf ergens in de straat een feest met veel bombarie en hard muziek en veel geschreeuw gegeven wordt. Ik hoor lage IQ/egoïstische kreten als ‘corona-moe’ en ‘ik haat het om naar de supermarkt te gaan want je moet verplicht een winkelkar gebruiken’. Ik wil niet eens meer boodschappen doen omdat veel mensen geen rekening meer met je 1,5 meter ruimte. En ja, ik vind het ook onbegrijpelijk dat mensen zo nodig op vakantie moeten want hallo, het is nú gewoon de tijd niet. Ik vind het onbegrijpelijk dat er lange files naar stranden als Scheveningen en Zandvoort zijn. Hoe moeilijk is het om al is het niet voor jezelf maar vooral voor anderen verantwoordelijk te zijn?

Ik ga niet pretenderen dat ik de hele dag binnen zit want dat is ook niet zo. Ook ik doe boodschappen als het moet maar zoveel mogelijk in 1 supermarkt, alleen en op de momenten dat het rustig is. Heb ik echt wat nodig bij de Hema dan ga ik er natuurlijk naartoe. Maar als ik zie dat het ergens druk is maak ik rechtsomkeert. Zomervakantie 2020? Natuurlijk wilde ik graag naar mijn familie toe op Curaçao maar het is mijn inziens gewoon de tijd niet ervoor. Drukke incheck balies en overvolle vluchten op Schiphol. Pretparken? Niet in 2020. Een weekje in een Centerparcs huisje? Op een of andere manier zijn de prijzen net als desinfecterende handgel opeens verdriedubbeld. Daarnaast komt iedereen op dat idee en ga ik niet hutje mutje met anderen zitten waarvan ik niet weet hoe nauw ze het wel of niet nemen met de maatregelen. En nee, mijn kinderen zijn niet zielig. We zijn gewoon voorzichtig. De kinderen steppen er op los, gaan lekker zwemmen in het kleine meertje waar wij aan wonen of wij maken rond een uur of 8 in de avond een boswandeling.

Ja, mijn- maar iedereen hun leven is inderdaad beperkt. Gezondheid boven alles in mijn optiek. En alleen met z’n allen krijgen we het onder controle, kunnen we rekening houden met de kwetsbaren onder ons. Voor sommigen, zoals het broertje van mijn ex-vriend is het helaas te laat. Ik sta met een zwaar hart op en ik ga met een zwaar hart naar bed. Ik denk aan zijn moeder die binnenkort haar jongste zoon moet begraven. Ik denk aan zijn vader die en met zijn eigen verdriet zit maar er ook moet zijn voor zijn vrouw en zijn oudste zoon. En ik denk aan mijn ex die een speciale band met zijn broertje had. Die hij nu zo plotseling moet missen. En moet rouwen tegelijkertijd.

Deze blog is ter nagedachtenis van J.W: rest in power.