Zij die mijn rust verstoort

Soms, heel soms crash je als moeder. Dan moet je echt even ergens gaan liggen, maakt zeker niet uit waar en wil je maar één ding en dat is je ogen héél eventjes sluiten. Vandaag had ik zo een moment. Ik stond vroeg, héél vroeg op en tippelde naar beneden. Het laatste wat ik wilde was mijn kinderen, lees: dochter, wakker maken en dat lukte. Om vijf voor half acht trok ik de voordeur achter mij dicht voor een heerlijke ochtendwandeling van ruim zes kilometer. Iedere zaterdag stap ik op dit tijdstip naar buiten om met de moeder van een kennis, ook Antilliaanse van afkomst, te gaan wandelen. Maar zowel zij als ik hebben wat extra motivatie om onze loop frequentie iets op te hogen: haar dochter trouwt over enkele maanden en zij wilt een prachtige jurk aan, maar om in die jurk te passen moet zij toch echt nog extra kilometers lopen (zegt zij zelf want ik zie het niet) en ik, tja ik heb mijzelf weer hervonden in de laatste maanden en sport sowieso minimaal vier keer in de week. Hoe meer ik beweeg, hoe beter.

Ik was dus al vroeg op pad en toen ik thuis kwam, waren mijn monstertjes uiteraard al wakker. Veel rust had ik niet want het is vandaag Vaderdag en de zelfgemaakte croissantjes moesten nog gemaakt worden. Er moesten nog eitjes worden gekookt (niet te hard en niet te zacht) en de cadeautjes moesten nog worden ingepakt. Ik ben een last-minute person. Ik stond dus in de keuken als keukenprinses, schotelde al het leuke wat wij hadden gemaakt voor aan mijn man en ging daarna snel onder de douche zodat wij bij mijn schoonfamilie op bezoek konden gaan. O ja, ik moest nog even de was ophangen tussendoor. Eenmaal bij de schoonfamilie kon ik even relaxen, dat alleen al was heerlijk. Lekker buiten zitten, kijkend naar het water en alle bootjes die voorbij kwamen varen.

Maar wij zaten aan een strak schema want dit weekend waant ons dorp in de jaren ’40 – ’45. En om 13 uur zou ons strand gebombardeerd worden. Dus reed ik er snel naar toe met zoonlief en kwamen net op tijd aan. Nadat ons strand was gered, reden wij naar huis zodat ik even een hapje kon eten. Daarna was het weer werk aan de winkel want mijn zoon wilde nog een legerkamp van dichtbij bekijken, zien hoe er gevochten werd, een demonstratie zien van diverse geweren en kanonnen en met een tank door ons dorp rijden. Ik fietste van hot naar her met mijn zoon en vroeg mij af hoe het kwam dat ik hem niet kon bijhouden op de fiets. Het was ook vreselijk benauwd en warm en ik wilde op het laatst maar één ding en dat was naar huis gaan. Maar ik had mijn dochtertje een ijsje beloofd dus na afloop fietste ik naar de supermarkt en pas tegen een uur of half vijf was ik eindelijk thuis.

Ik moest dus echt bijkomen! En ik dacht dat ik dat kon doen door naar boven te sluipen met mijn tablet. Missie 1 was geslaagd. Ik nestelde mij op ons bed en begon met het kijken van een Netflix serie (heb je interesse in welke serie ik keek, mag je mij een mail sturen). Maar ik was zómoe dat ik het volgens mij maar vijf minuten volhield. Ik kon nog nét op pauze drukken en viel direct in een heerlijke slaap.

Maar dat heerlijke roesje duurde niet lang. Want ongeveer een kwartier later, ik was onbewust waarschijnlijk nog een beetje wakker, hoorde ik in de verte een deur opengaan en een seconde later stond mijn dochter naast mijn bed en had zij zich al half op mij gestort. Het was heel lief hoor, dat aaitje over mijn wang en haar lief stemmetje maar ik sliep net!

En zo werd mijn powernap diep verstoord. Het was niet de eerste keer. En het zal ook niet de laatste keer zijn want schijnbaar hoort dit bij het moeder-zijn. Hoe durfde ik tussendoor even te slapen? Hoe haalde ik het in mijn hoofd om maar te denken dat mijn missie zou slagen? Intussen zijn wij drie uurtjes verder na dit incident. Ik heb er met mijn dochter over gesproken, mijn man heeft er met zijn dochter over gesproken maar wij weten beiden dat het eigenlijk geen effect zal hebben maar het het meest pedagogisch verantwoord was om het wel te benoemen.

Over een paar uurtjes mag ik naar bed en deze keer zal mijn missie wel slagen want onze kinderen liggen dan zelf in dromenland. En op een dag als vandaag is dit euforisch gevoel méér dan welkom…