Ooit zo klein, nu zo groot

Ik ben net als alle andere opvoeders die mijn blogs lezen, ook gewoon een opvoeder. Omdat ik 6 ½ jaar in de schoolbanken heb gezeten om alles te leren over de opvoeding, opvoedstijlen en alles wat bij de opvoeding komt kijken betekent niet dat je dan alles weet want ik heb de belangrijkste opvoedles geleerd toen ik zelf moeder werd. En dat was: opvoeden leer je als je opvoeder bent. Toen ik zelf nog geen moeder was, gaf ik ook opvoedadviezen. En dat vond ik leuk en ik kon het goed overbrengen. Maar je gaat het pas écht voelen als je ook in dezelfde situaties zit.

Ongeveer 6 jaar geleden, toen mijn vader ziek was en steeds zieker werd, ging ik zo vaak als ik kon met hem mee naar de regelmatige controles en bezoeken naar de oncoloog. Mijn vader zei toen iets wat ik mij tot de dag van vandaag nog herinner. Hij zei namelijk dat hij nu de patiënt was in plaats van de dokter en dat hij zich nu pas echt goed kon inleven in zijn patiënten die soortgelijke behandelingen hadden ondergaan. Nu wens ik geen enkele patiënt toe waar mijn vader en wij als gezin doorheen gingen, maar ik concludeerde hieruit wel dat ervaringsdeskundigen hun boodschap beter kunnen overbrengen. Niet geheel onlogisch.

Ook ik maak dus opvoeddillema’s mee en begrijp heel goed in welke situatie ouders zitten als zij graag advies willen over hun driftige of niet luisterende kinderen. Want ondanks dat ik orthopedagoog ben, heb ik ook driftige kindjes gehad, kindjes die zichzelf op de grond gooiden in de supermarkt als zij dat ene snoepje niet mochten. Regelmatig maak ik het mee dat een ouder aangeeft niet op dezelfde opvoedlijn te zitten als zijn/haar partner. Mijn man en ik zitten redelijk op dezelfde lijn maar helemaal op dezelfde lijn zitten bestaat niet. Er is altijd wel iets wat jij net even anders doet dan je partner en gelukkig maar want kinderen zien op deze manier dat er niet maar één (opvoed)weg is die naar Rome leidt.

Zo ook een recent voorbeeld: ik was op een vrijdag een halve dag weg in verband met een begrafenis. Het was deze dag prachtig weer. Onderweg bel ik regelmatig met mijn man om én zijn stem te horen (ja, zelfs na 11 jaar huwelijk en 13 jaar samen) én om te vragen hoe het met de kindjes gaat (natuurlijk ook direct een mini-check hoe hij het als vader doet). Mijn man deelde mee dat onze dochter lekker aan het spelen was en dat onze zoon alleen met de buurjongen naar het strand was. Ik schrok mij wezenloos en had moeite om het stuur vast te houden op de snelweg: alleen naar het strand??? Wacht eens even; was onze zoon niet pas 10? Moest hij niet een redelijk drukke weg oversteken? En water is ontzettend gevaarlijk: er moet a-l-t-i-j-d een volwassene aanwezig zijn als kinderen in de buurt van water zijn. Hoe dan? Deze vraag stelde ik dus voorzichtig aan mijn man. Ook hij zat met het dilemma maar zei ook: “ik kon je niet even bellen om te overleggen want je was bij een begrafenis. Daarnaast: hij is wel al 10”. Helemaal mee eens natuurlijk maar het loslaten kwam even rauw op mijn dak vallen.

Een paar uurtjes later: ik was alweer thuis en zoonlief moest om 17 uur thuis zijn maar hij was er nog niet. “Zie je wel” dacht ik, “hij is er nog veel te jong voor, straks is er wat gebeurd”. Intussen lette ik erop of er traumahelikopters landden aan de overkant bij het strand of dat ik ambulances hoorde maar het was opvallend stil. Mijn man zat het ook niet lekker en ook hij moest schijnbaar wennen aan het loslatingsproces dus vier minuten over vijf stapte hij op de fiets om op zoek te gaan naar de jongens. Wij hielden telefonisch contact. Ik moest een kwartier later weg om te gaan sporten maar wachtte er nog even mee. De telefoon ging nogmaals en voor mijn man wat kon zeggen vroeg ik of hij de jongens al gespot had. Het was een positief antwoord. Ik zag mijn man terugfietsen en zag in de verte zoonlief aan komen lopen. Op zijn gemak slenterde hij met zijn vriend, in zijn zwembroek, zonder shirt aan en met een rugtas op zijn rug. Ik observeerde mijn zoon en dacht: “hij wordt écht groot”.

Vorige week zondag was ik lekker een dagje met mijn vriendinnetje L. op stap in Amsterdam. Ook op deze dag was het heerlijk tropisch weer. Ik belde manlief om én zijn stem weer te horen én om te horen hoe het met de kindjes ging. Zijn antwoord: “ik ga zo zwemmen met de jongste en de oudste is alleen naar het strand met zijn vriend”.

Opvoeddilemma’s zullen er altijd zijn en het loslaten is toch eerder begonnen dan gedacht.