Vandaag kreeg ik van Facebook een berichtje. Eigenlijk een herinnering. Twee jaar geleden, vandaag op de dag, stapte ik in het vliegtuig om- hopend- op tijd te zijn voor jouw geboorte. Ik kwam aan, liet mijn koffers in de auto staan en snelde naar je moeders buik. Gelukkig. Je zat er nog in. Maar niet voor lang meer want je mama fluisterde dat je reis naar ons toe begonnen was. ik was op tijd. En maar net.

Iets meer dan 24 uur later werd je geboren. De hele nacht was ik wakker en keek ik op mijn telefoon. Je kwam niet vanzelf en zorgde ervoor dat je mama hard voor je werkte. Een waterbevalling? Je zag het niet zitten. Een ritje in de ambulance wel. En toen je er eenmaal was, moest je moeder toch nog naar de operatietafel. Intussen lette je papa heel goed op jouw én zag ik je voor het eerst.

Ik kan je zeggen dat ik direct verliefd op je was. ik keek naar je en zag direct je opa, opa Vlieger. Dezelfde Chinese oogjes, dezelfde knippersnelheid, een kleine Chinese indiaan met veel haar. Ik hoorde toen ook direct je naam. En sindsdien, op 25 juni 2017, ben ik zwaar verliefd.

Drie weken lang bleef ik heel dicht bij je in de buurt. Ik was gekomen om bij je te zijn, niet om anderen te zien. Hooguit twee uurtjes bleef ik soms weg maar ik sliep in de kamer naast je, ik gaf je midden in de nacht een flesje, ik zong en zong en ik verschoonde je piepkleine luiertjes. Ik was opeens terug in de tijd. Toen ik moeder werd. Toen ik nachten niet sliep. Toen ik onzeker was. Alleen, deze keer was je niet van mij. Op één of andere manier leek je toch op mij. Zelfs je papa en je mama zeiden het. Je leek een beetje op mij.

Ik heb intens van je genoten in de eerste 20 daagjes van je leven, ik week het liefst niet van je zijde. Maar ik moest ook weer weg en dat viel zwaarder dan verwacht. Maar het gaf ook een katalyserend effect; je mama zei namelijk tegen mij: “zo. En nu is de baby er. Je hebt beloofd dat als er ooit baby’s komen, je naar hier verhuist.” En ben ik sinds je geboren bent hard bezig om bij je in de buurt te wonen.

En dan word je morgen weer twee. Intussen loop je, je begint te praten. Je hebt je eigen persoonlijkheid en houdt van tuinieren. Als ik je vraag om mij kusjes te geven, geef je mij kusjes. Ik zit nog graag met je in je schommelstoel totdat je in slaap valt maar vind het ook heerlijk om naar de zee en de dierentuin met je te gaan.

Lieve Imani Nasir, morgen word je alweer twee. Twee niet te beschrijven prachtige jaren. 24 maanden van puur geluk. Want ik voel mij gelukkig. Iedere keer als ik naar je kijk, liedjes voor je zing of samen met je ga zwemmen. Iedere keer als je naar mij kijkt, mij kusjes geeft en ik naar je kijk. En weet je wat het allermooist is? Dit is nog maar het begin!

Twee alweer. Twee kaarsjes uitbranden. Ik kan met alle vertrouwen zeggen dat deze laatste twee jaren mijn leven verrijkt hebben. Pabien neefje I.