Moeder-dilemma’s
Ik heb het gevoel dat velen een verkeerd beeld van mijn leven hebben. Omdat ik een bezige bij ben, hebben mensen het idee dat ik de hele dag, iedere dag van de week bezig ben. En niet stil kan zitten. Dat laatste lukt mij wel. Maar ik ben inderdaad geen fan van te lang stilzitten en niets doen. Ik ben het liefst ergens mee bezig en moet mijzelf dwingen om het rustig aan te doen. De rughernia waar ik momenteel mee kamp is los van de pijn voor mij een hekelpunt. Door de bijwerkingen van de pijnmedicatie kon ik vrij lang niet echt bepaald helder denken. Enorm vervelend. Want dat hield ook in dat ik mij noodgedwongen ziek moest melden. En voor iemand die zelf met koorts gaat werken, is ziek melden niet het meest vanzelfsprekende wat ik doe.
Daarnaast ben ik ook enorm leergierig. Ik leer graag en veel. Eigenlijk raak ik nooit uitgeleerd, dat zou voor mij echt funest zijn. Dus moet ik mijzelf vaak een halt toeroepen als ik weer fantaseer over vier-jarige opleidingen. Zo dook ik een jaar of 10 geleden in de wereld van het studeren van geneeskunde. Ongeveer vier jaar geleden in de wereld van de studie verloskunde (nog steeds een droom), daarna dacht ik weer aan een studie Rechten, om uit te komen tot het besef dat ik mooie studies achter de rug heb, deze ook echt bij mij passen en ik mij moest gaan verdiepen in de verdieping. Daarom besloot ik in december de opleiding tot hoogbegaafdheid-specialist te volgen. Geweldige studie want, ik heb nog nooit zoveel hoeven te lezen en leren. We werden lastig gevallen met interessante huiswerk opdrachten waar ik nooit korter dan twee uur achter elkaar mee bezig was. Degenen die mij kennen weten dat ik niet zomaar een Word documentje zou terugmailen. Nee, hele infographics en presentaties werden er gemaakt. Als ik mijzelf een afstudeercijfer had kunnen geven, was ik in de buurt van het cum laude afstuderen gekomen. Ik nam deze opleiding gewoon heel serieus.
Ik zit dus in een studie-flow. De ene leuke uitdaging na de ander komt momenteel binnen. Aangezien ook ik niet alles tegelijk kan doen, heb ik sommige kansen even moeten parkeren: één ding tegelijk. Ik ben inmiddels al drie weken klaar met mijn opleiding. Eigenlijk best wel lekker om even geen opdrachten te hoeven maken en uren achter mijn pc wetenschappelijke artikelen te hoeven lezen. Kon ik mij even meer concentreren op mijn herstel. Maar… ik zou Vanessa niet zijn als ik stil zou zitten. Dus begin ik volgende week aan een trainingstraject waar ik echt een hele week in een hotel zal zitten om dagelijks, en ook in het weekend opgeleid zal worden. Er ging een zwaar sollicitatietraject aan vooraf. Ik moest een vlog inleveren waarin ik diverse vragen beantwoordde- in het Engels, ik moest op sollicitatie gesprek met 2 mensen tegenover mij- nou niet letterlijk dan want ze werken beiden in Australië dus werd het een Skype sollicitatiegesprek, én er werden om diverse referenties van collega’s of mensen met wie ik ooit samenwerkte, gevraagd. Ongeveer twee weken later kreeg ik het verlossende nieuws dat ik tot het trainingstraject was toegelaten. Geweldige kans weer en iets waar ik enorm naar uitkijk.
Maar hier zit het dilemma. De opleiding duurt een week en is ook middenin de week dat de kinderen hun laatste schooldag hebben. Ik zou niets liever hebben dan aanwezig zijn op hun laatste schooldag en hun eerste vakantie dag. Maar dat kan dus niet. Daarnaast heb ik een zoon in groep acht die net op mijn eerste opleidingsdag, symbolisch afscheid neemt van school. Alle schoolkinderen van groep 1 tot en met 7 maken een boog op het schoolplein waardoor alle groep 8 kinderen doorheen zullen lopen. Zo zullen ze uitgezwaaid worden en zal hun laatste schooldag op de basisschool afgerond worden. En nét deze dag start ik dan met de opleiding. Nu heb ik een enorm sterk gevoel dat ik bij mijn zoon moet zijn. Ik heb mijn zoon op zijn eerste schooldag naar school gebracht en ik wil er ook zijn als hij zijn laatste schooldag op de basisschool afrondt.
Wat te doen? Het is een lastige. Want ik ben professional maar nóg belangrijker, ik ben ook moeder. Dit is uiteraard niet het enige opvoed-dilemma waar ik mee zit. Heel soms verlang ik naar een hele andere baan of het zijn van een thuis-moeder waardoor ik geen enkele mijlpaal mis en waar ik ieder schooluitje mee kan. Maar dan veeg ik die gedachte al heel snel van de tafel: ik voel mij een betere ouder omdat ik ook werk en mijzelf kan ontwikkelen op diverse gebieden. Ik weet en respecteer dat het voor iedere ouder anders aanvoelt en is. Ik denk dat ik dit weekend maar heel goed ga nadenken hoe ik op twee plekken tegelijk kan zijn volgende week. Ik ben een multitask-queen maar zó ver ben ik helaas nog niet. En ik weet ook dat dit niet het laatste dilemma zal zijn waar ik tegenaan loop. Ach, ouderschap…het houdt je van de straat!