Sinds ik schoolgaande kinderen heb die in Nederland naar school gaan, weet ik dat het voor groep 8-ers een traditie is om op kamp te gaan. Gemiddeld drie dagen lang gaan kinderen fietsend naar hun plek van bestemming, waar ik woon meestal naar Friesland, om daar drie dagen lang allerlei activiteiten met hun klasgenoten mee te maken. Eén van de laatste gezamenlijke activiteiten met kinderen waar je meestal acht jaar lang samen in een klas mee heb gezeten. Groepjes en niet-groepjes die het met elkaar moeten weten te vinden want ze ontbijten, slapen en zwemmen samen.

Mijn oudste kwam pas in Nederland wonen toen ze al op het middelbaar onderwijs zat. Een schoolkamp had ik dus nog nooit meegemaakt. Tot dit jaar. Zoonlief zit in groep acht en wij hebben hem het afgelopen jaar zien transformeren. Van een rups tot een vlinder. Een kind die zich goed voelt in deze klas. Een jongen die zich staande houdt in alle ruzies die zich bijna dagelijks afspelen tussen meiden uit de groep. Aangezien de ruzies altijd online plaatsvonden, trok mijn zoon zich er niets van aan. Samen met nog een jongen uit de klas waren zij de enigen die geen mobiel hadden toen ze naar groep acht gingen. Nee, het is niet zielig. Nope, wij voelden ons geen slechte ouders. We vonden het gewoonweg niet nodig en nadat we het één keer hadden uitgelegd, hoefden we het niet nogmaals uit te leggen. We wonen in een dorp én hebben een huistelefoon. Wilde hij met een vriendje babbelen dat stap je óf op de fiets óf je pakt de huistelefoon maar.

Maar toen zijn verjaardag naderde en we hem vroegen naar zijn cadeauwensen, vroeg hij uiteraard om een telefoon. En aangezien hij eind maart jarig was en hij enkele maanden later naar het VO zou gaan, stemden we ermee in. Van mijn werk had ik een aantal bol.com cadeaubonnen gekregen en ik bewaarde ze voor een special occasion. Ik vond dit een mooi doel en op een koude doordeweekse avond ging mijn man online op zoek naar een tweedehandsje. We vonden ze tweedehands vrij duur. Voor een paar tientjes extra konden we al een nieuwe scoren dus zochten we op het merk Huawei. En nee, wij vinden het absoluut niet nodig om onze kinderen absurd dure telefoons te geven alleen omdat het een bekend merk is. De toetsen zijn meestal hetzelfde en je stem verandert niet in goud als je telefoon duurder is. Dus werd het een Huawei. In combinatie met de bonnen die ik maar al te graag inleverde, kwam onze rekening uit op vier tientjes bijbetalen. Dat noem ik nou een goede deal.

Maar goed, ik dwaal vreselijk af. Het ging erom dat onze zoon opeens groot werd! Hij ging vragen stellen over de puberteit, we gingen op zoek naar een middelbare school. Hij vroeg een telefoon voor zijn verjaardag en vroeg voor de honderdste keer wanneer hij nou eindelijk een fiets met versnellingen kon krijgen. En hij keek dus uit naar kamp. En wij daarom ook. Fastforward naar vandaag. Mijn zoon is al drie dagen op kamp. Of ik zenuwachtig was als ouder? Nope! Ik was excited want hij was het ook. En wat is mooier dan meegaan in de blije emoties van je kind? Niets! Dus was ik nét zo enthousiast als hij. Was ik niet bezorgd? Helemaal niet. Want deze blog krijgt een twist.

Enkele maanden geleden kreeg ik een app van de juf van mijn zoon. Of hij het telefoonnummer van mijn man mocht krijgen omdat zij hem wilde vragen of hij mee wilde op kamp. Als begeleiding. Ik vond het wel wat voor mijn man. Maar mijn man twijfelde eventjes. Zoveel verantwoordelijkheid, zoveel kinderen. Maar hij ging overstag. En dus ging hij mee. Samen met een andere vader en twee juffen. Ik krijg af en toe een app en hij vindt het hartstikke leuk. Kent inmiddels alle namen van de 30+ kinderen. Heeft van diverse meisjes al een make-over gekregen en dus is zijn haar gedaan en hij kreeg een groen maskertje op. Heeft al wat BHV technieken kunnen uitvoeren. En zorgt er dus voor dat ik met een gerust hart mijn zoon naar kamp kon sturen.

Als moeder maakte ik er een big deal van. Onze zoon drie dagen op kamp naar Friesland! En dat fietsend! Maar zoonlief keek er het hele schooljaar naar uit en belde mij één dag een minuut op. Je leest het goed: één minuut. En gaf toen zijn vader weer aan de telefoon. Waar gaat de tijd naartoe?

Kleine jongens worden groot. Op naar het volgende avontuur wat de middelbare school heet. Ik schrijf er vast verschillende blogs over.