Eén van de grappige dingen van Facebook is dat ze je platgooien met herinneringen. Herinneringen van een jaar, twee, tot wel vijf jaar geleden. Zo krijg ik sinds enkele dagen, sinds 31 mei om precies te zijn meldingen van Facebook dat mijn sabbatical ging starten. Ahh, mijn sabbatical. Inmiddels precies een jaar geleden. Iets waar ik zelf nooit aan had gedacht. Tot ik een melding van onze personeelszaken afdeling kreeg eind 2017. Ik had enorm veel overwerk uren en de bedoeling was dat ik die binnen twee maanden terug zou schroeven naar nul. Onbegonnen werk uiteraard aangezien ik ongeveer drie maanden aan overwerkuren had gemaakt. Zou ik ze laten uitbetalen? Maar dan zou ik bijna de helft aan de Belastingdienst moeten uitbetalen bedacht ik mij toen. Misschien niet zo een aantrekkelijk idee. Tot het idee van een (mini) sabbatical werd geboren. Ik legde het voor aan onze directeur en hij vond het prima.

Een mini sabbatical inderdaad want ik hoor wel eens van dappere mensen die een break van een jaar nemen. En dit ging maar om drie maanden. Toen het idee zich eenmaal in mijn hersenen vastpinde, kwam het er ook niet meer uit. En als ik drie maanden niet zou gaan werken, moest ik dan ook direct weg uit Nederland. Anders zou ik mij gaan vervelen en toch gaan werken. En waar ga je dan uiteraard naar toe? Naar je geboorte-eiland. Mét je kinderen uiteraard. Maar zonder mijn man want a) hij had niet zoveel overuren gemaakt want hij houdt zich zeer netjes aan zijn 32-urige werkweek en b) hij zou zich juist dáár gaan vervelen. Het bleek niet zomaar te gaan als je schoolgaande kinderen hebt. Maar als medewerker van een GGD had ik dat natuurlijk al door. Het lukte mij binnen twee maanden om vrijstelling te krijgen van de huidige school en om ze in te schrijven op een school op Curaçao. En toen kon het plannen écht gaan beginnen.

Inmiddels is het vandaag precies een jaar geleden dat ik aankwam op Curaçao en mijn sabbatical écht begon. Wat heeft het mij precies gebracht? Heel veel eigenlijk. Ten eerste tijd met mijn familie. Ik ben een familiemens en ik had mijn sabbatical zo gepland dat ik er zou zijn voor bijzondere dagen. De sterfdag van mijn vader. Die had ik nog nooit meegemaakt op het eiland waar hij zijn laatste adem nam. De plek waar mijn hele familie woont. De plek waar zijn as in zijn favoriete sigarendoos zit. Alleen dat al vond ik bijzonder. Een paar dagen later. Nichtje Ziva viert haar verjaardag. De laatste keer dat ik haar verjaardag vierde was toen ze één werd. Mijn vader was net twee dagen daarvoor gecremeerd en zo doende was ik dus toevallig op het eiland. Evengoed werd het een leuk feestje met de beste goochelaar van het eiland. Iedere verjaardag komt hij nog op haar partijtjes. Deze keer werd ze zeven en mocht ik er zijn samen met mijn kinderen. Vaderdag. De laatste keer dat ik dat had gevierd was op het eiland, lang voordat mijn vader ziek werd. Deze keer hadden wij een BBQ met mijn broer, pleegbroer en zwager. Mijn man was enkele dagen daarvoor weer vertrokken naar Nederland maar wij hadden het als gezin al vervroegd gevierd. Toen ik op vaderdag wakker werd en naar de woonkamer liep, zette ik mijn hand op mijn vader zijn sigarendoos en wenste ik hem een fijne papa-dag. Neefje Imani wordt 1 jaar. Geen enkel woord kan uitdrukken hoe bijzonder het was om er te zijn op zijn verjaardag. Ik weet, één jaar is grote-mensen-feest en dat was het ook maar om er te zijn om zijn eerste levensjaar te vieren, was magisch. Ik was er ook toen hij geboren werd en nu was ik er ook een jaar later, dat gevoel is niet te beschrijven.

Mijn moeder haar verjaardag. Altijd bijzonder om mee te maken en ook deze keer weer waren er wat vriendinnen uitgenodigd en kon ik helpen in de keuken. Een hele week non-stop op mijn neefje passen. Mijn zusje ging namelijk op een pre-honeymoon naar New York met haar aanstaande man. En dan als klap op de vuurpijl; mijn zusje haar bruiloft. Ik heb haar kunnen helpen waar ik kon, ik was erbij, ik mocht haar getuige zijn: het is niet te beschrijven.

Maar ik heb ook quality tijd gehad met mijn andere beste vriend Luís. Samen naast elkaar liggen, bakken thee drinken bij Starbucks, op zoek naar een mooie jurk voor mijn zusje haar bruiloft (uiteindelijk kocht ik er drie tot ik de ware vond), samen lachen en zwemmen maar vooral samen zijn. Ik heb mijn nichtje eindeloos vaak gezien, ik ging spontaan een aantal keer in de week rond een uur of vijf in de middag met alle kinderen naar het strand. Ik sjokte met ze door onze enige echte shoppingmall en ik heb mijn kinderen eindeloos verwend met ijsjes.

Ik heb heerlijk avond na avond naast mijn moeder geslapen, aan de kant van mijn vader. ik heb toch gewerkt maar dan vanuit mijn eigen bedrijf en heb veel gegeven aan het eiland en allemaal pro-deo. Ik mocht op de tv praten over de gevolgen van armoede op kinderen, ik mocht gastdocent zijn voor een coach-opleiding, ik mocht een webinar opnemen en ik gaf een opvoedlezing aan ouders. Ik ging met mijn kinderen in een superklein vliegtuig naar Bonaire en samen hebben we het prachtige eiland ontdekt, ik kwam tot de conclusie dat het tijd was om baan twee op te geven, het idee voor een kinderboek werd geboren én ik gaf gedurende drie weken thuisonderwijs aan mijn kinderen.

We hebben eindeloos veel gezwommen, als schooluitje nam ik mijn kinderen mee om te gaan zwemmen, om naar flamingo’s te kijken, gingen we naar het land wat mijn vader ooit kocht en reed ik naar het beeld wat de afschaffing van de slavernij representeerde. Ik gaf mijn kinderen de kans om naar een zomerkamp te gaan waar ze met lego bestuurbare robots maakte, ik haalde ze, met uitzondering van één dag iedere dag op van school en bracht ze ook iedere dag naar school en ik voerde serieuze gesprekken met een werkgever waar ik nog steeds heel graag wil gaan werken.

Ik maakte afspraken met vrienden die ik al jaren en jaren kende en nam de tijd om weer bij te kletsen en ik sliep de eerste dagen van mijn sabbatical enorm veel- alsof ik moest onthaasten. Ik ging in de ochtend als onze kinderen op school waren zwemmen met mijn man, samen ontbijten of lunchen en vierde apart van mijn man want hij was inmiddels terug in Nederland, ons 12-jarige huwelijk.

Drie maanden non-stop met mijn familie zijn was werkelijk waar een cadeau. Ik zou het zo weer opnieuw doen. Inmiddels dus weer een jaar geleden maar zo voelt het niet. Want het allermooiste van deze mini sabbatical was dat het helemaal niet snel voorbij was. ik heb iedere dag intens genoten van de dagen die ik heb gehad en het nagenieten, nou, dat doe ik nog steeds. Voor mij een prachtige conclusie want dit betekent dat het precies zo is gegaan als ik mij voorgesteld had!