Als moeder van drie kinderen, waarvan ik twee gebaard heb, heb ik in mijn jonge levensjaren (!) al behoorlijk wat pijnepisodes meegemaakt. Zo bleek zoonlief een week voor zijn geboorte in stuit te liggen. Van mijn vader en moeder had ik horrorverhalen gehoord over hoe de gynaecoloog had geprobeerd om mijn zusje in mijn moeders buik te draaien. Het bleek geen pretje te zijn. Toen ik zo een 30 jaar later samen met mijn vader bij de gynaecoloog in het ziekenhuis was, maakte ik het hem duidelijk: aan mijn lijf, buik en baby géén getouwtrek. Gelukkig dacht de gynaecoloog ook hetzelfde: ik was al 38 weken zwanger en de kans dat het zou lukken om de baby te draaien was nihil. Daarnaast vond de beste man dat mijn heupen breed genoeg waren voor een vaginale bevalling (thanks mister!) en dat er genoeg vrouwen gewoon konden bevallen van een stuitligging. Natuurlijk kreeg ik een hoop ongevraagd advies over mij heen variërend van “er zijn zoveel risico’s”, “ga voor een keizersnede” tot aan “het is extra pijnlijk”. Maar ik luisterde naar het advies van deze geleerde man én mijn vader, gepensioneerd chirurg.

Over het laatste ongevraagd advies kon ik uit ervaring natuurlijk niet meepraten. Want, blijf ik zeggen: bevallen doe je niet tijdens het thee-uurtje met een koekje erbij. Het doet pijn. Punt. Uiteindelijk duurde de bevalling 12 uur- een mooie tijd voor een eerste bevalling, en omdat het een stuitbevalling was, wilden veel artsen in opleiding meekijken. Alles voor de wetenschap. En mochten ze mijn kind niet aanraken toen hij heel langzaam uit mij gleed omdat hij door schrik een hap adem kon halen en zijn hoofd er als laatste uitkwam. Dochterlief was wel een thuisbevalling (hoera) maar bleek flink vast te zitten omdat mevrouw tien en een halve pond bleek bij de geboorte. Een complete peuter dus. Maar, het is waar wat ze zeggen: de vreselijke pijn vergeet je als je je kind in je armen houdt.

Ik weet dus wat pijn is. Zo viel ik op mijn 15^de van mijn paard en kwam ik op mijn rug terecht. Dé reden dat ik vaak rugklachten heb. En ben ik een keer door mijn rug gegaan toen mijn zoon nog net geen twee maanden oud was. Ik was in de supermarkt, bukte om boodschappen onder zijn buggy te zetten en kon opeens niet meer overeind komen. Dát deed pas zeer. Het deed ook zeer toen ik een paar jaar geleden zomaar door mijn enkels zakte op het schoolplein en mijn enkel brak. Het deed pijn toen ik voor de fertiliteitsbehandelingen dagelijks naalden in mijn buik moest prikken. En het deed pijn toen ik vier jaar geleden naar de huisarts ging om mijn spiraaltje even te vervangen. Mijn Dr. McDreamy huisarts kon hem niet vinden, ook niet nadat hij zo een mijnlamp op zijn voorhoofd had gebonden en met een barbecue tang aan het wroeten was in mijn baarmoeder.

Zoals ik al zei: ik heb pijnepisodes meegemaakt. En ik kan wat hebben.

Maar momenteel heb ik last van een hernia onder in mijn rug. Het gekke is, de pijn is vooral onder in mijn bil en in mijn been te vinden. De pijn is zó heftig dat ik niet weet wat mij overkomt. Vaker wel dan niet fantaseer ik dat ik 112 bel, een ambulance mij op komt halen en ze mij direct aan de morfinepomp zetten en ik knocked-out ben. Heerlijk om even pijn-vrij te zijn. Maar de realiteit is anders. Ik vind namelijk dat ik niet serieus genomen werd door mijn arts. Ik kreeg uiteindelijk een pijnstiller die ik samen met 8 paracetamol in mocht nemen op een dag maar na een week kreeg ik daar maagpijn aanvallen van. Dus moest ik daar acuut mee stoppen en kreeg ik maagbeschermers (naar mijn gevoel een week te laat). Ik moest weer aan een ander medicijn in combinatie met paracetamol maar dat deed werkelijk niets. Nu ben ik van nature een positieve persoon maar ik heb een aantal keer flink gehuild. Maar ook dát deed pijn dus moest ik daarmee ophouden. Ik belde nog twee keer naar mijn huisarts en vroeg of ik alsjeblieft naar de neuroloog terug mocht. Weer een week met vreselijke pijn en nog geen afspraak in het ziekenhuis. Dus belde ik na een week weer zelf op en kreeg ik te horen dat ik eind augustus terecht kon zijn bij hem.

Mijn moeder begon zich ermee te bemoeien en gaf mij de opdracht mijn huisarts weer te bellen. Hij geloofde mij bijna niet en belde toen zelf het ziekenhuis op. Ik mocht twee dagen later op bezoek gaan. Intussen liep ik op krukken en had ik geen nachtrust meer. Ik was op maar nog erger, de pijn was niet meer te dragen. Autorijden ging al nauwelijks meer en zitten deed net zoveel pijn. Het liefst wandelde ik de hele dag door mijn dorp want na een kilometertje of twee zakte de pijn  geleidelijk aan weg. De neuroloog nam mij wel serieus. Hij luisterde naar wat ik te zeggen had, deed wat onderzoeken en schreef mij een morfine-achtig medicijn voor. Twee weken niet autorijden stond op het pakket maar ik pakte het met beide handen vast. Helaas deed dit medicijn niet wat het moest doen en had ik net zoveel pijn. Ik belde de neuroloog opnieuw op en mocht mijn dosis verhogen.

Inmiddels leef ik al bijna een maand in een hel. Gelukkig doet deze dubbele dosis, in combinatie met 8 paracetamolletjes op een dag wat beter zijn werk. Ik wandel nog steeds enorm veel en sinds enkele dagen slaap ik ook maximaal vijf uurtjes achter elkaar door tot het weer tijd is om mijn medicijnen in te nemen of dat ik door de pijn wordt wakker geschud. Ik mag nog steeds geen auto rijden maar ik zou het ook niet willen. De bijwerkingen zijn namelijk flink: ik ben vooral in de ochtend erg duizelig, misselijk en heb het gevoel dat ik zweef en er gewoon niet helemaal ben. Zolang ik blijf lopen is het te doen. Het allermoeilijkst heb ik het als ik even ben gaan rusten en daarna weer op moet staan. Dát is niet te doen. Zo moet ik al veranderen van houding en dat lukt mij nauwelijks. Als ik eenmaal op ben gestaan leun ik vaker wel dan niet tegen mijn man en vecht ik tegen de tranen (huilen doet pijn). Ik loop op krukken totdat de pijn wat weggezakt is en ik weer zonder ze kan lopen. Ik zet door want ik moet en ken inmiddels elke zijstraat in het dorp waar ik woon. In de auto zitten doet enorm veel pijn dus doe ik dat ook maar niet meer.

Maar hoe nu verder? Ik ben positief ingesteld dus weet dat het ooit goed komt. Er zijn namelijk ergere dingen op de wereld. Los van een rug die momenteel dwars is, ben ik kerngezond en voel ik mij rijk doordat ik een gezin heb die mij helpt en steunt. Mijn dochter helpt mij iedere ochtend mijn broek en sokken aandoen, mijn man brengt de kinderen momenteel zelf naar judo en mijn moeder appt mij iedere dag hoe het met mij gaat. Over twee weken belt de neuroloog mij op en gaan we het hebben over een plan B indien nodig. Intussen blijf ik wandelen en bewegen en kan ik prima stofzuigen met de stofzuiger in mijn linkerhand en de kruk aan mijn rechterhand. Multi-tasken heet dat. En roeien met de riemen en krukken die je hebt.