Aangezien mijn moeder besloten heeft om op deze Moederdag bij haar vriendinnen te zijn in haar geboorteland en ik dus geen bloemen kan sturen, besloot ik vandaag om ter ere van deze mooie dag een blog te schrijven. Vroeger toen mijn vader nog fysiek bij ons was en we nog als compleet gezin samen woonden, maakte mijn vader van Moederdag een groot gebeuren. The whole works zeg maar. Bloemen werden bezorgd, plannen werden gemaakt over wat er in huis gehaald moest worden en er werden taken verdeeld over wie welke cadeaus moest kopen. Later toen wij groter werden liet hij het denkwerk iets meer aan ons over en gaf hij ons geld om iets moois voor onze moeder te kopen. Ondanks dat mijn vader een grote romanticus was en altijd wist met wat voor een lingerie en bloemen hij mijn moeder blij kon maken, kon hij naar mijn gevoel de plank ook volledig mis slaan. Ik vind namelijk dat je je vrouw op Moederdag- of haar verjaardag- niet kan verrassen met huishoudelijke cadeaus. En naarmate wij ouder werden en dus ook wat meer aandeel hadden in de aanschaf van een cadeau, konden wij ervoor zorgen dat er geen nieuwe strijkijzer, koelkast of fluitketel gekocht werd.

Mijn moeder. Binnenkort 75 maar nog even fit als altijd. Iedere ochtend staat ze vroeg op, doet ze haar slaapkamerdeur open en loopt ze naar de keuken om daar de keukenramen open te doen. Ze zet haar koffie op, de ene keer in de koffiezetautomaat maar soms ook in zo een pruttelbeker op het vuur. In de bijkeuken pakt ze uit de koelkast haar bakje met beleg, beschuitjes en begint ze aan haar ontbijt. Ontbijt in de keuken met uitzicht op de prachtige zee. Radio aan én met haar telefoon of tablet in haar hand. Juist op de plek in huis waar het slechtste internet te vinden is.

Als ze klaar is met haar ontbijt- ze neemt haar tijd- doet ze haar slippers aan en glipt ze haar tuin in. Nu ze een prachtige kleinzoon erbij heeft, doet hij soms ook mee en helpt hij op zijn eigen manier met tuinieren. Ik weet niet anders dan dat er binnen een bepaalde tijdsmarge geen bereik is met Curaçao omdat ze in haar tuin aan het zwoegen is. Met een tuinschaar in haar hand, klaar om dorre blaadjes weg te halen tussen de jonge verse blaadjes die het nog wel goed doen. Lopend met de tuinslag achter haar aan om haar (en die van mijn zusje) planten water te geven.

Mijn moeder is een krachtige en sterke vrouw. De laatste tien jaren zijn niet de gemakkelijkste geweest. Het begon met de diagnose van mijn vader. Ziek en hij wilde geen behandeling. Wat ze aan hem gezegd heeft weet ik niet maar na twee maanden besloot hij er toch voor te gaan en startte hij alsnog. Samen groeiden ze enorm naar elkaar toe in de twee en een halve jaar die hij sinds de diagnose nog kreeg. Vaker wel dan niet zag ik ze samen op bed liggen en waren ze veel aan het praten. Onderdeel van zijn vorm van begeleiding richting zijn dood. Hoe lang ze elkaar precies kenden weet ik in ieder geval niet. Af en toe vroeg ik het aan haar vriendinnen tante Sjaan, tante Norca, tante Liesbeth, tante Nijn en tante Lilian maar iedereen had zijn eigen versie te vertellen. Wat ik wel weet is dat mijn vader eigenlijk een vriend was van ooms Henk en Wim. Mijn moeder was nog heel jong, mijn vader 12 jaar ouder. Ze kwamen van hele verschillende achtergronden maar er bloeide toch wat moois op. Mijn ouders waren minimaal een halve eeuw bij elkaar.

Niet alleen het overlijden van mijn vader zorgde voor verdriet, ook broer Wim overleed nog geen zes weken na mijn vader. We hebben nooit aan oom Wim verteld dat mijn vader overleden was. Twee jaar later verliet oom Henk, haar enige andere broer ook het leven. Beide keren reisde ze naar Miami af om afscheid te nemen van haar broers. De ene keer ging mijn zusje met haar mee, de andere keer vloog ik er naartoe. Helaas liet ook tante Ninon, voor mij tante Nijn, één van mijn moeders dierbaarste vriendinnen, niet lang geleden heel plots het leven. Deze keer pakte ze het vliegtuig naar Suriname voor het afscheid.

tante Nijn

Mijn moeder is altijd positief in het leven blijven staan. Natuurlijk zijn er momenten dat het minder is maar wie heeft deze momenten niet? Maakt dat niet dat je mens bent en mens blijft? Tussen mijn broer en zusje, delen we intussen zes kleinkinderen, sommige biologisch, andere wat minder. Mijn vader zijn wens was dat er goed voor mijn moeder gezorgd zou worden. Dat ze zou reizen als ze dat wilde. Dat ze kon doen en laten wat zij wenste. Na bijna zeven jaar zie ik een moeder die het geweldig doet. Die intussen naar Suriname, Nederland en Amerika is geweest. Canada staat nog op haar bucketlist. Ik zie een krachtige moeder die niet altijd haar kinderen wilt lastigvallen, al geven we aan dat ze dat vooral moet doen als ze hulp nodig heeft. Ik zie een moeder die vaak (schunnige) privé berichtjes of app-jes stuurt naar mijn man, die ze vervolgens op het werk niet durft te openen. Een moeder die een enorm droge humor heeft maar ook korte metten maakt als mensen op haar zenuwen drukken. Een moema die alles over heeft voor haar kleinkinderen en altijd klaar staat als ze opgehaald moeten worden van school of waterballet. Een moeder die de grappigste dingen op internet vindt- zelf mij lukt dat niet. Een krachtige vrouw die het wel redt in het leven en haar mannetje staat. Eén die ik alle liefde, geluk en gezondheid wens.

Lieve mam en moema en tía van mijn kinderen: blijf zoals je bent. Blijf al die geweldige opmerkingen maar vooral ook privé-berichtjes sturen naar wie je ook wilt. Blijf zoveel tuinieren zoals je nu al doet maar blijf vooral nog genieten van het leven zoals je dat nu ook doet. Je verdient het allerbeste, precies zoals papa dat ook voor je wenste.

Fijne moeder-&moema-dag. We houden van je.